Σε επίπεδο κομμάτων εξουσίας τα τελευταία χρόνια είχαμε συνηθίσει το προεκλογικό κλίμα να κινείται ανάμεσα στο δίπολο μνημόνιο - αντιμνημόνιο, το οποίο όμως πλέον πέρασε σε δεύτερη μοίρα, δίνοντας τη θέση του σε μία νέα συνθηματολογία. Σε αυτήν πλέον πρωταγωνιστούν το... παλιό και το... νέο. Εννοιες αρκετά αόριστες, που επιδέχονται πολλές ερμηνείες ανάλογα με τις ιδεολογικές καταβολές του κάθε ψηφοφόρου και με διαφορετικές προβολές σε κάθε πολιτικό χώρο. Προφανώς η επιλογή της χρήσης του διπόλου παλιό - νέο από τα κομματικά επιτελεία είναι μελετημένη, καθώς δεν υπάρχει περίπτωση κάποιος να επιθυμεί τη διατήρηση του παλιού και τη μη έλευση του νέου.

Τι είναι όμως το παλιό και το νέο; Αυτό, όπως είπαμε ποικίλλει για τον καθένα και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να δοθεί μία σαφής απάντηση. Αν πάλι μπλέξουμε μέσα στη συζήτησή μας διάφορα... τσιτάτα του τύπου “ο νέος είναι ωραίος, αλλά ο παλιός είναι αλλιώς”, που ορισμένοι με αρκετή δόση χιούμορ επιχειρούν να βάλουν στο τραπέζι, τότε το πράγμα μόνο πιο απλό δεν γίνεται.

Οποια κι αν είναι λοιπόν η συνθηματολογία αυτής της εκλογικής αναμέτρησης και δεδομένης της κρισιμότητας της περιόδου που εξακολουθεί να διανύει η χώρα, η ουσία είναι -άσχετα από το νέο και το παλιό- να δοθούν ξεκάθαρες απαντήσεις σε συγκεκριμένα κρίσιμα ζητήματα, αλλά και να πείσουν οι... μνηστήρες ότι όντως επιθυμούν να κυβερνήσουν αναλαμβάνοντας με σοβαρότητα το ρόλο, που θα τους αναθέσει ο ελληνικός λαός.