Η ανάπτυξη της Μεσσηνίας είναι κομματική υπόθεση της Ν.Δ.; Προφανώς και όχι. Τότε γιατί μαζεύονται μόνο οι κομματικοί τοπικοί παράγοντες, για να συζητήσουν για το αναπτυξιακό μέλλον της περιοχής και να καθορίσουν τις εξαγγελίες του πρωθυπουργού;
Η κατασκευή του αυτοκινητόδρομου από τον Πύργο μέχρι την Τσακώνα είναι κομματική υπόθεση της Ν.Δ.; Προφανώς και όχι. Τότε γιατί μαζεύτηκαν μόνο οι βουλευτές της Ν.Δ. και οι εκπρόσωποί τους στο υπουργείο Υποδομών, για να αποφασίσουν τι θα γίνει;
Η αυτοδιοίκηση και ο τρόπος εκλογής περιφερειαρχών και δημάρχων είναι κομματική υπόθεση της Ν.Δ.; Προφανώς και όχι. Τότε γιατί μαζεύτηκαν μόνο οι δήμαρχοι που πρόσκεινται στη Ν.Δ. και συζήτησαν με τον αρμόδιο υπουργό για το ποιο εκλογικό σύστημα τους συμφέρει ή ευνοεί την επανεκλογή τους;
Είναι όλα αυτά θεσμικές λειτουργίες ενός δημοκρατικού ευρωπαϊκού κράτους; Προφανώς και όχι. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας: Η αντιθεσμική λειτουργία, η καθεστωτική αντίληψη και η βεβαιότητα ότι το κόμμα και το κράτος ταυτίζονται. Είναι, βεβαίως, γνωστό πού κατέληξαν οικονομίες και χώρες που ταύτισαν το κόμμα με το κράτος. Δεν ξέρουμε αν κάποιοι ζηλεύουν αυτές τις εποχές και τα αντίστοιχα αυταρχικά συστήματα, αλλά εκεί οδηγούμαστε.
Δεν γνωρίζουμε πόσοι ενοχλούνται απ’ όλες αυτές τις αντιθεσμικές λειτουργίες, αλλά η κατάσταση έχει ξεφύγει. Το «επιτελικό κράτος», που εξαγγέλθηκε στο όνομα της παραγωγής αποτελέσματος, έχει μετατραπεί σε ένα σύστημα, που ελέγχει τα πάντα και καθοδηγεί όλα τα υπόλοιπα. Οι πολίτες αρχίζουν να αντιλαμβάνονται πως ο ασφυκτικός έλεγχος των πάντων από ένα ολιγοπρόσωπο σύστημα εξουσίας δεν είναι μια ομαλή λειτουργία.
Απουσιάζει η διαβούλευση, η αντιπαράθεση και ο διάλογος. Κάποιοι αποφασίζουν περίπου ανεξέλεγκτα, και αυτό ενοχλεί πλέον ακόμα και εντός της Ν.Δ. Δεν λειτουργεί, δηλαδή, ένα κόμμα με διαδικασίες και εσωτερικό διάλογο, αλλά ένα σύστημα αξιωματούχων που επιβάλλουν τη θέση και την άποψη του ηγετικού κέντρου λήψης αποφάσεων. Δεν έχουμε, δηλαδή, δημοκρατική διαβούλευση και διάλογο ούτε σε επίπεδο κοινωνίας και πολιτικού συστήματος, αλλά ούτε και στο εσωτερικό του κόμματος της Ν.Δ.
Το να μαζευτούν, για παράδειγμα, όλα τα μέλη και τα κομματικά στελέχη της Ν.Δ., μαζί με περιφερειάρχες, δημάρχους και βουλευτές που πρόσκεινται στο κόμμα, και να συνομιλήσουν για την ανάπτυξη της Μεσσηνίας και τα έργα που πρέπει να προτεραιοποιηθούν, είναι μια κανονική θεσμική διαδικασία, που είναι βέβαιο ότι θα καταλήξει και σε ένα καλύτερο αποτέλεσμα. Αυτό που γίνεται, όμως, με τις κλειστές συσκέψεις υπό το «άγρυπνο μάτι» και την καθοδήγηση ενός εκπροσώπου του πρωθυπουργικού γραφείου, δεν είναι κανονικό και θα έπρεπε, πρώτα απ’ όλους, να ενοχλεί τα μέλη και τα στελέχη του κόμματος της Ν.Δ.
Η συγκεντρωτική λειτουργία μπορεί να επιλέγεται στο όνομα της αποτελεσματικότητας, αλλά δημιουργεί ταυτόχρονα μεγαλύτερες ευθύνες όταν «σκάσει η στραβή στη βάρδια». Όταν όλα ελέγχονται και καθοδηγούνται από ένα κλειστό σύστημα, δεν μπορεί να διαχυθεί η ευθύνη όταν κάτι δεν πάει καλά. Το επιχείρημα της «παραπλάνησης» ή της αστοχίας μεταξύ των επιπέδων εξουσίας δεν πείθει κανέναν, γιατί είναι προδήλως ψεύτικο. Όταν ελέγχονται τα πάντα από μερικούς ανθρώπους, δεν μπορεί να ευθύνεται μετά κάποιος άλλος.
Η τακτική να μην γίνεται δημιουργική συζήτηση με όλους τους φορείς, τα κόμματα και τους βουλευτές για τα μεγάλα ζητήματα του τόπου δείχνει αλαζονεία και οδηγεί σε αυτοπαγίδευση. Η διαχείριση της τραγωδίας των Τεμπών δεν εξελίσσεται τυχαία σε Βατερλό. Όταν τα πάντα ελέγχονται και καθοδηγούνται, δεν μπορείς να πείσεις τους πολίτες ότι δεν ήξερες, δεν κατάλαβες ή δεν είχες πρόθεση να συγκαλύψεις. Το πολιτικό κόστος γίνεται δυσβάσταχτο, γιατί δεν καταδικάζεται από τους πολίτες μόνο η διαχείριση της συγκεκριμένης τραγωδίας, αλλά η συνολική πολιτική λειτουργία.
Η απώλεια της αξιοπιστίας είναι η αρχή του τέλους για κάθε κυβέρνηση και κάθε σύστημα εξουσίας. Το αυτάρεσκο επιχείρημα ότι «δεν υπάρχει κανένας καλύτερος, για να μας αντικαταστήσει» είναι βέβαιο ότι δεν θα σώσει την κατάσταση. Τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από αναντικατάστατους! Επιπρόσθετα, οι ψηφοφόροι πρώτα καταδικάζουν και μετά σκέφτονται όλα τα υπόλοιπα. Έχουμε την αίσθηση ότι η συνέχιση της λειτουργίας με στεγανά, στη λογική «το κράτος είμαστε εμείς», οδηγεί σε αμετάκλητη πολιτική καταδίκη.

panagopg@gmail.com