"Παράταση ζωής" μέχρι το Σεπτέμβριο του 2011 πήραν οι χωματερές στην Πελοπόννησο με απόφαση των υπουργείων Εσωτερικών και Περιβάλλοντος. Κάτι μήνες περισσότερους από τις προθεσμίες που δόθηκαν στην υπόλοιπη Ελλάδα, καθώς στην εδαφική έκταση της Περιφέρειας Πελοποννήσου δεν υπάρχει κανένας νόμιμος χώρος διάθεσης των σκουπιδιών.
Ο… πρωταθλητισμός είναι γνωστός αλλά το ερώτημα που θα πρέπει να απαντηθεί είναι γιατί η Πελοπόννησος έπιασε πάτο, όταν άλλοι έλυναν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο το πρόβλημα. Η απάντηση δεν είναι δύσκολο να βρεθεί: Η ευθύνη βαρύνει όλους τους περιφερειάρχες που διαχειρίστηκαν την υπόθεση των σκουπιδιών, αλλά και τους τοπικούς παράγοντες οι οποίοι βολεύτηκαν άλλοτε με τις παράνομες (ή στα όρια της νομιμότητας) χωματερές. Μην φαντασθεί κάποιος ότι στις άλλες περιοχές της χώρας έχουν γίνει… πράματα και θάματα με την διαχείριση των σκουπιδιών. Απλώς έγινε αυτό που δεν έγινε στην Πελοπόννησο: Κατασκευάστηκαν ορισμένοι χώροι υγειονομικής ταφής σε απόσταση που μπορεί να μετακινηθούν χωρίς υπερβολικό κόστος τα σκουπίδια. Ετσι έκλεισαν ή είναι στη διαδικασία κλεισίματος οι παράνομες χωματερές.
Στη δική μας περιοχή όλες οι προσπάθειες για κατασκευή χώρων υγειονομικής ταφής απέτυχαν για πολλούς λόγους. Αλλοτε ήταν οι άστοχες επιλογές χώρων, άλλοτε ο φόβος του πολιτικού κόστους και κυρίως η αδιαφορία των τοπικών παραγόντων για την επίλυση του προβλήματος. Κανένας δήμαρχος δεν ήθελε να… χαλάσει την καρδιά κανενός άλλου και όποιος αντιδρούσε αυτομάτως… δικαιωνόταν. Μια ατέρμονη συζήτηση περί "σχεδιασμών" οδήγησε στο βάλτο τους χώρους υγειονομικής ταφής και ήρθε η απόφαση της Ευρωπαϊκής Ενωσης που έσπρωξε στο… ναυάγιο. Για λόγους που δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κάποιος, οι χώροι υγειονομικής ταφής θα πρέπει να ακολουθήσουν την τύχη των χωματερών μέσα στα επόμενα χρόνια. Πρόκειται για την πλέον φθηνή και σίγουρη περιβαλλοντικά λύση, αλλά η Ευρωπαϊκή Ενωση την απορρίπτει προκειμένου να ενισχύσει την "περιβαλλοντική βιομηχανία" που μεταξύ των άλλων πουλάει εργοστάσια καύσης, πυρόλυσης, παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας υποσχόμενη "καθαρό περιβάλλον". Και η επιδίωξη αυτή συμπίπτει με τα συμφέροντα επιχειρηματιών οι οποίοι αντιμετωπίζουν ως "θησαυρό" κερδοφορίας τα σκουπίδια. Με όλη αυτή την ιστορία… ξεμείναμε από γρήγορες και φθηνές λύσεις που μπορούσαν να έχουν δώσει τέλος σε αυτή την ιστορία, ενώ απαξιωνόταν με ευθύνη πολλών παραγόντων η μονάδα λιπασματοποίησης στην Καλαμάτα. Από εκεί και ύστερα άρχισε ένα παιχνίδι χωρίς τέλος με κινήσεις οι οποίες σίγουρα γεννούν προβληματισμούς. Στην ουσία δεν υπάρχει τεχνική διαδικασία επιλογής τεχνολογίας διαχείρισης σκουπιδιών. Και επομένως αυτό που μένει ουσιαστικά είναι η "αναγκαστική λύση" η οποία μπορεί να προκύψει μέσα από επιχειρηματικές πρωτοβουλίες ή την προετοιμασία του εδάφους γι’ αυτές. Μια τελευταία επισήμανση: Είναι λάθος να πιστεύει κανένας ότι οι αντιδράσεις για τους χώρους υγειονομικής ταφής έχουν να κάνουν με την… τεχνολογία διαχείρισης που δεν θέλουν κάποιοι κάτοικοι ορισμένων περιοχών. Τα σκουπίδια στην περιοχή τους δεν θέλουν εκείνοι που αντιδρούν και δεν τους ενδιαφέρει αν είναι χώρος υγειονομικής ταφής ή εργοστάσιο. Οι αντιδράσεις για τη μονάδα λιπασματοποίησης, προειδοποιούν για τα προβλήματα που θα δημιουργηθούν ανεξαρτήτως τεχνολογίας διαχείρισης. Ηλίας Μπιτσάνης
