Ομως τα τελευταία χρόνια έχουμε ζήσει όλες τις μορφές του δράματος και μάθαμε να μην εντυπωσιαζόμαστε με τίποτα. Αποκτήσαμε μια σπάνια μορφή πολιτικής αναισθησίας: Περιμένουμε κάτι να γίνει παραμένοντας ακίνητοι κι ελπίζοντας ότι δεν έχει χειρότερα. Για να διαπιστώνουμε έπειτα έκπληκτοι ότι... χειρότερα υπάρχουν, όπως και πολύ παρακάτω, σε όλα τα επίπεδα. Από την αρχή της περιπέτειας που ζούμε, δεν διαβάσαμε ορθολογικά αυτό που συμβαίνει. Αρχίσαμε τα αναθέματα και τις γενικεύσεις ακυρώνοντας τα πάντα, πιστέψαμε στα ψέματα και ελπίσαμε σε θαύματα κι εύκολες λύσεις. Αντιδράσαμε συνολικά ως κοινωνία σαν το κακομαθημένο παιδί της εύκολης μεταπολίτευσης, φορτώνοντας με επιπρόσθετο κόστος την ήδη κακή μας κατάσταση.
Δεν χωράει καμία αμφιβολία ότι αυτή η φάρσα δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο. Εμείς οι πολίτες θα πρέπει πρώτα απ' όλα να σοβαρευτούμε. Να σταματήσουμε τα αναθέματα και τις κραυγές και να δούμε τα δεδομένα. Να δούμε την αλήθεια της πραγματικότητας και όχι τα παραμύθια του κάθε σκιτζή, που πουλάει από ανύπαρκτες καταθέσεις τρισεκατομμυρίων οι οποίες θα μας σώσουν, μέχρι νομισματοκοπεία που θα κόψουν λεφτά και θα λύσουν όλα μας τα προβλήματα. Αυτά δεν υπάρχουν! Οπως δεν υπήρχαν και τα σκισίματα των μνημονίων και η επαναφορά της ευημερίας μ' ένα νόμο κι ένα άρθρο. Ολα αυτά είναι πολιτικές απάτες που στοιχίζουν, και μάλιστα πολύ ακριβά. Ας σταματήσουμε επιτέλους να κοροϊδευόμαστε και ας αντιληφθούμε ότι, αν κάναμε έγκαιρα αυτά που έπρεπε, πριν τα μνημόνια αλλά και μετά, σήμερα θα ήμασταν σε πολύ καλύτερη μοίρα. Δυστυχώς όμως, επιλέξαμε το δρόμο της αυταπάτης, της «αντίστασης» και της δήθεν διαπραγμάτευσης, για να προσθέτουμε διαρκώς περισσότερο κόστος και πόνο στους πλέον αδύναμους αυτής της χώρας, που γίνονται όλο και περισσότεροι.
Η Ελλάδα έχει δυνατότητες να αναπτυχθεί, να μείνει στον σκληρό πυρήνα της Ε.Ε. και να επανακτήσει ταυτόχρονα ένα ικανοποιητικό επίπεδο διαβίωσης, για τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών της. Αλλά για να γίνει αυτό χρειάζεται να ξεκολλήσουμε από μύθους και βολικά στερεότυπα. Το να λέμε, για παράδειγμα, ότι στη Μεσσηνία παράγουμε το καλύτερο λάδι στον κόσμο, δεν αρκεί. Πρέπει να το αντιληφθεί και ο τελικός καταναλωτής στα πέρατα του κόσμου. Και για να συμβεί αυτό χρειάζονται μεγάλες ιδιωτικές επενδύσεις - διαφορετικά σε λίγα χρόνια το λάδι μας θα πουλιέται στις λαϊκές αγορές της Ελλάδας σε πλαστικό μπιτονάκι με κάτι εκατομμύρια δραχμές το κιλό.
Θα διαμορφώσουμε λοιπόν το περιβάλλον για μεγάλες ιδιωτικές επενδύσεις στον αγροτοδιατροφικό τομέα; Ή θα συνεχίσουμε την αντίσταση, αναμένοντας να ωριμάσουν οι συνθήκες για να έρθει ο... σοσιαλισμός; Το ίδιο ισχύει και για τον τουρισμό: Θα προχωρήσουμε άμεσα σε ένα θεσμικό πλαίσιο, ακόμα και σε τοπικό επίπεδο, για να γίνουν μεγάλες τουριστικές μονάδες στο παραλιακό μέτωπο Καλαμάτα - Μεσσήνη - Πεταλίδι; Ή θα συνεχίσουμε να προστατεύουμε τον... δροσερό αέρα του βάλτου, προκειμένου αυτός να φτάνει απρόσκοπτα μαζί με τις ανυπόφορες πυρηνομυρωδιές σε όλο τον Μεσσηνιακό Κάμπο;
Με άλλα λόγια, θα φύγουμε από τις λογικές των εμποδίων στην επιχειρηματική δραστηριότητα, προκειμένου να ανοίξουν επιχειρήσεις και θέσεις εργασίας, ή θα παραμένουμε στις αυταπάτες μας; Θα κάνουμε αυτά που μπορούμε; Ή θα περιμένουμε να πουλήσουμε στον Τραμπ τεχνολογία του θεού Απόλλωνα, προκειμένου να απειλήσει αυτός τη Μερκελ, να παγώσει μετά ο Σόιμπλε, να παρέμβει ο Πούτιν, να πάρει την Κωνσταντινούπολη από τον Ερντογάν και με την ευλογία του Αγιου Παΐσιου να απογειωθούμε από τη διαστημική πύλη της Καλαμάτας;
Η Μεσσηνία και η χώρα χρειάζονται μεγάλες αλλαγές, που θα γίνουν μόνο αν όλοι μας αντιληφθούμε ότι η σημερινή κατάσταση της διαρκούς αναβολής δεν πάει άλλο, εφόσον έχουμε αποφασίσει ότι θα μείνουμε στον πυρήνα των χωρών που έχουν ένα υψηλό επίπεδο διαβίωσης. Το αφρικανικό επίπεδο διαβίωσης μπορούμε προφανώς να το πετύχουμε εύκολα, και με άλλες πολιτικές: αυτές των κλειστών συνόρων, των εθνικών νομισμάτων, των «διασφαλισμένων» μισθών και επιδοτήσεων. Μισθών, όμως, που θα αυξάνονται αλά Μαδούρο, χωρίς κανένα αντίκρισμα στο πραγματικό βιοτικό επίπεδο. Ζώντας σε κοινωνίες ανελευθερίας, συνολικής υστέρησης και παρακμής σε όλα τα επίπεδα.
Τα παραμύθια αρκετά κράτησαν. Καιρός να σοβαρευτούμε και να κάνουμε άλματα για να προλάβουμε τον χαμένο χρόνο, πριν φτάσουμε να μας ζητούν να πληρώσουμε την κατασκευή του τείχους μέσα στο οποίο θα μας κλείσουν. Γιατί δεν θα φύγουμε, θα μας διώξουν, κι αυτό θα το πληρώσουμε πολύ ακριβά.
panagopg@gmail.com
