Πολλές φορές η συζήτηση για την πόλη κινείται γύρω από το κέντρο της Καλαμάτας και ορισμένες γύρω από την Παραλία. Και αναφερόμαστε πάντοτε σε πολύ στενές γεωγραφικές περιοχές, καθώς για πολλούς λόγους εκεί συγκεντρώνεται το πρόβλημα και… εξακτινώνεται προς την περιφέρειά τους. Συγκεντρώνεται εκεί επειδή ακολουθεί την πυκνότητα των υπηρεσιών και των καταστημάτων ψυχαγωγίας, αλλά τα πράγματα πολλές φορές είναι ακόμη χειρότερα λίγο πιο πέρα.
Η Αθηνών, η Μπουλούκου, η Λεΐκων και άλλοι δρόμοι… στενάζουν από το παρκάρισμα των αυτοκινήτων και στις δύο πλευρές με την ταυτόχρονη κυκλοφορία και στα δύο ρεύματα. Και είναι να απορεί κανένας γιατί εδώ και τόσα χρόνια καμία δημοτική αρχή δεν παρενέβη αποφασιστικά ούτε για την τήρηση της υπάρχουσας σήμανσης. Ψάχνοντας ενδεχομένως θα βρίσκαμε μπροστά μας το περίφημο "πολιτικό κόστος", το οποίο έχει καταλήξει τελικά να αποτελεί μόνιμο… άλλοθι για άλλου είδους ανεπάρκειες. Και κυρίως για μια αντίληψη που θέλει τις δημοτικές αρχές να κινούνται επί των ιδίων αξόνων συνεχώς.
Η πόλη τελικά έχει υποχωρήσει στην πίεση που ασκεί το αυτοκίνητο και ο ιδιοκτήτης, καθώς οι περισσότεροι θεωρούν πως ο δημόσιος χώρος είναι κάτι σαν ιδιωτικό πάρκινγκ και δικαιούνται να παρκάρουν το αυτοκίνητο ακόμη και πάνω στα πεζοδρόμια. Κανένα κυκλοφοριακό πρόβλημα δεν πρόκειται να λυθεί χωρίς μέτρα που θα δυσκολέψουν τη ζωή των οδηγών, έτσι όπως έχουν μάθει μέχρι σήμερα. Και θα πρέπει ο δήμος αποφασιστικά να κινηθεί στην κατεύθυνση ανατροπής αυτής της κατάστασης προκειμένου να ανασάνουν αρτηριακοί δρόμοι και να διευκολυνθούν πεζοί και ποδηλάτες.
Η απαγόρευση της στάθμευσης και από τις δύο πλευρές θα πρέπει να συνοδεύεται από μέτρα κατασκευής ποδηλατοδρόμων, έστω και με απλό διαχωρισμό του υπάρχοντος οδοστρώματος. Κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει στην Αθηνών που "φέρνει" πλήθος κόσμου προς το κέντρο, τη Μπουλούκου που είναι δρόμος σημαντικός για την κυκλοφοριακή σύζευξη με τον κεντρικό άξονα και σε μια σειρά ακόμη από δρόμους οι οποίοι παίζουν ρόλο στο αρτηριακό δίκτυο. Το επόμενο βήμα που έχει να κάνει με την απαγόρευση της στάθμευσης και τη μονοδρόμηση σε ορισμένες περιπτώσεις, είναι πολύ πιο εύκολο όταν έχει διευρυνθεί ο χώρος των ποδηλατών ή των πεζών σε άλλους δρόμους όπως η Λεΐκων.
Οσο προχωράμε όμως προς τις συνοικίες τόσο διαπιστώνουμε περισσότερα προβλήματα κυκλοφορίας, ειδικά εκεί που η οικοδόμηση αποτελεί συνέχεια των αυθαιρέτων που "άνθισαν" για πολλούς λόγους από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Και είναι απορίας άξιο πώς είναι δυνατόν να μην υπάρχει πλήρες δίκτυο μονοδρομήσεων στη Ράχη για παράδειγμα, όταν στην περιοχή μεταξύ Ακρίτα και Φαρών όχι απλώς μονοδρομήθηκαν όλοι οι δρόμοι, αλλά έχει δημιουργηθεί ένας δαίδαλος από τον οποίο τρομάζει κανένας να βγει, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν σε πολλές περιπτώσεις φαρδείς δρόμοι και δεν δικαιολογείται η τέτοιας έκταση μονοδρόμηση.
Μια απορία για κατακλείδα: Αλήθεια έχουν γίνει κυκλοφοριακές μελέτες για την πόλη ή απλώς έχουμε να κάνουμε με… εικονική πραγματικότητα για την οποία μάλιστα πληρώνουμε;
Ηλίας Μπιτσάνης
belias@internet.gr