Μισοσκόταδο στη γωνία κάπου στη Λεΐκων, η παρέα των πιτσιρικάδων έχει σταματήσει με τα ποδήλατα και συζητάει κοινωνικά. Ηλικία κάπου μεταξύ δημοτικού και γυμνασίου και θέμα η πείνα. Μεταξύ τους διαπιστώνουν ότι όλο και περισσότεροι ψάχνουν στα σκουπίδια. Για να συμπληρώσουν ότι βλέπουν πλέον και ντόπιους. Ο ένας απευθυνόμενος στους άλλους λέει: "Αύριο θα είναι οι γονείς των φίλων σου". Ενας δεύτερος δηλώνει ότι προτιμάει να πεθάνει από την πείνα παρά να ψάξει στα σκουπίδια για τρόφιμα. Η συζήτηση προχωράει στο ρεύμα: "Μεθαύριο μπορεί να μην έχουμε και να μας το κόψουν, ούτε μπάνιο δεν θα έχουμε να κάνουμε". Ο αντίλογος βρίσκεται στη στόφα: "Αντικατέστησε το πετρέλαιο και με μια κατσαρόλα ζεσταίνεις νερό και κάνεις τη δουλειά σου. Ασε που μαγειρεύεις και βγάζει απίστευτη ζέστη, ο παππούς κυκλοφοράει με τις… τιράντες στο σπίτι και δεν καταλαβαίνει κρύο". Η συζήτηση γίνεται με τον πλέον σοβαρό και φυσιολογικό τρόπο και είναι προφανές ότι μεταφέρονται σε αυτή κουβέντες, εικόνες και καταστάσεις που βιώνουν πλέον αμέτρητες οικογένειες. Η κρίση χτυπάει αμείλικτα και την αισθάνονται πλέον ευρύτατα στρώματα της κοινωνίας. Η μικρή ιστορία που προαναφέρθηκε δεν είναι φανταστική, περιμένοντας στην απέναντι γωνία άκουγα σιωπηλά και χωρίς να παρέμβω μέχρι τέλους, τον τρόπο με τον οποίο οι μικροί αντιμετωπίζουν τη νέα κατάσταση στη χώρα και την πόλη.
Ο καθένας έχει να πει τις δικές του ιστορίες, καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες περιστατικών και καταστάσεων που πριν από λίγο καιρό η συντριπτική πλειοψηφία θα θεωρούσε πως είναι ιστορίες επιστημονικής φαντασίας ή εικόνες από τη μεταπολεμική Νότια Ευρώπη όπως αποτυπώθηκε στις κινηματογραφικές ταινίες. Ενόψει αυτής της κατάστασης, το ζήτημα της κοινωνικής αλληλεγγύης αποκτά τεράστια σημασία. Είναι μια υπόθεση στην οποία υπάρχουν οργανώσεις οι οποίες δραστηριοποιούνται εδώ και χρόνια, έχοντας μηχανισμούς, προσωπικό και τεχνογνωσία σε αυτό που χαρακτηρίζεται "φιλανθρωπικό έργο". Οι εξελίξεις όμως ξεπερνούν την ακτίνα δράσης αυτών των οργανώσεων και η κοινωνία χρειάζεται κάτι πολύ πιο μεγάλο από αυτό που γίνεται μέχρι τώρα.
Η διαπίστωση αυτής της ανάγκης οδηγεί κατ’ ευθείαν στους δήμους και στη μεγαλύτερη ενεργοποίηση της Εκκλησίας στην οργάνωση της αλληλεγγύης. Με τις διαστάσεις αλλά και την πολυπλοκότητα που έχει πάρει η υπόθεση, είναι τεράστιας σημασίας, απαιτεί πολύ λεπτούς χειρισμούς, χρειάζεται την ενεργοποίηση όλων εκείνων που μπορούν να προσφέρουν με οποιονδήποτε τρόπο και σε οποιαδήποτε έκταση. Δεν προσφέρεται για πομπώδεις συσκέψεις και παρασυναγωγές, χρειάζεται οι προετοιμαστικές κινήσεις να γίνουν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και οι ενέργειες να φθάσουν όσο γίνεται πιο κοντά στον άνθρωπο που έχει ανάγκη. Οτιδήποτε διαφορετικό μπορεί να καταστρέψει και την καλύτερη προσπάθεια. Είναι σίγουρο ότι σε κάποιες περιπτώσεις γίνονται κινήσεις, οι οποίες όμως δεν φθάνουν με την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα. Η αλληλεγγύη θα πρέπει να διαπεράσει την κοινωνική δράση, να γίνει βασικό στοιχείο της δημοτικής πολιτικής και υπόθεση των πολιτών σε κάθε χώρο που κινούνται.
Ηλίας Μπιτσάνης
ilias.bitsanis@eleftheriaonline.gr