Η καθημερινότητα έχει να κάνει με την λειτουργία της πόλης υπό την ευρύτερη έννοια. Και αυτό έχει να κάνει τόσο με τις υποδομές, όσο και με την τήρηση στοιχειωδών κανόνων από όλους. Πολλές φορές ο πολίτης με "απαιτήσεις" στοιχειώδους σεβασμού, όταν κινείται στην πόλη αναρωτιέται αν περπατούν σε αυτήν οι δημοτικοί παράγοντες και τι τέλος πάντων βλέπουν.

Με το που βγαίνει στην πόρτα και πιάνει πεζοδρόμιο, αρχίζουν τα προβλήματα. Κατ’ αρχήν η κίνηση γίνεται μετ’ εμποδίων καθώς θα πρέπει να ελιχθεί προκειμένου να περάσει από εμπορεύματα, παρκαρισμένα αυτοκίνητα, κάδους, ζαρντινιέρες, τραπεζοκαθίσματα και ό,τι άλλο μπορεί να φαντασθεί ο κανένας. Ταυτοχρόνως όμως θα πρέπει να κινείται με τα μάτια στα… παπούτσια καθώς είναι πλέον ευρέως διαδεδομένη η φιλοζωία και ως εκ τούτου έχει αντίστοιχη έκταση η διασπορά περιττωμάτων κατά τη διάρκεια της βόλτας των σκύλων. Η προσοχή είναι απαραίτητη καθώς πέραν τούτων υπάρχουν σε διάφορα σημεία σπασμένες πλάκες, καπάκια φρεατίων έτοιμα να σπορίσουν, υπόλοιπα εγκαταστάσεων και γενικώς πάσης φύσεως παγίδες για απρόσεκτους περιπατητές.

Ελιγμοί για τα εμπόδια, αλλά κάποια στιγμή αυτοί δεν φτάνουν. Γιατί πάει να περάσει στην απέναντι πλευρά του δρόμου αλλά διαπιστώνει ότι θα πρέπει να αναζητήσει την κατάλληλη δίοδο από άλλο σημείο ή να ανέβει στο καπό του αυτοκινήτου αφού δεν μπορεί να περάσει ούτε ως… σάντουιτς ανάμεσα στο "στόλο" των τροχοφόρων. Η πλέον εύκολη λύση βεβαίως είναι πορεία επί του οδοστρώματος, αρκεί να μην έχει λακκούβες και ειδικά τις ημέρες της βροχής που κινδυνεύει κανένας να μουσκέψει για πλάκα.

Φυσικά υπάρχουν και περιπτώσεις -ακόμη και στο κέντρο της πόλης- όπου τα πεζοδρόμια έχουν καταργηθεί υποχρεωτικά ή έχει μείνει τόσο στενός χώρος που δεν αποτολμάει κάποιος να δοκιμάσει την τύχη του.

Τώρα η διάσχιση του δρόμου είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία καθώς γενικώς είναι απαγορευμένη ζώνη για τους πεζούς που μπορούν να κινούνται μόνο αν το επιτρέπουν οι οδηγοί αυτοκινήτων, μηχανών και εσχάτως ποδηλάτων. Ως γνωστόν οι διαβάσεις αντιμετωπίζονται ως διακοσμητικά στοιχεία εφόσον είναι πρόσφατα ζωγραφισμένες, ή απλώς δεν υπάρχουν καθώς το χρώμα εξαφανίζεται μετά από λίγες ημέρες.

Ομως ούτε στους πεζοδρόμους μπορεί κάποιος να βαδίσει με την ησυχία του. Κατ’ αρχήν και στην καλύτερη περίπτωση θα πρέπει να κινηθεί ανάμεσα στα τραπεζοκαθίσματα καθώς η ζώνη των πεζών είναι κάτι σαν… μονοπάτι, ο υπόλοιπος χώρος θεωρείται εκμεταλλεύσιμος. Σε άλλες περιπτώσεις θα πρέπει να έχει το νου του μην τον κοπανήσει κανένα αυτοκίνητο από εκείνα που θεωρούν ότι κινούνται σε… λεωφόρο.

Η λογική σε μια πόλη απαιτεί στοιχειωδώς να υπάρχει μια καθαρή λωρίδα κίνησης των πεζών και περιορισμό της ιδιωτικοποίησης (ιδιοποίησης ίσως ορισμένες φορές) του δημόσιου χώρου. Αλλά μάλλον έχουμε συνηθίσει αν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι όλοι φωνάζουν αλλά δε διεκδικούν το δικαίωμα να κινούνται στην πόλη. Και οι εκάστοτε αρμόδιοι του δήμου δεν έχουν κανένα λόγο να πονοκεφαλιάζουν!

Ηλίας Μπιτσάνης