Οι τακτικοί αναγνώστες θα έχετε αντιληφθεί το "κόλλημα" που έχω με τις παροιμίες, που τις σφηνώνω σε γραπτό και προφορικό λόγο με κάθε ευκαιρία. Μία από τις αγαπημένες μου παροιμίες, που δυστυχώς επιβεβαιώνεται συχνότατα, είναι το "Κάθε θαύμα τρεις ημέρες, το μεγάλο τέσσερις"...
Θλιβερό, αλλά τόσο κρατούν τα θαύματα - ή ό,τι στην αρχή φαίνεται θαύμα ή έστω θαυμάσιο και θαυμαστό!
Δεν πάει πολύς καιρός, μέσα Μάη μόλις, τότε που είχε ξεκινήσει τόσο ελπιδοφόρα το "Πάμε πλατεία" των "Αγανακτισμένων", που αργότερα πήρε μια μονιμότερη θέση, για να αδρανήσει τελικά και να γίνει "Πήγαμε παραλία - ραντεβού από Σεπτέμβρη". Κάτι σαν τα χειμερινά σινεμά ας πούμε.
Εγραφα τότε ότι καλή η αγανάκτηση, ο θυμός, η απογοήτευση, αλλά φτάνει; Και πώς θα εκτονωθεί επ' ωφελεία του συνόλου; Γιατί οι σκόρπιες πιστολιές απλώς... σου σπαταλούν τις σφαίρες. Κι ήταν σχεδόν σίγουρο ότι το "θαύμα" αυτό δεν θα διαρκούσε πολύ αν δεν υπήρχε ένα υπόβαθρο πιο στέρεο και πιο οργανωμένο.
Τότε βέβαια αντέδρασαν πολλοί -φίλοι μου κυρίως- που μου τα ψάλανε κανονικά ότι με "καθοδήγηση" κανένα αποτέλεσμα δεν θα υπάρξει και ότι το ποτάμι της αγανάκτησης είναι αρκετό, κ.λπ., κ.λπ.
Σήμερα οι ίδιοι εκείνοι είναι... τέντα στις ξαπλώστρες στο κυμοθάλασσο και θεωρητικολογούν για το πόσο έχει μικρύνει ο χρόνος των διακοπών, για το πόσο έχουν ακριβύνει όλα και πώς μια βουτιά σού στοιχίζει για πλάκα ένα 20ευρο. Βρίσκουν και τη θετική πλευρά πάντως, δε λέω! Τι καλά που επιτέλους, μετά από χρόνια στα νησιά, επέστρεψαν φέτος στη γενέτειρα που έχει σπάνια ομορφιά - έχει και τους γέρους να... παρκάρουν τα πιτσιρίκια.
Τους ακούω δε να συζητούν για το πώς θα συνεχίσουν να δείχνουν την αγανάκτησή τους από Σεπτέμβρη κι είναι σαν να ακούω εμένα με τις φίλες μου όταν ορκιζόμαστε ότι από Δευτέρα θ' αρχίσουμε δίαιτα. Και μου 'ρχεται τότε μια άλλη παροιμία στο μυαλό... που λέει ότι "με πορδές δεν βάφονται αυγά".

Μαρία Τομαρά