Υβρις σημαίνει «αυθάδεια εξ υπερβολικής συναισθήσεως δυνάμεως. Η όποια παραβίαση του "μέτρου", κατά κανόνα με την μορφή ανοσίων εκδηλώσεων οφειλομένων στην αλαζονεία, την απληστία, την υπερβολή ή την τυφλή επιδίωξη ισχύος και πλούτου».
Τον ορισμό αυτό δίνει για την ύβρι το φιλοσοφικό λεξικό «Θύραθεν» του Βλάση Ρασσιά, προσθέτοντας ότι «η ύβρις ορίζεται ως θρασύτης, αναισχυντία και ανευλάβεια έναντι της ηθικής τάξεως του κόσμου, περιφρόνηση του θείου ή καταπάτηση των νόμων της φύσεως».
Δηλαδή, ακριβώς αυτά τα οποία πρεσβεύουν σήμερα -στην πλειονότητά τους- οι άνθρωποι ως «ελευθερία» στο πώς να δρουν και, ακόμα χειρότερα, στο πώς να σκέπτονται.
Δε γίνεται λόγος για «παλιά» μυαλά, αλλά για «νέα» - στα οποία δυστυχώς έχει επίσης επικρατήσει μια θλιβερή αντίληψη ότι τα πάντα γύρω μας έχουν δημιουργηθεί αποκλειστικά για... καλλωπιστικούς λόγους και για να μη βαριόμαστε. Α, και για να τα εκμεταλλευόμαστε βγάζοντας λεφτά...
Δεν θα εξετάσω το πώς φτάσαμε ώς εδώ. Αλλωστε κι από τους ελάχιστους που ακόμα επιμένουν αλλιώς, οι περισσότεροι θεωρούνται απλώς ρομαντικοί, ουτοπιστές ή και γραφικοί.
Υπάρχουν και κάποιοι -λίγοι ακόμα, ευτυχώς- που διαβλέπουν οικονομικοπολιτικό όφελος στην υπόθεση του περιβάλλοντος. Που σημαίνει π.χ. ότι... δεν τρέχει και τίποτα για τα μερικές δεκάδες νεκρά, διαμελισμένα ζώα που αποτελούν την καθημερινότητα των ελληνικών δρόμων - παρ’ εκτός ίσως από την αισθητική του πράγματος, αν και κάποιοι, πιο... μπρουτάλ προφανώς, ούτε από αυτά καταλαβαίνουν.
Κανείς δεν ενοχλείται, ούτε καν σκέπτεται το ενδεχόμενο ότι το νεκρό ζώο μπορεί να συνάντησε τη μοίρα του -την Ατροπο, πίσω από το τιμόνι του αυτοκινήτου- αναζητώντας τροφή για τα μικρά του, που μετά το θάνατό του είναι σίγουρο ότι κι αυτά θα είναι νεκρά σε λίγο καιρό.
«Και τότε είπε: Κάθε βήμα μοιάζει να είναι η αναπόφευκτη συνέπεια του προηγούμενου και εκεί, στο τέλος, γνέφει όλο και πιο καθαρά ο απόλυτος αφανισμός».