Παρασκευή, 17 Ιουνίου 2011 13:19

Ο,τι φάμε κι ό,τι πιούμε...

Γράφτηκε από τον
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(0 ψήφοι)

Αλλη μια φορά αναφύεται το ευκαιριακό των όποιων μικρομεσαίων -και κατά βάση «τουριστικού» ύφους- επενδύσεων, αλλά και η αδυναμία των όποιων φορέων να συντονίσουν τέτοιου είδους πρωτοβουλίες και να τις κατευθύνουν σε περιοχές που πραγματικά τις έχουν ανάγκη.
Η εμπειρία που αποκομίζει ο οποιοσδήποτε επισκέπτης της περιοχής μας, όταν θα χρειαστεί μιάμιση ώρα για να καλύψει την απόσταση από το κέντρο της Καλαμάτας μέχρι τη Μικρή Μαντίνεια, είναι τουλάχιστον τραυματική... και σαφώς κάθε άλλο παρά ενισχύει τη διάθεσή του να επαναπρογραμματίσει διακοπές στην Καλαμάτα και το επόμενο καλοκαίρι.
Και όσο κι αν οι επιχειρηματίες -λογικότατα- επιδιώκουν το κέρδος επενδύοντας σε μια περιοχή που σήμερα θεωρείται «φιλέτο», αυτό που τελικά κατορθώνουν -με την αδράνεια και των όποιων υπηρεσιών- είναι να υποβαθμίζουν αυτή την περιοχή. Σε σημείο μάλιστα που σε λίγα χρόνια ενδεχομένως να μην προσελκύει καθόλου κόσμο.
Κι όμως, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, η όποια αρμόδια αρχή μπορεί να διαπιστώσει ότι η παραθαλάσσια περιοχή ανατολικά της Καλαμάτας είναι «κορεσμένη» και χωρίς στοιχειώδεις υποδομές συγκοινωνίας και στάθμευσης. Για ποιο λόγο λοιπόν να εγκρίνονται ασύστολα όλες αυτές οι άδειες που υποβάλλονται αρμοδίως για θερινές δραστηριότητες, όταν αποδεδειγμένα υπάρχει ήδη το αδιαχώρητο;
Ο πολυπόθητος κόσμος που επιζητούσαμε για τόσoν καιρό ήρθε επιτέλους τα τελευταία χρόνια - αλλά τι προσφέραμε; Αθλιο και ανεπαρκές οδικό δίκτυο, ανύπαρκτους χώρους στάθμευσης και -σε ουκ ολίγες περιπτώσεις- υποτυπώδες και σχεδόν πάντοτε πανάκριβο σέρβις.
Επομένως, «σαν πας στην Καλαμάτα» -χώρια που είναι ακόμη «μακρύς ο δρόμος»- μην αποκλείσεις το ενδεχόμενο ν' αποκομίσεις θλίψη. Η οποία μπορεί, μέσα στην ανεμελιά του καλοκαιριού, απλώς να προσπερνά, αλλά η «μετάγευση» μένει και είναι πικρή.
Κι αν ο επισκέπτης έχει τη δυνατότητα της επιλογής -να μην ξανάρθει δηλαδή- εμείς οι ντόπιοι μένουμε σ' αυτό τον τόπο. Που όμως τον διαχειριζόμαστε ασυλλόγιστα, καταστρέφοντάς τον, καταστρέφοντας κι εμάς τους ίδιους...

Βασίλης Μπακόπουλος

Περισσότερα σε αυτή την κατηγορία: « Κυνήγι… χάλκινου θησαυρού Πολιτική (μη) προστασία »

NEWSLETTER