Οσοι υποστηρίζουν, σε κάθε ευκαιρία, ότι στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, θέλουν προφανώς να μας πείσουν πως τα εκατομμύρια των νεκρών του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου ήταν η “δημοκρατική διέξοδος” στην κρίση του 1929 και στην ύφεση του 1930. Προφανώς επίσης πιστεύουν ότι η Δημοκρατία είναι πανάκεια και ότι η λαϊκή ψήφος είναι αλάθητη. Ενδεχομένως και στο όνομα μιας ανιστόρητης διαλεκτικής ίσως πάλι να θεωρούν ότι η καταστροφή είναι αναπόφευκτο βήμα της προόδου. Ολες αυτές οι απόψεις αν διατυπώνονταν σε πανεπιστήμια κατά τη διάρκεια μελέτης υποθέσεων εργασίας, θα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσες και θα πρόσφεραν πολύτιμα στοιχεία για την εξαγωγή συμπερασμάτων αναφορικά με τα μεταφυσικά στερεότυπα που καθορίζουν τη λαϊκή ψήφο. Δυστυχώς όμως αυτές οι ανοησίες εκστομίζονται από πολιτικούς που φιλοδοξούν να οδηγήσουν τη χώρα στην έξοδο από την κρίση και από δημοσιογράφους που προσπαθούν να εκφράσουν την προοδευτική σκέψη της κοινωνίας. Δυστυχώς όμως για όλους μας στην δημοκρατία υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν αδιέξοδα. Υπάρχουν τραγικά αδιέξοδα που ακούν στα ονόματα, φτώχεια, πείνα, ανομία, δικτατορία και πόλεμος. Δυστυχώς επίσης για όλους μας τις περισσότερες φορές η Δημοκρατία οδηγείται σε αδιέξοδο επειδή ο λαός αντί να ακολουθήσει το δρόμο της λογικής, ακολουθεί την φωνή των λαϊκιστών πολιτικών που του χαϊδεύουν τα αυτιά με κολακείες και υποσχέσεις. Για παράδειγμα: Μετά την πτώχευση του 1893 ο ελληνικός λαός “τιμώρησε” τον Χαρίλαο Τρικούπη και ακολούθησε το λαϊκιστή Θεόδωρο Δηλιγιάννη. Η επιλογή αυτή οδήγησε στον καταστροφικό πόλεμο του 1897 και αν οι... δανειστές μας δεν ανάγκαζαν τους Οθωμανούς να σταματήσουν την επέλαση, είναι σίγουρο ότι οι Τούρκοι θα έφταναν κάνοντας στρατιωτικό περίπατο έως την αδούλωτη Μάνη. Ο λαός πλήρωσε ακριβά εκείνη την επιλογή του, καθώς επιβλήθηκε στην Ελλάδα ο Διεθνής Οικονομικός Ελεγχος που εισέπραττε για τα επόμενα 50 χρόνια τα έσοδα από το χαρτόσημο, τα Τελωνεία Αθηνών, Πατρών και Σύρου και μέρος των εσόδων από τα προϊόντα του μονοπωλίου, που ήταν τότε τα σπίρτα και το αλάτι.
Το σημερινό οικονομικό και πολιτικό αδιέξοδο φυσικά δεν είναι απολύτως όμοιο ούτε με την πτώχευση του 1893 ούτε με την πτώχευση του 1932. Εχει όμως πολλά κοινά στοιχεία με τα αδιέξοδα του παρελθόντος και κανένας πλέον δεν μπορεί να αποκλείσει ενδεχόμενη επανάληψη της Ιστορίας. Ως γνωστό η Ιστορία την πρώτη φορά επαναλαμβάνεται ως τραγωδία και τη δεύτερη ως φάρσα. Στην περίπτωσή μας το τραγικό είναι ότι αυτό που οι άλλοι και κυρίως οι Ευρωπαίοι θα εκλάβουν ως φάρσα για εμάς, μπορεί να αποδειχθεί ως η τελευταία πράξη του νεοελληνικού δράματος. Σε κάθε περίπτωση όμως οι πολιτικές δυνάμεις ακολουθούν με περισσή ευκολία τα μονοπάτια του λαϊκισμού και της κομματικής αυτοσυντήρησης που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στο πλήρες αδιέξοδο. Τεράστιες ευθύνες για αυτήν την πορεία έχουν κυρίως οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας που δημιούργησαν και συντήρησαν τον Φρανκενστάιν του πελατειακού κράτους. Τεράστια ευθύνη έχει ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης γιατί επί των ημερών του θέριεψε η διαφθορά. Τεράστια ευθύνη έχει ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής επειδή υποσχέθηκε να επανιδρύσει το κράτος και τελικώς γιγάντωσε το πελατειακό κράτος. Τεράστια ευθύνη έχει ο Γιώργος Παπανδρέου γιατί είπε ψέματα για τα λεφτά επειδή ήθελε να γίνει πρωθυπουργός. Τεράστια ευθύνη έχει ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Αντώνης Σαμαράς επειδή προσπαθώντας να γίνει πρωθυπουργός νομιμοποίησε στη συνείδηση της μεσαίας τάξης τις αντιμνημονιακές δυνάμεις. Ποιος θα πληρώσει; Σίγουρα ο λαός. Ενδεχομένως και όσοι πολιτικοί επιχειρήσουν να διαχειριστούν την κρίση αγνοώντας ότι αν σκάσει στα χέρια τους η χειροβομβίδα της χρεοκοπίας κανείς δεν θα θυμάται ποιος τράβηξε την... περόνη. Την τραγωδία της Μικράς Ασίας δεν την πλήρωσε ο Ελευθέριος Βενιζέλος που ήταν εκφραστής της Μεγάλης Ιδέας, αλλά οι έξι που εκτελέστηκαν στο Γουδή. Αν στη θέση του Λαϊκού Κόμματος βάλετε το ΣΥΡΙΖΑ θα δείτε να συμπληρώνεται η εικόνα του παζλ που θα άρεσε στις Βρυξέλλες και στους δημιουργούς του πελατειακού κράτους. Το εκλογικό αποτέλεσμα μοιάζει με σχέδιο του Ουίνστον Τσόρτσιλ για να παγιδεύσει τη Αριστερά. Δεν χρειάζεται όμως σχέδιο για να γίνει η Αριστερά αποδιοπομπαίος τράγος του συστήματος. Αρκεί και η "αλάνθαστη" ψήφος του λαού. Η Δημοκρατία όχι μόνο έχει αδιέξοδα αλλά αφήνει και ατιμώρητους τους φταίχτες. Κάποιες φορές μάλιστα τιμωρεί αδίκως τους αφελείς που νομίζουν ότι καβάλησαν το κύμα της Ιστορίας και θα συγκρουστούν με τους ισχυρούς.
Υ.Γ. Για να μην υπάρξουν παρερμηνείες οφείλω να διευκρινίσω ότι ανεξαρτήτως των ιστορικών αδικιών, θεωρώ τη Δημοκρατία ως το καλύτερο πολίτευμα και ότι η βούληση του λαού πρέπει να είναι σεβαστή ακόμα και όταν στηρίζει λαϊκιστές πολιτικούς που οδηγούν τη χώρα στη χρεοκοπία. Ετσι ή αλλιώς η ψήφος του λαού ανέδειξε τις κυβερνήσεις που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία.
