Ευθύνεται η οικονομική δυσκολία που αντιμετωπίζει ο καθένας, σε μεγάλο βαθμό, αλλά μήπως πρέπει και οι επιχειρηματίες να αναθεωρήσουν λίγο τη στάση τους; Εχω βαρεθεί να ακούω παράπονα από γυναίκες καταναλώτριες, ότι μπαίνοντας σε ένα μαγαζί με ρούχα, οι πωλήτριες τις "σκανάρουν" με το μάτι και τους φέρονται περίεργα αν έχουν κάποια κιλά παραπάνω. Εχει τύχει σε αναγνώστρια να μπει σε μαγαζί και στην πόρτα η σνομπ ιδιοκτήτρια να της πει "λυπάμαι, δεν έχουμε ρούχα για σας", επειδή αυτή ήταν κοντή! Τα περιστατικά αγένειας είναι πάρα πολλά, όπως πολλές είναι και οι φορές που μπαίνουμε σε ένα μαγαζί και το να διαλέξεις κάτι γίνεται άθλος, λόγω ακαταστασίας που επικρατεί! Στο χώρο της εστίασης τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Σερβιτόρες και σερβιτόροι που βαριούνται, ή δε ξέρουν να εξηγήσουν τίποτα από όσα έχει ο κατάλογος. Που έχουν τσακωθεί με το συνάδελφο για τις βάρδιες και σου πετάνε το πιάτο σα φρίσμπι. Που δε λένε "ευχαριστώ" ή που δε φέρνουν απόδειξη παρά μόνο αν τη ζητήσεις. Ο καψερός ο καταναλωτής που πλέον δεν έχει πολλά λεφτά, όταν αποφασίσει να τα διαθέσει, θέλει να το κάνει και να μην το μετανιώσει! Θέλει έναν ανθρώπινο διάλογο, ένα χαμόγελο, ώστε να νιώσει οικεία και να ξαναπάει στο μαγαζί που μόλις επέλεξε να περάσει τη βραδιά του. Δεν είναι τόσο δύσκολο και εξάλλου, η ευγένεια του ιδιοκτήτη και των υπαλλήλων, μόνο καλό μπορεί να κάνει στη δουλειά και μάλιστα μακροπρόθεσμα! Δε χρειάζεται σεμινάριο, δεν είναι περίπλοκο σαβουάρ βιβρ, είναι το αυτονόητο. Είναι η ευγένεια, που όλοι οφείλουμε να δείχνουμε στο συνάνθρωπο, ώστε η μέρα μας να κυλά αρμονικά και χωρίς νεύρα!