Σε χορό... καταλήψεων βρίσκονται και πάλι τα σχολεία της Μεσσηνίας. Για πρώτη φορά όμως, ύστερα από πολύ καιρό, ίσως και χρόνια, οι καταλήψεις αυτές γίνονται με τη σύμφωνη γνώμη των μαθητών, των καθηγητών, των γονιών και των διευθυντών των σχολικών μονάδων. Η αιτία για τη λήψη αυτής της ακραίας, ομόφωνης απόφασης, οι επερχόμενες συγχωνεύσεις των λυκείων όχι μόνο στη Μεσσηνία, αλλά σε όλη τη χώρα.
Το υπουργείο Παιδείας επιμένει πως οι όποιες αποφάσεις παρθούν, βασικός γνώμονας θα είναι τα παιδαγωγικά κριτήρια και το καλό των μαθητών. Ή μάλλον το... καλύτερο, αφού οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί - όπως δηλώνουν με ψηφίσματα και αποφάσεις τους - θεωρούν πως τα παιδιά δεν πρέπει να αλλάξουν σχολικό περιβάλλον και πως είναι καλά εκεί που βρίσκονται (για παράδειγμα στις λυκειακές τάξεις της Λογγάς, στο Λύκειο Διαβολιτσίου). Σαφώς και δέχονται πως η Παιδεία χρειάζεται αλλαγές, όμως δείχνουν να διαφωνούν εντονότατα με τις συγκεκριμένες προθέσεις του υπουργείου.
Σε πρόσφατη συνάντηση που είχαν οι γονείς των παιδιών από το Διαβολίτσι μαζί με τους καθηγητές και τους εκπροσώπους της τοπικής κοινωνίας, με τον προϊστάμενο της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Μεσσηνίας διαπιστώσαμε πραγματικά πόσο μεγάλη αγωνία έχουν για τα παιδιά τους. Για το δυσβάσταχτο κόστος των μεταφορών τους σε μια άλλη περιοχή (αφού αν φύγει το σχολείο, θα φύγουν και τα φροντιστήρια), για τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουν στην προσαρμογή, για τις ώρες που θα χάνουν - σπαταλούν στο πέρα - δώθε, για την επιπλέον κούραση...
Κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει το αγνό ενδιαφέρον τους, τους γονεϊκούς τους φόβους. Και έτσι από τη συζήτηση και τα ψηφίσματα, φτάσαμε πάλι στη λύση που φαίνεται να ταιριάζει... σχεδόν σε όλα τα "δύσκολα" που συμβαίνουν στην εκπαίδευση...
Στα κλειστά σχολεία, στο λουκέτο, στην κατάληψη.
Κανείς δεν ξέρει αν τα σχέδια του υπουργείου θα βγουν σε καλό. Αν τελικά τα μαθήματα θα γίνονται σωστότερα, επιτέλους θα εφαρμοστούν τα "παιδαγωγικά κριτήρια" που ακούμε συνεχώς. Φτάσαμε στο σημείο όμως να λέμε πως "ό,τι είναι να γίνει, να γίνει σύντομα", για να μην συνεχιστούν οι καταλήψεις που αδιαμφισβήτητα, είναι ένα από τα μεγαλύτερα αγκάθια της σύγχρονης δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.