Σε διαφορετική περίπτωση θα είχε ήδη στείλει σπίτι τους όσους σχεδιάζουν “ανακατάληψη των πόλεων”, δημοψηφίσματα για τζαμιά και μελλοντικές συνεργασίες με ναζιστές. Θα είχε στείλει σπίτι τους όσους πιστεύουν ότι η έξοδος στις αγορές έχει μεγαλύτερη σημασία από τον εξευτελισμό των δημοκρατικών θεσμών, καθώς και όσους θεωρούν ελάσσονος σημασίας την έφοδο του υιού Μπαλτάκου στη Βουλή και τη φυγάδευσή του χωρίς να συλληφθεί. Η δε τοπική κοινωνία θα είχε ξαποστείλει εδώ και πολύ καιρό τους δημάρχους και αντιδημάρχους που απέτισαν φόρο τιμής στην κηδεία του χουντικού Γιάννη Λαδά, και δεν θα άφηνε το δήμαρχο Καλαμάτας Παναγιώτη Νίκα να ενδύεται το ρόλο του εγγυητή της δημοκρατικής νομιμότητας.
Ουσιαστικά όμως η κοινωνία σιωπά, όπως σιώπησε και επί χούντας με αντάλλαγμα τριάκοντα αργύρια ή... υποσχέσεις για τριάκοντα αργύρια με χαμηλό επιτόκιο. Βεβαίως, δεν σιωπούν όλοι οι πολίτες. Ομως η σιωπηλή πλειοψηφία των 2/3 της ελληνικής κοινωνίας δεν χρειάζεται περισσότερους στις τάξεις της για να καταπιέσει το υπόλοιπο 1/3 και για να κλείσει τα μάτια όταν γίνονται κουρέλι οι δημοκρατικοί θεσμοί. Σύμφωνα με την κυρίαρχη αυτή αντίληψη η δημοκρατία είναι ένα απλό άθροισμα ψήφων και τίποτα περισσότερο. Οι δημοκρατικοί θεσμοί, η διάκριση των εξουσιών, τα ατομικά δικαιώματα, η ανεκτικότητα, η προστασία των αδυνάτων και άλλες... ξενόφερτες ιδέες χρησιμοποιούνται μονάχα ως πρόσχημα από τα 2/3, για τη διεκδίκηση μεγαλύτερου μεριδίου σε βάρος του καταπιεζόμενου 1/3 της ελληνικής κοινωνίας. Γι' αυτό και το μόνο που ενδιαφέρει τα κόμματα και τους ψηφοφόρους τους είναι η κατάκτηση της εξουσίας και η διανομή της πίτας.
Ούτε όμως το καταπιεσμένο 1/3 της ελληνικής κοινωνίας είναι εξ ορισμού δημοκρατικό, όπως θα ήθελαν να πιστεύουν πολλοί διανοούμενοι κυρίως της μαρξίζουσας Αριστεράς. Αυτό που θέλουν κατά βάθος πολλοί καταπιεσμένοι είναι να ανέλθουν οικονομικά και κοινωνικά ώστε να ενταχθούν στην κοινωνία των 2/3 για να απολαύσουν με τη σειρά τους τα προνόμια που απολαμβάνουν οι καταπιεστές τους.
Για την Ιστορία και μόνο, επισημαίνουμε ότι στη μετεμφυλιακή Ελλάδα τα 2/3 των Ελλήνων έκλειναν τα μάτια στις διώξεις του κομμουνιστικού 1/3 και απολάμβαναν τις ταινίες της “Φίνος Φιλμ” την ώρα που εξοριζόταν ή βασανιζόταν ο γείτονάς τους. Στη χούντα επίσης ελάχιστοι αντιστάθηκαν, και τα 2/3 των Ελλήνων χειροκροτούσαν τους συνταγματάρχες όταν χάριζαν τα αγροτικά δάνεια ή όταν η ΜΟΜΑ άνοιγε κατσικόδρομους στις ραχούλες της ελληνικής υπαίθρου. Οταν έπεσε η χούντα, οι χειροκροτητές της έγιναν σε μια νύχτα... αντιστασιακοί, ενώ το 1981 το ΠΑΣΟΚ επέτρεψε και στους κομμουνιστές να πάρουν μέρος στο πάρτι της μεταπολίτευσης. Αρκετοί σεμνοί αριστεροί αρνήθηκαν τότε την πρόσκληση, αλλά ο “γιος του Πέτρου” και πολλοί σπουδαστές της “μεγάλης μεταπολιτευτικής της ΚΝΕ σχολής” δημιούργησαν... νέα τζάκια σε Μύκονο και Αράχοβα, γράφοντας τους δημοκρατικούς θεσμούς εκεί που τους έγραφαν και τα παλιά τζάκια. Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης και την έλευση των πρώτων μεταναστών, τα 2/3 της ελληνικής κοινωνίας άρχισαν την άγρια εκμετάλλευση των ξένων εργατών. Από τότε μέχρι σήμερα, σχεδόν όλοι οι Ελληνες θεωρούν... δημοκρατικό τους δικαίωμα να καταπιέζουν τους μετανάστες και να τους δίνουν πάντα χαμηλότερο μεροκάματο από αυτό που θα έδιναν στον Ελληνα εργάτη.
