Στο χώρο της αυτοδιοίκησης περισσεύουν οι δήμαρχοι που «τα κάνουν όλα σε συμφέρουσες τιμές». Από το να οδηγούν τις μπουλντόζες της πρώτης «αγωνιστικής» μεταπολιτευτικής περιόδου, μέχρι τα χρυσά μανικετόκουμπα και τα πούρα της περιόδου της ευημερίας υπάρχει η κοινή πρακτική του ετσιθελισμού στην πολιτική λειτουργία. Ο δήμαρχος «αγωνιστής» με το επιχείρημα «νόμος είναι η δική του απόφαση» φτιάχνει νεκροταφεία στο δάσος και ανοίγει δρόμους και πλατείες σε βάρος ιδιωτικού ή δημοσίου συμφέροντος. Με την ίδια λογική «ο μερακλής» της μετέπειτα περιόδου «φτιάχνει» τον πολιτικό του φίλο και διαπλέκεται με μικρά και μεγάλα συμφέροντα λαμβάνοντας όποιες αποφάσεις θέλει. Η πρακτική αυτή έχει χρεοκοπήσει μαζί με όλα τα υπόλοιπα, αλλά δυστυχώς αυτό δεν το έχουν καταλάβει ακόμα αρκετοί πολίτες και η πλειοψηφία των πολιτικών που νομίζουν πως απλώς ζουν ένα κακό όνειρο, που θα τελειώσει όταν ξυπνήσουν.
Ο τρόπος που αντιμετωπίζονται σοβαρά ζητήματα στη λειτουργία μιας πόλης δυστυχώς δεν έχει αλλάξει με αποτέλεσμα να συνεχίζεται η παλιά πρακτική, αλλά και να δεσμεύονται μελλοντικοί πόροι από ευρωπαϊκά προγράμματα σε λάθος κατεύθυνση. Η στάθμευση, το κυκλοφοριακό, οι αναπλάσεις, οι πεζοδρομήσεις και τα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι αλληλένδετα μεταξύ τους ζητήματα. Οι παρεμβάσεις στο ένα, επηρεάζουν το άλλο και όταν αυτές είναι αποσπασματικές, περιπλέκουν τα πράγματα και οδηγούν σε αδιέξοδα. Την απλή αυτή διαπίστωση δεν μπορούν να αντιληφθούν οι δημοτικές αρχές, των τελευταίων χρόνων, στην Καλαμάτα. Αποτέλεσμα η κυκλοφορία στην πόλη τις ώρες αιχμής να έχει μετατραπεί σε πραγματικό Γολγοθά και να αναιρείται έτσι ένα από τα βασικά πλεονεκτήματα της πόλης. Να κινείσαι δηλαδή με άνεση έχοντας τα πάντα δίπλα σου. Η δημοτική αρχή συνεχίζει να «επεξεργάζεται» και να εφαρμόζει αποσπασματικές λύσεις. Δεν υπάρχει δηλαδή ένα συνολικό σχέδιο που θα οδηγεί σε μια λειτουργικότερη και ελκυστικότερη πόλη, τα πάντα εξαντλούνται στο μερικό.
Οι αναπλάσεις, οι πεζοδρομήσεις και οι ποδηλατόδρομοι εξωραΐζουν την εικόνα της πόλης, αλλά για να γίνουν λειτουργικό κομμάτι της πρέπει να αποτελούν ένα τμήμα στο μεγάλο παζλ. Οι αναπλάσεις και οι πεζοδρομήσεις στο κέντρο για να γίνουν λειτουργικές και να προσδώσουν υπεραξία στο προϊόν της πόλης πρέπει να επεκταθούν στην Παραλία, η οποία πρέπει να απαλλαχτεί από τα αυτοκίνητα. Στο κυκλοφοριακό είναι παράδοξο την ώρα που σε άλλες πόλεις ξηλώνουν τα φανάρια και φτιάχνουν κυκλικούς κόμβους, εμείς -που μέχρι τώρα είχαμε ελάχιστα- να βάζουμε φανάρια στις διασταυρώσεις. Δεν γνωρίζουμε αν υπάρχει συνολική μελέτη που υποδεικνύει την χρήση φαναριών για την ανακούφιση του κυκλοφοριακού της πόλης, αλλά κάποια πράγματα μοιάζουν με ερασιτεχνικούς αυτοσχεδιασμούς.
