Με το ένα περιστατικό ενδοοικογενειακής βίας να διαδέχεται το άλλο και να είναι πιο άγριο και βάναυσο από το προηγούμενο, η εξάπλωση της πιλοτικής εφαρμογής του “κουμπιού πανικού” και εκτός Αθήνας και Θεσσαλονίκης καθίσταται ακόμη πιο επιτακτική και επείγουσα. Όπως και το να πάψει να αποτελεί κοινό μυστικό ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας και η κοινωνία να σιωπά, ώσπου το μυστικό να αποκαλυφθεί από έναν άγριο ξυλοδαρμό.

Εξάλλου, η αυξητική τάση στα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας υποδεικνύει πόσο σημαντικό είναι να συζητούμε γι’ αυτά τα θέματα. Ο κόσμος πρέπει να μαθαίνει, να ακούει, να ενημερώνεται και να ευαισθητοποιείται. Και όσο περισσότερα περιστατικά έρχονται στο φως της δημοσιότητας τόσο απελευθερώνεται η κοινωνία από ταμπού και προκαταλήψεις και οι άνθρωποι αρχίζουν και μιλούν για αυτά που τους συμβαίνουν.

Όμως, δυστυχώς, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που αγνοούν βασικές πληροφορίες και πώς μπορούν να στηρίξουν θύματα ενδοοικογενειακής και έμφυλης βίας. Επίσης, μπορεί το ότι κλειστήκαμε στα σπίτια μας με την πανδημία να βοήθησε γυναίκες και άντρες να φανερώσουν γεγονότα και να καταγγείλουν περιστατικά, ωστόσο ένα “μίλα, κατάγγειλε” δεν προστατεύει από τη βία. Ειδικά, όταν κατά κοινή ομολογία γυναικών θυμάτων βίας η γυναίκα που θα προσπαθήσει να απαγκιστρωθεί από έναν βίαιο σύντροφο βρίσκεται αντιμέτωπη με την αργή απονομή της δικαιοσύνης. Τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας έρχονται αντιμέτωπα με καθυστερήσεις στην εκδίκαση των υποθέσεών τους, ενώ οι θύτες συνεχίζουν να έρχονται σε επαφή με τα θύματα εφόσον μπορούν και επικοινωνούν με τα παιδιά τους. Επομένως, στην πράξη, δεν είναι και τόσο απλή η παρότρυνση στις γυναίκες “μίλα, κατάγγειλε”, γιατί το να το καταγγείλουν δεν αρκεί για να είναι ασφαλείς.

Θα πρέπει λοιπόν η ενημέρωση για τα ζητήματα έμφυλης βίας να ανοίξει ακόμη περισσότερο· να διευρυνθεί στα σχολεία το μάθημα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης, ώστε η εκπαίδευση και η παιδεία στο θέμα της ισότητας των φύλων να ξεκινά από τα νήπια.