Δεξιοί κι αριστεροί γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τα δικαιώματα των μειοψηφιών - και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να πάρουν ολοένα και μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα. Την ίδια ώρα βεβαίως βρίζουν ως ναζιστές τους Γερμανούς που δίνουν ίσο μεροκάματο σε Γερμανούς, Ελληνες και Τούρκους, και ως... φόνισσα των λαών την πολυεθνική υπερδύναμη των ΗΠΑ.
Προς Θεού, δεν υποστηρίζω ότι η Δύση είναι απολύτως δημοκρατική. Αντιθέτως, γνωρίζω ότι το δημοκρατικό της πλεόνασμα οφείλεται και στο δημοκρατικό έλλειμμα που προκάλεσε η ίδια κατά το παρελθόν, σε χώρες της αναπτυσσόμενης περιφέρειας. Ομως τις τελευταίες δεκαετίες τόσο η Δύση όσο και άλλες αναπτυγμένες χώρες έχουν κάνει τεράστια άλματα κι έχουν κατακτήσει επίπεδα δημοκρατικότητας που παραμένουν ακόμα ζητούμενα στην Ελλάδα. Ετσι, για παράδειγμα, όλες αυτές οι δημοκρατικές χώρες κάνουν αξιοκρατικές προσλήψεις στο Δημόσιο και δεν θεωρούν το κράτος ή το δήμο λάφυρα των νικητών. Επίσης, δεν αφήνουν το γιο του γενικού γραμματέα της κυβέρνησης, που έχει διοριστεί με ρουσφέτι, να μπαίνει στο Κοινοβούλιο και να κάνει ό,τι θα έκανε σ' έναν ξεπεσμένο οίκο ανοχής. Σε κάθε περίπτωση επίσης, κανένας δήμαρχος της Γερμανίας δεν θα πήγαινε σε κηδεία ναζιστή χωρίς να γίνει πρωτοσέλιδο σε όλες τις εφημερίδες της χώρας του.
Στην Ελλάδα όμως, όπως αναφέραμε και στην αρχή, η δημοκρατία παραμένει ένα απλό άθροισμα ψήφων - και το τραγικότερο όλων είναι ότι οι περισσότεροι... αντιφασίστες πιστεύουν πως το μόνο που χρειάζεται είναι ένας... Στάλιν για να ξεβρομίσει ο τόπος από τους “Μπαλτάκους”. Στον αντίποδα, οι “Μπαλτάκοι” είναι έτοιμοι να συνεργαστούν με τους “Κασιδιάρηδες” γιατί πιστεύουν ότι οι νεοναζιστές μπορούν να σώσουν τη δημοκρατία από τα νύχια του ΣΥΡΙΖΑ.
Ποιος θα μας σώσει από αυτούς τους άθλιους “σωτήρες”, όταν τα 2/3 της ελληνικής κοινωνίας είναι έτοιμα να τους ακολουθήσουν με αντάλλαγμα τριάκοντα αργύρια ή μια θέση στο Δημόσιο; Ειλικρινά δεν ξέρω, και γι' αυτό παραμένω απαισιόδοξος. Θεωρώ πάντως ότι η επίτευξη οικονομικού πλεονάσματος σε μια τόσο ελλειμματική δημοκρατία, αντί για την ανάπτυξη και την πρόοδο, θα οδηγήσει στη συντήρηση των παθογενειών (πελατειακό κράτος, αναξιοκρατία, ρουσφέτια κ.λπ.) - και τελικώς σε μια νέα χρεωκοπία, που με τη σειρά της θα σπρώξει την κοινωνία ακόμα πιο βαθιά στο φασισμό.
Θέλει αυτοκριτική και τόλμη η δημοκρατία· αλλά οι δημοκρατικές δυνάμεις είναι ανίσχυρες και ισοπεδώνονται από τις κραυγές των 2/3 της ελληνικής κοινωνίας, που ζητούν περισσότερα δανεικά και γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τα δικαιώματα της ελευθερίας, της ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
lathanasis@yahoo.gr
Θανάσης Λαγός
