Την ίδια περίοδο βρίσκεται σε εξέλιξη η καμπάνια του Επιμελητηρίου Μεσσηνίας  με τίτλο "Συμμαχία για την ενδυνάμωση της μεσσηνιακής αγοράς". Καταναλωτές και έμποροι μπερδεύτηκαν καθώς δεν μπορούσαν να αποφασίσουν αν θα στηρίξουν τα πελοποννησιακά ή τα μεσσηνιακά προϊόντα. Η κατάσταση όμως έγινε ακόμα πιο περίπλοκη όταν η ΝΟΔΕ Μεσσηνίας της Νέας Δημοκρατίας έκανε εκδήλωση για την προβολή των μεσσηνιακών προϊόντων με τίτλο "Στηρί-ζω μεσσηνιακά".  Μπερδευτήκατε πατριώτες καταναλωτές; Για αυτό η "Ε" δημοσίευσε το άρθρο με τίτλο "Καταναλωτικός πατριωτισμός" του Φαήλου Κρανιδιώτη ο οποίος είναι συνεργάτης του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας Αντώνη Σαμαρά.  Γράφει ο κ. Κρανιδιώτης: "Ας αποκτήσουμε λοιπόν και πατριωτική καταναλωτική συνείδηση. Ψάξτε την προέλευση του κάθε προϊόντος, δείτε την ετικέτα. Ακόμη και με μια κάποια διαφορά στην τιμή, προτιμήστε τον κόπο του Ελληνα συμπατριώτη μας". Πολύ ωραία τα λέει ο κ. Κρανιδιώτης, πολύ καλή και η πρωτοβουλία της ΝΟΔΕ.  Εγώ όμως έχω μια απορία: Υπάρχουν επιχειρηματίες - μέλη της ΝΟΔΕ Μεσσηνίας των οποίων τα καταστήματα ή τα καταστήματα των συζύγων τους πωλούν κυρίως εισαγόμενα προϊόντα από πολυεθνικές του εξωτερικού; Να περιμένω απάντηση από τον πρόεδρο της ΝΟΔΕ ή το δούλεμα των Μεσσηνίων θα τελειώσει εδώ; 
Δεν ξέρω την απάντηση στο δεύτερο ερώτημα, ξέρω όμως ότι το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι πρωτίστως πρόβλημα αδυναμίας παραγωγής ποιοτικών προϊόντων χαμηλού κόστους. Με άλλα λόγια οι Ελληνες καταναλωτές δεν αγοράζουν εγχώρια προϊόντα  και υπηρεσίες είτε γιατί είναι πανάκριβα είτε γιατί είναι χαμηλής ποιότητας, είτε γιατί είναι πανάκριβα και χαμηλής ποιότητας μαζί. Για τον ίδιο λόγο έχουν μειωθεί οι εξαγωγές ελληνικών  προϊόντων στις αγορές του εξωτερικού.
Συγκεκριμένα οι καταναλωτές επιλέγουν προϊόντα με βασικά κριτήρια την τιμή και την ποιότητα. Τα υψηλά εισοδήματα επιλέγουν με κριτήριο την ποιότητα. Ετσι θα προτιμήσουν την πατάτα Μεσσήνης από την αιγυπτιακή ακόμα και αν η ντόπια πατάτα είναι πολύ ακριβότερη από την αφρικανική. Αντίθετα τα χαμηλά εισοδήματα επιλέγουν με βασικό κριτήριο την τιμή. Ετσι ο χαμηλοσυνταξιούχος του οποίου το εισόδημα δεν επαρκεί για να αγοράσει ελληνικό μοσχάρι θα πάει στο σούπερ μάρκετ για να αγοράσει ολλανδικό. Στα μεσαία οικονομικά στρώματα η κατάσταση μπερδεύεται πολύ καθώς τα κριτήρια αλλάζουν συνεχώς καθώς αλλάζει το εισόδημα. Τι κάνουν λοιπόν οι επιχειρηματίες όλου του κόσμου για να κερδίσουν την μεσαία τάξη; Προσπαθούν να χαμηλώσουν το κόστος παραγωγής ώστε να μειωθεί η τιμή του προϊόντος και να βελτιώσουν ταυτόχρονα  την ποιότητα ώστε να προσελκύσουν ακόμα περισσότερους καταναλωτές. Αν τα καταφέρουν συνεχίζουν τη μάχη για την κατάκτηση ακόμα μεγαλύτερων μεριδίων της αγοράς. Αν δεν τα καταφέρουν το γυρίζουν στο… πατριωτικό τσάμικο προσδοκώντας ότι η εκμετάλλευση των πατριωτικών συναισθημάτων αρκεί για να διατηρηθούν στη ζωή. Με άλλα λόγια ο πατριωτικός καταναλωτισμός είναι η τελευταία ιδεολογική γραμμή άμυνας των επιχειρήσεων που δεν κατόρθωσαν να εκσυγχρονιστούν και είναι καταδικασμένες να πεθάνουν. Κανένας καταναλωτής δεν θα επιλέξει μακροπρόθεσμα να κάνει διακοπές σε ένα βρώμικο και ακριβό ξενοδοχείο επειδή είναι ελληνικό. Ακόμα και αν ακούσει τις πατριωτικές σειρήνες και πάει στο βρώμικο ξενοδοχείο, τελικώς θα εξοργιστεί τόσο πολύ που δεν θα ξαναπατήσει το πόδι του εκεί και του χρόνου θα πάει διακοπές στην Τυνησία. 
Δεν υπάρχουν καλές και ανταγωνιστικές μεσσηνιακές επιχειρήσεις; Υπάρχουν  και είναι πάρα πολλές. Η Καπνοβιομηχανία Καρέλια, η Costa Navarino, η Βιομηχανία Παπαδημητρίου είναι κλασικά παραδείγματα αξιόλογων μεγάλων μεσσηνιακών επιχειρήσεων που κατακτούν τη διεθνή αγορά. Από πίσω τούς ακολουθούν δεκάδες αξιόλογες μεγάλες και μεσαίες επιχειρήσεις που κατακτούν ολοένα και μεγαλύτερα μερίδια της αγοράς βελτιώνοντας την ποιότητα του παραγόμενου προϊόντος και μειώνοντας το κόστος παραγωγής ώστε να διαθέτουν ανταγωνιστικά προϊόντα. 
Υπάρχουν όμως και δεκάδες κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις που δεν θα επιβίωναν ούτε μια μέρα σε συνθήκες υγιούς ανταγωνισμού. Οι επιχειρήσεις αυτές καταλαμβάνουν ζωτικό χώρο και εμποδίζουν την ανάπτυξη υγιών επιχειρήσεων που θα μπορούσαν να κατακτήσουν τη διεθνή αγορά. Αυτά λοιπόν τα κρατικοδίαιτα  παράσιτα τώρα που στέρεψε η κάνουλα του κράτους το γύρισαν στο... πατριωτικό τσάμικο. Αν όμως  δεν πεθάνουν τα παράσιτα δεν πρόκειται ποτέ η οικονομία να αναπτυχθεί καθώς επιβιώνουν πίνοντας το αίμα των υγιών επιχειρήσεων. 
Οι σύγχρονες επιχειρήσεις δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα. Θα βγουν ενισχυμένες από την ύφεση. Τα παράσιτα πριν πεθάνουν θα ρίξουν την τελευταία... πατριωτική ζεμπεκιά. Το έχουμε ξαναπεί: Της κοντής... ραφής οι ζάρες της φταίνε.