Μια… ζαλάδα παθαίνει κάποιος όταν βάλει τη μια δίπλα στην άλλη τις πληροφορίες που φθάνουν καθημερινά, πολύ περισσότερο όταν αντιλαμβάνεται το μέγεθος της έλλειψης πολιτικής σε αυτά τα ζητήματα.
Για τη φετινή χρονιά έχουν γραφτεί πολλά και υπάρχουν πάρα πολλοί λόγοι για τους οποίους μπορεί να χαρακτηριστεί δύσκολη. Από τη μια πλευρά έχουμε το φαινόμενο της μικρής παραγωγής, με ταυτόχρονη καθήλωση των τιμών εξ αιτίας της ισπανικής υπερπαραγωγής. Από την άλλη υπάρχει ένα πλέγμα μέτρων από τις αλλαγές στη φορολογία, μέχρι την παρακράτηση χρημάτων ακόμη και για οφειλές που δεν έχουν καταστεί ληξιπρόθεσμες, τα οποία κάνουν ακόμη χειρότερη την οικονομική θέση των παραγωγών. Οι κίνδυνοι που προκύπτουν από τον τρόπο εφαρμογής του εργόσημου και η είσοδος εισπρακτικών εταιρειών για τα "κόκκινα" δάνεια της ΑΤΕ, συμπληρώνουν μια εικόνα η οποία για ορισμένους παραγωγούς γίνεται εφιαλτική.
Στον τομέα της τυποποίησης γίνονται θεαματικές αλλαγές τις οποίες δυστυχώς δεν παρακολουθεί η Ελλάδα. Αναφερόμαστε στην οριστική απόφαση της ισπανικής κυβέρνησης να εφαρμόσει το σύστημα της υποχρεωτικής χρήσης φιαλών, που δεν γεμίζουν πάλι, σε εστιατόρια και μπαρ της χώρας, ως απάντηση στην άρνηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης να το καθιερώσει με κανονισμό σε όλες τις χώρες. Το μέτρο εφαρμόζεται τα τελευταία χρόνια στην Πορτογαλία, υιοθετήθηκε στην Ιταλία και μετά την εφαρμογή του στην Ισπανία, η Ελλάδα μένει ως η μόνη ελαιοπαραγωγός χώρα που δεν έχει αρχίσει ούτε τη συζήτηση για την καθιέρωση του μέτρου. Τη στιγμή μάλιστα που όλες οι αγροτικές οργανώσεις το υποστηρίζουν. Ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί την τεράστια σημασία του μέτρου, καθώς υπάρχουν χιλιάδες επί χιλιάδων τέτοιες επιχειρήσεις στην Ελλάδα. Αλλά αυτό φαίνεται πως είναι και το πρόβλημα, καθώς οι κυβερνητικοί παράγοντες λογαριάζουν τις αντιδράσεις των επαγγελματιών (τις οποίες αγνόησαν στην Ισπανία, παρά το γεγονός ότι ήταν έντονες).
Και δίπλα σε αυτά υπάρχει ένα τρίτο στοιχείο που… εντείνει τη ζαλάδα: Μια σειρά από μικρές ελληνικές επιχειρήσεις (ακόμη και οικογενειακές), καταφέρνουν να τοποθετούν το προϊόν τους στα ράφια των καταστημάτων του εξωτερικού και μάλιστα σε εντυπωσιακές τιμές. Την προηγούμενη εβδομάδα δημοσιεύσαμε ρεπορτάζ για τη δραστηριότητα συμπατριώτη μας από τον Καναδά ο οποίος πουλάει σε απίστευτα υψηλή τιμή το ελαιόλαδο, αλλά με μια… λεπτομέρεια: Παράγει ελαιόλαδο πραγματικά ψυχρής έκθλιψης με δική του τεχνολογία η οποία αντικαθιστά το λιθάρι και τα μειονεκτήματα που παρουσιάζει. Και παράγει ένα προϊόν με μικρότερη απόδοση αλλά με αναλλοίωτα εκείνα τα συστατικά που προσδίδουν την εξαιρετική διατροφική του αξία. Ασφαλώς δεν χρειάζεται να γράψουμε για την πρακτική που εφαρμόζεται σε πολλές περιπτώσεις και κινείται ακριβώς στον αντίποδα "καίγοντας" κάποια από τα συστατικά του. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε ένα πλήθος παραδειγμάτων για ελαιόλαδα που τοποθετούνται στα ράφια πολύ γνωστών καταστημάτων στο εξωτερικό, τα οποία χαρακτηρίζονται από εξαιρετική ποιότητα και απευθύνονται σε πολύ ειδικό καταναλωτικό κοινό, καθώς φαντάζουν ως είδη πολυτελείας. Ορισμένες φορές μάλιστα σε συσκευασίες που περισσότερο θυμίζουν καλλυντικά και λιγότερο… μποτίλιες. Φυσικά για να επιτευχθούν αυτά, οι παραγωγοί -πλέον των άλλων- χρειάστηκε «να βρουν την άκρη» για να μπουν σε δίκτυα διανομής.
Απλή παράθεση γεγονότων που θα έπρεπε να προβληματίζει πραγματικά εκείνους που έχουν αναλάβει την ευθύνη διαχείρισης των υποθέσεων της ελληνικής γεωργίας. Σε όλα τα επίπεδα και με όλα τα μέσα αναζητείται πολιτική παραγωγής και προώθησης εξαιρετικής ποιότητας ελαιολάδου. Χωρίς αυτή και υποστηρικτικά μέτρα, μέλλον δεν υπάρχει.
Ηλίας Μπιτσάνης
