Κάθε χρόνο διοργανώνονται και στη Μεσσηνία διάφορες γιορτές αφιερωμένες σε τοπικά προϊόντα της εκάστοτε περιοχής. Αυτής της μορφής οι τοπικές εκδηλώσεις αυξήθηκαν και πλήθυναν στα χρόνια των καποδιστριακών δήμων, και φέτος το καλοκαίρι η σκυτάλη της διοργάνωσής τους πέρασε στους καλλικρατικούς δήμους. Ομως, αντί στη νέα καλλικρατική εποχή -η οποία συν τοις άλλοις είναι και εποχή ισχνών αγελάδων- οι δήμοι να αξιολογήσουν και να διαχωρίσουν με αναπτυξιακή προσέγγιση τις γιορτές αυτές, παρατηρούμε ότι δεν χάλασαν κανενός το χατίρι.
Ετσι κάθε δήμος κατέληξε να χρηματοδοτεί δυο ή τρεις γιορτές στην περιφέρειά του, οι οποίες έχουν μεν το όνομα ενός προϊόντος που συνδέεται με την παραγωγή του τόπου, χωρίς όμως να έχουν τη... χάρη. Για να εξηγηθούμε, οι γιορτές αυτές στη συντριπτική τους πλειοψηφία κάθε άλλο παρά προβάλλουν τα προϊόντα και την ταυτότητα της περιοχής τους. Απλώς εκμεταλλεύονται έναν πιο κομψό τίτλο για το γλέντι με γουρνοπούλες και μπίρα, ώστε και οι παράγοντες -πολιτικά πρόσωπα και μη- να έχουν την ευκαιρία να αναπτύξουν το όραμά τους για το μέλλον της παραγωγής ενός προϊόντος (π.χ. ελιά, λάδι ή σύκο) το οποίο παρεμπιπτόντως κάθε χρόνο πάει και χειρότερα.
Εξάλλου, τόσα χρόνια που γίνονται αυτές οι γιορτές δεν έχουμε διαπιστώσει να προσελκύουν νέες επιχειρηματικές ανταλλαγές ή να ενισχύουν την τοπική ανάπτυξη και παραγωγή. Αντίθετα, κάθε χρόνο αναμασάνε τα προβλήματα και ανανεώνουν το ραντεβού τους για την επόμενη χρονιά. Θα πρέπει λοιπόν οι δήμοι να δουν σοβαρά ποια η χρησιμότητα κάθε τοπικής γιορτής και ανάλογα να προχωρήσουν σε αναβάθμιση ή κατάργησή τους.

Νικολέττα Κολυβάρη