Την Τρίτη εορτάστηκε η Ναυμαχία του Ναβαρίνου. Πρόκειται για το ιστορικό γεγονός που είτε από τύχη είτε από σκοπιμότητα οδήγησε στη δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους. Καμιά επανάσταση του 1821 δεν θα γιορτάζαμε σήμερα, αν δεν είχε υπάρξει το Ναβαρίνο. Αν δηλαδή οι Βρετανοί, οι Γάλλοι και οι Ρώσοι, οι μεγάλες τότε δυνάμεις, δεν επενέβαιναν και δεν νικούσαν τον τουρκοαιγυπτιακό στόλο. Εμείς όμως από μικρά παιδάκια ζούμε με μύθους, για παπάδες που σηκώνουν, τάχα, λάβαρα την 25η Μαρτίου στην Αγία Λαύρα, για ηρωικές πράξεις που οδήγησαν στην απελευθέρωση του έθνους... και πολλές άλλες μισές αλήθειες. Κρύβουμε επιμελώς την άλλη μισή αλήθεια: ότι δηλαδή μετά την επανάσταση και τις πρώτες νίκες ακολούθησε εμφύλιος πόλεμος και πολλές ήττες, πολεμικές και διπλωματικές. Η ναυμαχία του Ναβαρίνου άλλαξε τις στρατιωτικές και πολιτικές ισορροπίες, δημιούργησε νέα τετελεσμένα και οδήγησε στην απελευθέρωση και την ανεξαρτησία της Ελλάδας.
Αυτό που άρχισε κάποια στιγμή το Μάρτιο του 1821, τέλειωσε στη Ναυμαχία του Ναβαρίνου στις 20 Οκτωβρίου του 1827. Εμείς όμως γιορτάζουμε διαστρεβλωμένα την αρχή, λέμε τα μισά για τη μέση... και ξεχνούμε συστηματικά το τέλος!
Το πώς αντιμετωπίζεται το συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός είναι ενδεικτικό της μιζέριας μας: Την Τρίτη στον εορτασμό της Ναυμαχίας του Ναβαρίνου στην Πύλο, δεν υπήρχε εκπρόσωπος της κυβέρνησης, αλλά ούτε και της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ενα ιστορικό γεγονός που θα μπορούσε, αν δεν κυριαρχούσαν διαχρονικά οι εθνοκεντρικές προσεγγίσεις, να αποτελεί την επέτειο της απελευθέρωσης της χώρας μας, τυγχάνει αυτής της απαξίωσης! Τίποτα προφανώς δεν είναι τυχαίο. Είμαστε στον αστερισμό μιας νέας εθνικολαϊκιστικής ανάγνωσης των ιστορικών γεγονότων. Θυμόμαστε να πετάξουμε στεφάνια στη Ναυμαχία της Σαλαμίνας, με στρωμένα κόκκινα χαλιά πάνω σε παλέτες, αλλά απουσιάζουμε από γεγονότα που σημάδεψαν τη δημιουργία του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Θέλουμε να καταστήσουμε κυρίαρχη τη θεωρία της εθνικής μας κακομοιριάς. Με αυτήν μπορούμε να πορευτούμε και με αυτήν μπορούμε να προχωρήσουμε, γιατί μόνο αυτό μπορεί να μας κρατήσει στον αφρό της ασημαντότητάς μας.
Τη μεθεπόμενη μέρα, την Πέμπτη, μέσα στη βροχή, έφτασε στην Καλαμάτα μια σημαντική προσωπικότητα των τελευταίων χρόνων. Ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης. Ο άνθρωπος που διαδέχτηκε όλη την εθνικολαϊκιστική παρακμή που έκανε καριέρα εκεί και βύθισε μία από της πιο σημαντικές πόλεις του ελληνισμού στην ανυποληψία και τη γραφικότητα, επί σειρά ετών. Στην ομιλία του στο Πνευματικό Κέντρο της Καλαμάτας ο Γιάννης Μπουτάρης επισήμανε ότι πρέπει να πάψουμε να θεωρούμε πως είμαστε το κέντρο του κόσμου και πρέπει να είμαστε στο ίδιο επίπεδο με τους ξένους. Ενημέρωσε πως η Θεσσαλονίκη ανέδειξε το πολυπολιτισμικό, πολυεθνικό παρελθόν της, με κυρίαρχα το οθωμανικό και το εβραϊκό στοιχείο, πέρα από τα βυζαντινά μνημεία.
Με αυτές τις κουβέντες αναθαρρείς, βλέπεις να βγαίνει το ουράνιο τόξο που έχεις ανάγκη και πιστεύεις ότι υπάρχει ελπίδα. Ολο αυτό το γκρίζο που μας περιβάλλει, κάποια στιγμή, αργά η γρήγορα, θα το διαδεχτούν κάποια φωτεινά πρόσωπα. Ανθρωποι που έχουν χαμόγελο και μεγάλη αγάπη για τη ζωή, κι ας είναι στα 70 ή στα 80 τους. Γιατί η ηλικία δεν βέβαια έχει σημασία, ότι κι αν πιπιλίζουν ορισμένοι· καθώς πολύ απλά, κάποιοι νέοι γεννήθηκαν γέροι, μέσα σε ξεπερασμένες προκαταλήψεις.
Οπως επαναλαμβάνει συχνά ένας φίλος, οι ιδέες δεν έχουν ρυτίδες - και αυτές έχουν τελικά σημασία.
panagopg@gmail.com
