"Βιτρίνα" της πόλης η παραλιακή ζώνη της Καλαμάτας αλλά δυστυχώς αντιμετωπίζεται εδώ και πολλά χρόνια αποσπασματικά. Πάντοτε υποστηρίζαμε ότι θα πρέπει να υπάρχει ολοκληρωμένο σχέδιο με στάδια υλοποίησης για το οποίο χρειάζεται να γίνει εγκαίρως ενημέρωση έτσι ώστε όλοι να προσαρμοστούν στις ανάγκες και τις δυνατότητες που θα δημιουργηθούν. Ενα τέτοιο σχέδιο δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει και την τελική λύση για την κυκλοφοριακή ρύθμιση στη Ναυαρίνου, για την οποία επιτέλους θα πρέπει να αποφασίσει το Δημοτικό Συμβούλιο.
Η κατάσταση που διαμορφώνεται στην παραλιακή ζώνη όταν πέφτει η θερμοκρασία και… μυρίζει χειμώνας (ανεξαρτήτως εποχής), είναι γνωστή: Εγκαταστάσεις που έχουν εγκαταλειφθεί χωρίς να απομακρυνθούν τα… καλοκαιρινά υλικά, μαγαζιά-φαντάσματα από τα οποία μένουν οι διαλυμένες παραθαλάσσιες επεμβάσεις, κάθε είδους υλικά που ξεφορτώνει η θάλασσα, εγκατάλειψη των δημόσιων υποδομών και πάει λέγοντας.
Πρόκειται για μια κατάσταση η οποία ευκόλως μπορεί να αναστραφεί, αρκεί να υπάρχει πολιτική και στιβαρή εφαρμογή της από το δήμο. Μέχρι τώρα έχουμε ακούσει άπειρους λεονταρισμούς, πλην όμως πρακτικά δεν έχει γίνει τίποτε γιατί προφανώς οι δημοτικοί άρχοντες δεν θέλουν να συγκρουστούν με εκείνους που βλέπουν την ακτή ως αντικείμενο εκμετάλλευσης και δεν αισθάνονται καμία υποχρέωση προστασίας της από την αισθητική (και όχι μόνον) κακοποίηση.
Είναι ηλίου φαεινότερον ότι για να γίνει η Καλαμάτα "προορισμός του Σαββατοκύριακου" δεν αρκεί ο δρόμος που την φέρνει εκ των πραγμάτων πολύ κοντά με την Αθήνα. Δεν γνωρίζουμε πόσοι θα είναι σε θέση πλέον για να κάνουν τέτοιου είδους εξορμήσεις, αλλά σε κάθε περίπτωση η πόλη δεν μπορεί παρά να "διεκδικεί" το μερίδιό της. Και αυτό σημαίνει πως το παραλιακό μέτωπο θα πρέπει να παρουσιάζει ξεχωριστή εικόνα για να γίνει ελκυστικό.
Η ανάγκη αυτή πρωτίστως έχει να κάνει με την ποιότητα ζωής στην πόλη και τους κατοίκους της που βρίσκουν πλέον… κατά κύματα "καταφύγιο" στη γαλήνη της φύσης ακόμη και όταν αυτή είναι θυμωμένη. Αποτελεί όμως ισχυρό όπλο για την προσέλκυση επισκεπτών οι οποίοι όσο λιγοστεύουν ως αριθμός στο "κλεινόν άστυ", τόσο περισσότερο γίνονται απαιτητικοί για εκείνα που τους προσφέρει ο τόπος τον οποίο θα επισκεφθούν.
Δεδομένων αυτών, σε κάθε περίπτωση η συζήτηση για την παραλιακή ζώνη θα πρέπει να ξεκινάει από την εμφάνιση που παρουσιάζει. Και η πρώτη υποχρέωση που έχει ο δήμος, η οποία δεν κοστίζει τίποτε αν γίνει ορθολογική κατανομή των συνεργείων και του δυναμικού που διαθέτει, είναι να την διατηρεί απαλλαγμένη από την ανθρώπινη βαρβαρότητα. Οσο και αν φαίνεται βαρύς ο χαρακτηρισμός, δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα της σχέσης ορισμένων με τη φύση και το δημόσιο αγαθό του κοινόχρηστου χώρου.
Ηλίας Μπιτσάνης
ilias.bitsanis@eleftheriaonline.gr