Στην πραγματικότητα κάποιοι βασικοί κανόνες που πρέπει να τηρούνται κατά την παροχή τουριστικών υπηρεσιών δεν έχουν να κάνουν ουσιαστικά μόνο με τους τουρίστες, αλλά ακουμπούν ξεκάθαρα την καθημερινότητα όλων των πολιτών.
Ο κορονοϊός μάλιστα μαζί με όσα δεινά έφερε μαζί του παγκοσμίως, ανέδειξε και ορισμένες καταστάσεις, τις οποίες ζούσαμε και πιο πριν αλλά μάλλον τις περνούσαμε πιο χαλαρά. Ο λόγος για την εξυπηρέτηση στην εστίαση, όπου αναπόφευκτα στον καιρό του κορονοϊού δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο όταν πηγαίνεις σε μία ταβέρνα και ο ίδιος σερβιτόρος είναι για να μαζεύει το τραπέζι των προηγούμενων, να παίρνει παραγγελίες, να σερβίρει κ.λπ. Ή όταν αυτός που σου φτιάχνει τον καφέ μιλάει πάνω από το ποτήρι ή πιάνει το καλαμάκι με το χέρι.
Ανάλογα παραδείγματα μπορεί να συναντήσει κανείς και στη δική του καθημερινότητα, τα οποία ξεκάθαρα αποτελούν λάθος συμπεριφορές με ή χωρίς κορονοϊό. Είναι όμως ζητήματα που εάν δεν μπορεί να τα λύσει η κοινή λογική, τότε ο κλήρος πέφτει έστω στις σχολές τουριστικών επαγγελμάτων ή στα σχολεία τουρισμού, όπως το αξιόλογο σχολείο που με αφετηρία την Καλαμάτα ξεκίνησε να μεταδίδει γνώση και να επιμορφώνει εκατοντάδες άτομα σε διάφορες περιοχές της χώρας.
Όπως και για άλλα ζητήματα έχουμε αναφερθεί κατά καιρούς στην ανάγκη εφαρμογής του πολιτισμού της καθημερινότητας ως προϋπόθεση κάθε μορφής ανάπτυξης, έτσι και στην παροχή υπηρεσιών δεν μπορούν να μην ισχύουν οι στοιχειώδεις κανόνες υγιεινής, είτε απευθύνονται σε τουρίστες είτε σε ντόπιους.