Δεν είμαι από τους ανθρώπους ούτε από τους δημοσιογράφους που συμφωνούν κι επιδοκιμάζουν το ύφος του δημοτικού συμβούλου Καλαμάτας και προέδρου του Νομαρχιακού Τμήματος Μεσσηνίας της ΑΔΕΔΥ Δημήτρη Φαββατά.
Υπάρχουν φορές σε συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου και σε επιτροπές του δήμου που αγγίζει ή φαίνεται να ξεπερνά τα όρια, γι’ αυτό και αντιδικεί με συναδέλφους της πλειοψηφίας -όντας ο κατεξοχήν σύμβουλος της μειοψηφίας.
Όμως η προχθεσινή αποκάλυψη για την επιστολή του μητροπολίτη Μεσσηνίας Χρυσοστόμου -από τον περασμένο Φεβρουάριο- και κυρίως η αγωγή κατά του Δ. Φαββατά με την απαίτηση καταβολής 150.000 ευρώ για τις επιθέσεις και τις προσβλητικές εκφράσεις του σε βάρος του σεβασμιωτάτου για το θέμα των απολύσεων στο Άσυλο Ανιάτων “Η Στέγη της Εκκλησίας”, δεν γίνεται να με βρουν σύμφωνο.
Με όλη την ταπεινότητά μου, με σχεδόν 34 χρόνια δημοσιογραφικής πορείας, με κριτική και σεβασμό στην προσωπικότητα κάθε δημόσιου προσώπου και στην αντίθετη άποψη, τονίζω κατηγορηματικά ότι οι αγωγές δεν είναι λύση και δεν μπορούν να λύσουν κανένα ζήτημα και καμία διαφορά με πολιτική και κοινωνική αναφορά. Αντίθετα, γιγαντώνουν τα προβλήματα, κόβουν κάθε γέφυρα επικοινωνίας και συνεννόησης και οδηγούν σε αδιέξοδα.
Κάθε δημόσιο πρόσωπο οφείλει να είναι ανοιχτό στην κριτική, και στην πιο σκληρή, ακόμα και σε αυτή με σκοπιμότητα, γιατί υπάρχει ο τρόπος να δοθεί πειστική απάντηση και να απομονωθεί αυτός που ξεφεύγει και ξεπερνά τα όρια, αν δεν καταλάβει και δεν παραδεχθεί το λάθος του. Είναι η κοινωνία και οι φορείς της δημοσιότητας, της διαφάνειας και της δημοκρατίας -και σε τοπικό επίπεδο πολύ περισσότερο- που θα οδηγήσουν στη συνεννόηση, τον συμβιβασμό και τη λύση.
Η δημοσιότητα που δόθηκε έστω και καθυστερημένα, μπορεί να οδηγήσει στη λύση. Αυτό είναι το μήνυμα από την προχθεσινή, ψυχοφθόρα αλλά και ουσιαστική συζήτηση στο Δημοτικό Συμβούλιο Καλαμάτας.
