Κάποτε γράφαμε "με αεροπλάνα και βαπόρια" και το εννοούσαμε. Οι ετεροδημότες έσπευδαν με κάθε ευκαιρία να επιστρέψουν στη γενέθλια γη και να ασκήσουν ταυτοχρόνως το εκλογικό τους δικαίωμα. Λεωφορεία, σημαίες, ακόμη και… τσαμπουκάδες σε δρόμους και καφενεία συνιστούσαν το κλίμα της εποχής. Δεν ήταν ασφαλώς το καλύτερο, καθώς μάλιστα ο διχασμός της κοινωνίας δημιουργούσε σοβαρά προβλήματα.
Τώρα φτάσαμε στην άλλη άκρη. Οχι μόνο δεν εμφανίζεται τέτοιο πάθος στις εκλογές, όχι μόνο δεν καταφτάνουν με κάθε τρόπο οι ετεροδημότες -καθώς μάλιστα με τον αυτοκινητόδρομο η μετακίνηση έγινε παιχνίδι-, αλλά και πολλοί από εκείνους που βρίσκονται στην περιοχή το σκέφτονται αν θα πάνε να ψηφίσουν.
Οι εκλογές στην ουσία απασχολούν τους υποψήφιους που τρέχουν για σταυρούς και μια μικρή ομάδα γύρω από τον καθένα τους, που έχει προστρέξει σε βοήθεια. Οι πολίτες είναι παρατηρητές αυτής της διαδικασίας, συζητούν για τις εκλογές μόνον αν… προκύψει κάτι τέτοιο και έχουν πειστεί ότι οι σωτήρες τελείωσαν. Το ότι θα ψηφίσουν δε σημαίνει πια ότι πιστεύουν κιόλας πως μπορεί να συμβεί κάτι το φοβερό και τρομερό την "επόμενη ημέρα", που θα είναι η πρώτη του νέου χρόνου.
Η ρευστότητα είναι πολύ μεγάλη, η ευκολία με την οποία ο καθένας μπορεί να πηδήσει το χαντάκι για να ψηφίσει "απέναντι" είναι απίστευτη, και τα επιτελεία όλων ανησυχούν μέχρι την ώρα που θα ανοίξει η κάλπη. Ολοι δηλώνουν αισιόδοξοι για τους στόχους τους, πλην όμως δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ειδικός για να διακρίνει ότι στην ουσία οι περισσότεροι είναι μουδιασμένοι... περιμένοντας να μιλήσει η κάλπη.
Το δικαίωμα να επιλέγουμε τον καλύτερο στο καλύτερο ψηφοδέλτιο (με όλον τον υποκειμενισμό που κρύβει αυτό) αποτελεί δημοκρατική κατάκτηση - και κανένας δεν πρέπει να τη χαρίσει στο θυμό και τους επιτήδειους.
Ηλίας Μπιτσάνης
belias@internet.gr