Τα επαναλαμβανόμενα φαινόμενα άσκησης βίας σε δημόσιο χώρο, είτε τα ονομάσουμε οπαδική βία είτε νεανική βία, χαρακτηρίζονται αδιαμφισβήτητα από μια ιδιαίτερη αγριότητα. Σίγουρα όμως δεν χαρακτηρίζονται… τυχαία όταν μάλιστα παρατηρείται να συνασπίζεται μια ομάδα νέων ανθρώπων -συχνά ανηλίκων- για να δείρουν και να τραμπουκίσουν συνομηλίκους τους ή έναν μεθυσμένο περαστικό. Τα περιστατικά που συνέβησαν πρόσφατα και στην Καλαμάτα, αυτά που “είδαμε” γιατί δόθηκε δημοσιότητα, έχει το καθένα τη δική του ιστορία και υπόβαθρο. Σε κάθε περίπτωση ωστόσο, η βία έγινε το μέσο για την επίλυση των διαφορών μεταξύ των θυτών και των θυμάτων ή για να… διευκρινιστούν ζητήματα που ξεκίνησαν μέσα από το σχολείο και επεκτάθηκαν σε μια πλατεία (την πλατεία Υπαπαντής) που χρόνια τώρα οι περίοικοι υποφέρουν από συνασπισμούς ομάδων νεαρών, οι οποίοι βρίσκουν τρόπους να κάνουν παραπάνω από αισθητή την παρουσία τους, αλλά η Αστυνομία επιμένει ότι είναι απλά παιδιά…

Τα περιστατικά νεανικής βίας δεν είναι βέβαια καλαματιανό… προνόμιο, αλλά παγκόσμιο. Η αμετροέπεια ωστόσο που διακρίνει ορισμένους εκπροσώπους φορέων και μέσα ενημέρωσης υποθάλπει ένα νοσηρό περιβάλλον, δίνοντας το εφαλτήριο για την νομιμοποίηση της βίας μέσω της απόλυτης απραξίας και ηλιθιότητας.

Η ευθύνη του δράστη ή των δραστών όπως και των κηδεμόνων τους (και κατ’ επέκταση του σχολείου) αίρεται με την επίκληση της… κακιάς στιγμής, της νεανικής “τρέλας” και επιπολαιότητας, της τυχαιότητας… Βέβαια προσωπικά, μου είναι δύσκολο να κατανοήσω ποιες είναι αυτές οι εξαιρετικές περιστάσεις που οδηγούν μια ομάδα 20 παιδιών να κλείνουν ραντεβού για… εξηγήσεις και να δέρνουν αλύπητα συνομηλίκους τους μπροστά στα μάτια έκθαμβων πολιτών.

Μια κοινωνία που κωφεύει, υποβαθμίζει και περί άλλα τυρβάζει αρνούμενη να αναγνωρίσει τα σημάδια της βίας βρίσκεται… έξαφνα μπροστά σε μια δολοφονία Φύσσα, “μουδιάζει” από μια φράση “μη με χτυπάτε άλλο…” από τα χείλη του Άλκη Καμπανού ή… σοκάρεται από ιστορίες για ανηλίκους που βιντεοσκοπούσαν ομαδικούς βιασμούς.

Μια κοινωνία που κατάλαβε λάθος…