Ετσι στη γωνία Αριστομένους και Ξενοφώντος την Παρασκευή γύρω στις 10 το πρωί είχε παρκάρει… αυτοκρατορικά το φορτηγό μεταφορών και μοίραζε εμπορεύματα. Το έργο μόλις έχει τελειώσει, αλλά φυσικά με το ανέβα - κατέβα δεν πρόκειται να κρατήσουν και πολύ οι πλάκες. Εννοείται βεβαίως ότι ο ποδηλατόδρομος και μεγάλο μέρος του πεζοδρομίου είχαν καταληφθεί, ενώ η ορατότητα από την Αριστομένους (που δεν έχει και προτεραιότητα) ήταν μηδενική με κίνδυνο να συμβεί ατύχημα.
Θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι πρόκειται για μια τυχαία εικόνα και υπερβολική. Η αλήθεια όμως είναι πως είναι μία από τις πολλές εικόνες που συναντά ο πολίτης καθημερινά σε διάφορα σημεία του κέντρου ή όπου αλλού υπάρχει συγκέντρωση υπηρεσιών. Οι οποίες αθροιζόμενες δείχνουν ότι κυρίαρχη αντίληψη στην πόλη είναι η χρησιμοποίηση του δημόσιου χώρου για την εξυπηρέτηση του προσωπικού συμφέροντος. Ανεξαρτήτως του πλήθους των προβλημάτων που μπορεί να δημιουργηθούν.
Ταυτοχρόνως όμως υποδηλώνει και την έλλειψη κανόνων, την αδιαφορία για την εφαρμογή τους και την απροθυμία τήρησης και των απλούστερων μέτρων. Κάποιοι ίσως θα σπεύσουν να υποδείξουν πως είναι λάθος η χρήση της λέξης "απροθυμία" και θα έπρεπε να αντικατασταθεί από τη λέξη "αδυναμία" επειδή η πόλη δεν διαθέτει πλέον "Δημοτική Αστυνομία". Η παρατήρηση θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή εφόσον είχαμε διαφορετική εικόνα την εποχή που λειτουργούσε η Δημοτική Αστυνομία. Δυστυχώς τα πράγματα δεν ήταν διαφορετικά, όταν λειτουργούσε η υπηρεσία αυτή ο προσανατολισμός ήταν οι εισπράξεις από την παράνομη στάθμευση στους χώρους της ελεγχόμενης. Από εκεί και ύστερα… το χάος. Μέχρι την πλατεία σκαρφάλωναν μικρά και μεγάλα φορτηγά. Και φυσικά δεν ευθύνονται οι άνθρωποι αυτής της υπηρεσίας, αλλά ο προσανατολισμός που δίνει κάθε φορά η δημοτική αρχή.
Το ζήτημα με την φορτοεκφόρτωση των εμπορευμάτων δεν είναι ούτε το μοναδικό, αλλά ούτε και το κύριο στο κέντρο της πόλης. Είναι ένα από τα πολλά που εμφανίζονται αλλά σε αυτό αποτυπώνεται η απουσία κάθε ελέγχου. Η ιστορία με τη στάθμευση έχει ξεχειλώσει, οι πινακίδες παίζουν διακοσμητικό ρόλο, πέρα από τη ζώνη της ελεγχόμενης γίνεται το "έλα να δεις". Τα πεζοδρόμια καταλαμβάνονται από εμπορεύματα, αυτοκίνητα, ιδιοκατασκευές και κάθε είδους επεμβάσεις. Οι ράμπες και οι θέσεις στάθμευσης ανθρώπων με ειδικές ανάγκες είναι άγνωστες για τους περισσότερους οδηγούς που θεωρούν ότι κάθε σπιθαμή είναι… δική τους. Αυτοκίνητα και μηχανάκια καβαλάνε σε πλατείες και πεζοδρόμους κατά βούληση. Ο κατάλογος των πάσης φύσεως αυθαιρεσιών είναι μεγάλος και δεν χρειάζεται παρά να ζει στην πόλη για να το αντιληφθεί κάποιος. Το ερώτημα είναι τι κάνει ο δήμος για τα ζητήματα αυτά. Η απάντηση είναι απλή: Εδώ και πολλά χρόνια δεν κάνει τίποτε με αποτέλεσμα να δημιουργούνται στη συνείδηση των περισσότερων "κεκτημένα" τα οποία όχι μόνο δεν επιτρέπεται να θιγούν αλλά πολλαπλασιάζονται συνεχώς. Οσο για τους πολίτες, είναι απλώς… οι μεγάλοι πρωταγωνιστές. Διατί να το κρύψωμεν άλλωστε;
Ηλίας Μπιτσάνης