Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες η μητρόπολη τελεί ειδική λειτουργία για τη φώτιση των υποψηφίων. Ανεξίτηλη έχει μείνει στη μνήμη μου η μάνα που πήγε στη λειτουργία αυτή πριν από πολλά χρόνια, αντί της κόρης, η οποία διάβαζε πυρετωδώς. Η μάνα με το πολυμήχανο μυαλό της σκέφτηκε να πάρει μαζί ένα ρούχο της μαθήτριας, ώστε να το ευλογήσει ο ιερέας, αφού η ίδια δεν μπορούσε να παραστεί. Προφανώς μέσα στον πανικό των ημερών και στη βιασύνη, ίσως εκείνη τη χρονιά ο καιρός ήταν και περίεργος, βρήκε και πήρε μαζί της ένα πουλόβερ.

Ετσι, όταν ήρθε ο καιρός να πάει η υποψήφια να γράψει, είχε πιάσει η ζέστη, αλλά τι να έκανε; Να έγραφε χωρίς την ευλογία; Δεν την έφτανε το άγχος των μαθημάτων, ιδροκοπούσε πάνω στο θρανίο για να πάνε όλα κατ΄ ευχήν!

Μία άλλη συνυποψήφια, στην Αθήνα όμως, η μάνα της οποίας ήταν πιο κοντά στη Μητρόπολη Αθηνών, είχε εξασφαλίσει αγιασμένα στυλό bic. Δεν υπάρχουν σαφείς αναφορές για το αν αυτά είχαν μοιραστεί στις λαοσυνάξεις ή αποκλειστικά για τις πανελλαδικές, όμως η υποψήφια τα χρησιμοποίησε.

Ο χρόνος που πέρασε από τότε είναι αρκετός και έτσι δεν θυμάμαι πώς έγραψαν τα δύο κορίτσια, ούτε γνωρίζω αν σήμερα έχουν δουλειά. Αυτό που δεν ξεχνιέται με τίποτα, όσα χρόνια και αν περάσουν, είναι η πίεση, τα ξενύχτια, οι πανικοί και φυσικά όλη η ιστορία του Κοσμά του Αιτωλού που μέχρι σήμερα έρχεται στον ύπνο μου και ζητάει να πω αυτολεξεί τη ζωή του, για να μη χάσω μόρια. 

Γονείς και μαθητές ψυχραιμία, οι πραγματικοί αριστούχοι είναι στο στίβο της ζωής και όχι στα άψυχα χαρτιά.