Τα φανάρια για παράδειγμα Αρτέμιδος και Λεΐκων προφανώς είναι αναγκαία τις ημέρες της λαϊκής αγοράς. Τις άλλες ημέρες όμως μήπως δημιουργήσουν περισσότερα προβλήματα από αυτά που υποτίθεται ότι θα λύσουν; Η λειτουργία φαναριών στη συγκεκριμένη διασταύρωση αν δεν συνδυαστεί με μέτρα αποτροπής του παρκαρίσματος στη Λεΐκων αλλά και μονοδρόμηση της Μπουλούκου, θα δημιουργήσει ένα απέραντο κυκλοφοριακό κομφούζιο σε όλη την περιοχή. Επιπρόσθετα, τη στιγμή που το πιο μποτιλιαρισμένο τμήμα της κίνησης της Καλαμάτας είναι η άνοδος της Αρτέμιδος στο παλιό ΚΤΕΛ, η τοποθέτηση φαναριών σε Κλαδά και Λεΐκων τι ακριβώς συνέπειες θα έχει; Μήπως την Αρτέμιδος τις ώρες αιχμής τη μετατρέψουν τα φανάρια σε απροσπέλαστο δρόμο; Η εύκολη απάντηση βέβαια είναι κάτσε να μπουν τα φανάρια και μετά βλέπουμε τι θα κάνουμε.
Με τη λογική του βλέποντας και κάνοντας έχουμε πορευτεί σε πολλά επίπεδα όλα αυτά τα χρόνια, αλλά αυτό ξέρουμε όλοι πλέον πού οδηγεί. Είναι καιρός να μείνουν στην άκρη οι αυτοσχεδιασμοί και να εκπονηθεί ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για το πώς θέλουμε αυτή την πόλη λαμβάνοντας υπόψη τις ανάγκες των πολιτών, των επισκεπτών, των επιχειρηματιών και της συνολικής αναπτυξιακής της προοπτικής. Αυτό δυστυχώς απουσιάζει και ελλείψει αυτού ασχολούμαστε με τις φαεινές ιδέες του ενός και του άλλου επιβαρύνοντας υπέρμετρα τους πολίτες και ναρκοθετώντας διαρκώς την αναπτυξιακή προοπτική της πόλης.
Υ.Γ. Το νόμιμο είναι και ηθικό; Στην πολιτική ζωή έρχεται με διαφορετική κάθε φορά αφορμή στην επικαιρότητα το συγκεκριμένο ερώτημα. Ο καθένας δίνει την απάντηση που κάθε φορά τον βολεύει, με βάση και σε ποια πλευρά βρίσκεται. Τα παιδιά ενός πολιτικού μπορούν να διορίζονται στο Δημόσιο; Μπορούν να πολιτεύονται; Να έχουν εταιρεία που παίρνει έργα; Αν είναι δικηγόροι μπορούν να υπερασπίζονται κλέφτες και βιαστές; Πού τελειώνει η οικογένεια; Πού ξεκινά ο επαγγελματικός βιοπορισμός και πώς ξεκαθαρίζεις το νόμιμο και ηθικό από την ανάρμοστη διαπλοκή στην πολιτική; Οι απαντήσεις είναι σχετικές και απολύτως υποκειμενικές τη στιγμή μάλιστα που οι περισσότεροι πιστεύουν ότι «την ιστορία τη γράφουν οικογένειες και παρέες». Συμπέρασμα, η γυναίκα του Καίσαρα πρέπει να είναι και να φαίνεται τίμια, οπότε όταν μιλάμε για τον Καίσαρα δεν αρκεί να είναι νόμιμος για να είναι και ηθικός, αυτό πρέπει και να φαίνεται!
panagopg@gmail.com
