Η διαχείριση του κυκλοφοριακού και του προβλήματος της στάθμευσης ανήκει στους δήμους και τα πηγαίνουν... το ίδιο καλά με τον τομέα της διαχείρισης των σκουπιδιών. Δυστυχώς η αρμοδιότητα δεν ανήκει στον Τατούλη, ο οποίος αμέσως θα έλυνε το πρόβλημα με την προκήρυξη ενός διεθνούς διαγωνισμού! Τη χάσαμε λοιπόν την ευκαιρία, πατριώτη, να καταστούμε σ' έναν ακόμα τομέα... πρωτοπόροι. Αποτέλεσμα αυτής της θεσμικής ανεπάρκειας είναι στη μεν Καλαμάτα όλα τα πάρκινγκ να μετατρέπονται σε υπόθεση της «Ελλάκτωρ», στη δε Μεσσήνη ν' ανακαλούν τη μελέτη που είχαν αναθέσει για «πρωτοποριακό σύστημα ελεγχόμενης στάθμευσης», επειδή ο μελετητής... δεν είχε κατάλληλο πτυχίο!
Με αφορμή τόσο αυτά που συμβαίνουν εδώ και χρόνια στην Καλαμάτα με τις διαπραγματεύσεις -κυρίως στο παρασκήνιο- για τα πάρκινγκ, όσο και τα αστεία στη Μεσσήνη με τα μπρος πίσω της μελέτης, αναδεικνύεται το σοβαρό έλλειμμα στη διαχείριση αυτών των ζητημάτων από την τοπική αυτοδιοίκηση. Το πρόβλημα είναι ότι αρκετοί θεωρούν την αυτοδιοίκηση ενός ανδρός αρχή κι έτσι πολιτεύονται. Τα συμβούλια και τις επιτροπές τα θέλουν για να επικυρώνουν αποφάσεις και συμφωνίες. Αδυνατούν να κατανοήσουν την έννοια της διαβούλευσης και την εξεύρεση λύσεων μέσα από συνθέσεις και αντιπαραθέσεις. Η αντίληψη που θέλει το Δημοτικό ή το Περιφερειακό Συμβούλιο όργανο διεκπεραίωσης ειλημμένων αποφάσεων, με πλειοψηφίες στρατιωτάκια και μειοψηφίες στα συρματοπλέγματα, είναι ο απόλυτος ολοκληρωτισμός στο θεσμό της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Πολλοί θα πουν ότι, καλά όλα αυτά, αλλά το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει. Σωστό. Εδώ είναι και το μεγάλο θέμα! Μέσα από τέτοιου είδους διαδικασίες, αυτό που τελικά τραυματίζεται είναι το αποτέλεσμα, που τελικά είναι κατώτερο των δυνατοτήτων. Οταν πρόκειται για ζητήματα που αφορούν σχεδόν όλους τους πολίτες, επιφέροντας ταυτόχρονα έσοδα σε μεγάλες επιχειρήσεις, είναι προφανές ότι ο καθένας μπορεί να υποθέσει ό,τι θέλει για τη σκοπιμότητα και την αναγκαιότητα - και να έχει δίκιο. Αν μάλιστα βάλει στη σκέψη του και λίγο από τον «Μπαϊρακτάρειο λόγο περί νταβατζήδων», μπορεί να φτάσει σε θεωρίες πολύ απαξιωτικές και άδικες.
Ειδικότερα όσον αφορά την Καλαμάτα, με κινήσεις παρασκηνίου, μισές αλήθειες και αποσπασματικά μέτρα το θέμα της στάθμευσης δεν αντιμετωπίζεται - ενώ το κυκλοφοριακό πρόβλημα διαρκώς θα επιδεινώνεται καθιστώντας τη ζωή όλων δυσκολότερη. Και το σημαντικότερο; Μέσα από τέτοιες πρακτικές ακυρώνεται το βασικό πλεονέκτημα της Καλαμάτας ως μιας ανθρώπινης πόλης, την οποία θα θέλει να επισκεφτεί για λίγες ώρες ξεκούρασης ο τουρίστας του Σαββατοκύριακου και στην οποία επιθυμεί να ζήσει όποιος αναζητά ποιότητα ζωής. Οι παρασκηνιακές διαβουλεύσεις ενισχύουν την καχυποψία, φουντώνουν τις φήμες, πυροδοτούν τις λαϊκίστικες πλειοδοσίες, δημιουργώντας ένα γκρίζο περιβάλλον μιζέριας που οδηγεί τα πράγματα προς τα πίσω.
Το πρόβλημα της κυκλοφορίας και του πάρκινγκ μπορεί τελικά να λυθεί λόγω... οικονομικής κρίσης. Με τη βενζίνη σε μερικές... χιλιάδες δραχμές το λίτρο και τους μισθούς σε χαμηλές πτήσεις, μάλλον το κυκλοφοριακό θα πάψει να μας απασχολεί ως πρόβλημα. Αλλωστε, τη δεκαετία του '70 δεν είχαν πρόβλημα διαχείρισης σκουπιδιών, ούτε βέβαια κυκλοφορίας και στάθμευσης αυτοκινήτων. Μήπως τελικά η λύση βρίσκεται στην κρίση;
Υ.Γ. Με πολύωρο περπάτημα καθημερινά, αποφεύγουμε την κατανάλωση βενζίνης και άρα μειώνουμε την εξάρτησή μας από το καρτέλ του πετρελαίου. Ψωνίζουμε και τρώμε αποκλειστικά τοπικά φρούτα, λαχανικά, κρέατα κ.λπ., τα οποία φυσικά αγοράζουμε απευθείας από τον παραγωγό, βάζοντας στην άκρη ντόπιους και ξένους μεταπράτες. Με δυο απλά βήματα, καταφέρνουμε αμέσως να ζούμε με υγεία, ευτυχία και βεβαίως οικονομία! Γιατί δε συμβαίνουν αυτά στην καθημερινότητα όλων μας; Μάλλον επειδή στην πολύπλοκη πια καθημερινότητά μας δε χωράει αυτούσιος ο... προηγούμενος αιώνας – αλλά αυτό για κάποιους είναι προφανώς το μεγαλύτερό μας πρόβλημα.
panagopg@gmail.com
