Ούτε μια, ούτε δύο είναι οι φορές που έχει απασχολήσει την τοπική ειδησεογραφία η υπόθεση του δρόμου από το Ασπρόχωμα μέχρι τη Μεσσήνη. Ενας δρόμος εξαιρετικά επικίνδυνος ημέρα και νύχτα ο οποίος αποτελεί την… ιδανική… δυσφήμιση της περιοχής στα μάτια των επισκεπτών. Και αυτό γιατί δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι τον διασχίζουν χιλιάδες τουρίστες κάθε χρόνο, είτε φθάνουν αεροπορικώς από το εσωτερικό και το εξωτερικό, είτε κινούνται οδικώς για βασικούς προορισμούς που βρίσκονται δυτικά του Παμίσου.
Δυστυχώς εδώ και ολόκληρες δεκαετίες δεν έχει γίνει καμία σοβαρή επέμβαση σε αυτό το δρόμο με αποτέλεσμα η κατάσταση να χειροτερεύει συνεχώς, παρά το γεγονός ότι πολλοί ιδιώτες έχουν επενδύσει σημαντικά ποσά για επιχειρήσεις κόντρα στην εγκατάλειψη. Ολοι "κρέμασαν" τις προσδοκίες στο νέο δρόμο Καλαμάτα-Ριζόμυλος που θα γίνει κάποτε, αλλά… ψήνεται εδώ και περισσότερο από 10 χρόνια χωρίς χειροπιαστά αποτελέσματα. Οι φωνές της λογικής δεν εισακούστηκαν όταν έπρεπε, σχεδιάστηκε ένα έργο υπερφίαλο και ενδεχομένως επιζήμιο για ορισμένες περιοχές που διασχίζει και είναι άγνωστο όταν θα έχει ωριμάσει αν θα υπάρχει η δυνατότητα χρηματοδότησης. Χρειάζονται τεράστια ποσά και οι εποχές που όλοι ήθελαν από έναν… αυτοκινητόδρομο, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Παρά τις παλαιότερες διαβεβαιώσεις αυτή την περίοδο δεν ακούγεται τίποτε για το συγκεκριμένο έργο ούτε ως… εξαγγελία, ενώ είναι άγνωστο αν ασχολείται κάποιος με αυτό.
Με δεδομένα και αυτά, είναι περισσότερο αναγκαίο από ποτέ οι φορείς της αυτοδιοίκησης να ασχοληθούν σοβαρά με αυτό το κομμάτι του δρόμου και να εξετάσουν τα όποια σενάρια για βελτίωση μπορεί να υπάρχουν. Η υπόθεση αφορά κυρίως τους Δήμους Καλαμάτας και Μεσσήνης, αλλά και την Περιφέρεια η οποία διαχειρίζεται τα κονδύλια και έχει (τουλάχιστον ουσιαστικά) την ευθύνη για παρεμβάσεις σε αυτό το επίπεδο.
Η καταγραφή των προβλημάτων είναι σχετικά εύκολη υπόθεση γιατί έχει γίνει πολλές φορές κατά το παρελθόν. Θα μπορούσε να θεωρήσει κάποιος ως κορυφαίο το πρόβλημα του φωτισμού καθώς ο κίνδυνος του ατυχήματος παραμονεύει όταν πέφτει το σκοτάδι. Γιατί μπορεί τα "μάτια της γάτας" που τοποθετήθηκαν να δίνουν στον οδηγό μια αίσθηση του χώρου που δυνητικά μπορεί να κινηθεί, πλην όμως από μόνα τους δεν λύνουν το πρόβλημα. Οσοι κυκλοφορούν βράδια σε αυτό το δρόμο, αγωνιούν μήπως πέσουν πάνω σε κάποιους από εκείνους που κυκλοφορούν ακόμη και με ποδήλατο, σε άλλους που τρεκλίζουν μεθυσμένοι ή μαστουρωμένοι στη μέση του δρόμου, στα ζώα που κυκλοφορούν αδέσποτα, στο Ντάτσουν που κινείται χωρίς φώτα και πάει λέγοντας. Πέρα από τους κινδύνους είναι φανερό πως δεν μπορεί αυτές οι εικόνες να είναι οι πρώτες που συναντά ο επισκέπτης που φθάνει για πρώτη φορά στη χώρα καθώς το αεροδρόμιο ουσιαστικά αποτελεί πύλη.
Πολλά θα μπορούσε κάποιος να καταγράψει από τους καταυλισμούς των τσιγγάνων δίπλα στο δρόμο, τα αυτοκίνητα που πετάγονται στη μέση του δρόμου από το… πουθενά, τις εικόνες αθλιότητας που δίνουν εγκαταστάσεις οι οποίες έχουν εγκαταλειφθεί και ένα σωρό ακόμη ζητήματα. Το ζητούμενο είναι ποιος θα πάρει την πρωτοβουλία για τη συγκρότηση ενός σχεδίου που θα αναμορφώσει την περιοχή και θα κάνει ασφαλή την κίνηση σε ένα κρίσιμο τμήμα του οδικού δικτύου.
Ηλίας Μπιτσάνης
ilias.bitsanis@eleftheriaonline.gr