Επαναφέρουμε για μια ακόμη φορά το θέμα με αφορμή πρόσφατη εικόνα στο κέντρο της πόλης με τη μητέρα να μετακινεί τον (κρανοφόρο) πιτσιρικά πάνω στο ποδήλατο, ανάμεσα σε… ανυπόμονους οδηγούς αυτοκινήτων. Οι εικόνες αυτές είναι συχνές αλλά και χαρακτηριστικές της διάστασης δυνατοτήτων/αναγκών και υποδομών/ενδιαφέροντος.
Το ποδήλατο πραγματικά θα μπορούσε να είναι κυρίαρχο μέσο στις μετακινήσεις, καθώς το ανάγλυφο είναι σχεδόν επίπεδο -με ελάχιστες ενδιαφέρουσες ασυνέχειες- και οι αποστάσεις ανάμεσα στα κομβικά σημεία πολύ μικρές. Το αποδεικνύει το γεγονός ότι όλο και περισσότεροι εμφανίζονται στους ποδηλατόδρομους, με άκρως ενθαρρυντικό το γεγονός ότι ανάμεσα σε αυτό τον κόσμο οι πιτσιρικάδες έχουν το δικό τους μερίδιο.
Πέραν των δυνατοτήτων υπάρχουν και οι ανάγκες που εξυπηρετούνται: Μηδενικό κόστος μετακίνησης -καίει μόνο… θερμίδες- σε συνθήκες κρίσης, συνδυασμός μετακίνησης και άθλησης, ανακούφιση του κυκλοφοριακού που επιβαρύνεται διαρκώς. Το γεγονός ότι είναι ελάχιστες οι ημέρες του χρόνου που ο καιρός θα μπορούσε να δυσκολέψει τη μετακίνηση με ποδήλατο, δίνει τεράστια πλεονεκτήματα σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές πόλεις στις οποίες η χρήση ποδηλάτου έχει ευρύτατη έκταση.
Ολα αυτά είναι σε αναντιστοιχία τόσο με την (αν)επάρκεια των υποδομών, όσο και με το (ανύπαρκτο) ενδιαφέρον των δημοτικών παραγόντων. Αρκούσε ένας αρτηριακός ποδηλατόδρομος με προβληματική χάραξη και υποστήριξη για να γίνει έκρηξη της χρήσης ποδηλάτου στην πόλη, μέχρι και τα παλιά… Βίσμαρκ βγήκαν από τα υπόγεια και οι ηλικιωμένοι που τα είχαν εγκαταλείψει, ξεθάρρεψαν πάλι. Και μπορούμε να φαντασθούμε τι θα είχε συμβεί αν υπήρχε πραγματικά δίκτυο ποδηλατοδρόμων και δεν υποχρεωνόταν ο κόσμος κάποια στιγμή να ελιχθεί ανάμεσα σε αυτοκίνητα και σε δρόμους προβληματικούς από κάθε άποψη.
Μετά από τόσο καιρό αναμονής και υποσχέσεων, μπορούμε να γράψουμε ανεπιφύλακτα ότι το ενδιαφέρον των δημοτικών παραγόντων για την ιστορία αυτή έχει σχεδόν μηδενιστεί. Αρκεί να θυμίσουμε ότι δαπανήθηκαν τεράστια ποσά για την ανάπλαση της Φαρών, αλλά δεν προβλέφθηκε η κατασκευή ποδηλατόδρομου στην εκτεταμένη ζώνη επεμβάσεων. Να προσθέσουμε ότι και η Βασιλέως Γεωργίου είναι νεότατος δρόμος αλλά ούτε εκεί κατασκευάστηκε ποδηλατόδρομος. Να υπενθυμίσουμε ότι η επέκταση του ποδηλατόδρομου μέχρι το "Φιλοξένια" εκκρεμεί εδώ και πολλά χρόνια. Αν αυτό στη γλώσσα των δημοτικών παραγόντων λέγεται ενδιαφέρον, εμείς σηκώνουμε ψηλά τα χέρια και… ανακαλούμε.
"Καλαμάτα, πόλη του ποδηλάτου" θα μπορούσε να είναι όχι μόνον η αιχμή της καμπάνιας προσέλκυσης χιλιάδων φίλων του μέσου ανά τον κόσμο, αλλά πρωτίστως τρόπος ζωής για τους κατοίκους της με πολλαπλές συνέπειες και οφέλη. Δεν έχει σημασία αν κάποιοι προεκλογικώς το υιοθετήσουν ή εν πάση περιπτώσει υποσχεθούν την κατασκευή υποδομών στήριξης της κίνησης με ποδήλατο. Σημασία έχει να δούμε επιτέλους ένα συνολικό σχέδιο και τα συγκεκριμένα βήματα υλοποίησης. Γιατί πήξαμε από κυκλοφοριακές μελέτες στις οποίες το ποδήλατο λάμπει με την απουσία του.

Ηλίας Μπιτσάνης