Ο Δήμος Μεσσήνης θα μπορούσε να είναι ένας πλούσιος δήμος, αξιοποιημένος τουριστικά, ο οποίος να αποτελεί επιλογή για ταξιδιώτες που επιθυμούν ήλιο, θάλασσα και πολιτισμό. Θα μπορούσε… Με έναν άλλο προσανατολισμό, άλλες υποδομές και διαφορετική κουλτούρα από αυτήν του ευκαιριακού κέρδους που επικρατεί.

Ο Δήμος Μεσσήνης αν και δίπλα στο αεροδρόμιο και την πρωτεύουσα του νομού Καλαμάτα, επιλέγεται για το καλοκαίρι από κόσμο που έχει ένα πατρικό σπίτι σε κάποιο χωριό ή συγγενείς οι οποίοι μπορούν να τον φιλοξενήσουν. Το “γιατί αυτό;” ξεκινά από διαφορετικές αφετηρίες, όπως από την πιο απλή που είναι οι αναξιοποίητες παραλίες, μέχρι την έλλειψη ξενοδοχειακών μονάδων υψηλού επιπέδου, οι οποίες θα μπορούσαν να προσφέρουν στον ταξιδιώτη ολοκληρωμένα πακέτα διακοπών σε ανταγωνιστικές τιμές. Επειτα είναι και οι δύσκολα προσεγγίσιμες παραλίες, ενώ μόνο μία (η παραλία της Μπούκας) είναι χαρακτηρισμένη ως πολυσύχναστη και διαθέτει Γαλάζια Σημαία -αν και ο δήμος έχει πολύ καλύτερες παραλίες για μπάνιο. Ωστόσο και στην οργανωμένη παραλία της Μπούκας -η οποία είναι άλλωστε η μόνη που συνδέεται με λεωφορείο- αποκλείονται άτομα με αναπηρίες και κινητικά προβλήματα, καθώς δεν υπάρχουν κατάλληλες υποδομές. Επιπλέον, σε όλο το παραλιακό μέτωπο του δήμου δεν έχει ακόμη καταστεί εφικτό να λειτουργήσουν δίκτυα αποχέτευσης, ενώ προβλήματα υπάρχουν και με την επάρκεια νερού. Επίσης, παρόλο που ο Δήμος Μεσσήνης παράγει μεγάλο μέρος από τα πιο γνωστά μεσσηνιακά αγροτικά προϊόντα, ο πλούτος αυτός εξαντλείται στους υπαίθριους πάγκους από Ανάληψη μέχρι Ριζόμυλο, πάνω στην εθνική προς Πύλο.

Η Αρχαία Μεσσήνη παραμένει αυτόφωτη και ένα ζωντανό κύτταρο πολιτισμού χωρίς τη βοήθεια του δήμου, ενώ τα υπόλοιπα μνημεία -ακόμα και αυτά που βρίσκονται σε κοντινή απόσταση από την Αρχαία Μεσσήνη- είτε παραμένουν στην αφάνεια, είτε κλειδωμένα. Επιπρόσθετα, όπως και με τις παραλίες, η προσέγγιση στους χώρους με ιστορικό και αρχαιολογικό ενδιαφέρον γίνεται με… ατομική ευθύνη. Με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον αρχαίο οικισμό των Νιχωρίων.