Θα ήταν χρήσιμη μια περιγραφή της καθημερινής διαδρομής ενός μέσου ανθρώπου μέχρι να φθάσει στη δουλειά του στο κέντρο της Καλαμάτας. Πρόκειται για μια κατάσταση την οποία βιώνουμε όλοι και απλώς οι περισσότεροι έχουν… συμβιβαστεί με την ιδέα της υποχρεωτικής ταλαιπωρίας.

Πρωινό ξύπνημα και με το κατέβασμα στο δρόμο, πρώτη εικόνα το σκουπίδι σωρωμένο στους κάδους. Και όχι μόνο σε περιόδους κρίσης σαν αυτή που περνάμε τώρα, αλλά και τις… συνήθεις ημέρες. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που δεν… καταδέχονται να σηκώσουν το καπάκι του κάδου και εκτοξεύουν από μακριά τα σκουπίδια και όπου φθάσουν. Αλλοι απλώς κατεβάζουν μέχρι αυτούς κάθε τι που κυκλοφορεί στο σπίτι τους και κρίνεται ως άχρηστο. Από κρεβάτια μέχρι ηλεκτρικές συσκευές. Ο κανονισμός καθαριότητας… αναπαύεται στα συρτάρια των αρμοδίων και η Δημοτική Αστυνομία ασχολείται μόνο με τη στάθμευση στην Αριστομένους.

Μπαίνει κάποιος στο αυτοκίνητο και μέχρι να φθάσει στον προορισμό του θα πρέπει να… σταυροκοπηθεί κάμποσες φορές για να μην τον κοπανήσει κανένας στις διασταυρώσεις, καθώς σε αυτές παρκάρουν ακόμη και… φορτηγά κλείνοντας την ορατότητα. Αν είναι τυχερός και δεν πέσει σε φορτηγό διανομής κατά μήκος της διαδρομής του οπότε θα την… κάνουν μαζί, θα φθάσει κάποια στιγμή στην περιοχή προορισμού του. Εκεί αρχίζουν οι γύροι μέχρι να βρεθεί μια τρύπα, καθώς έχουν καταληφθεί γωνίες και πεζοδρόμια.

Ενας… εγωισμός τον κάνει να μην ξαναγυρίσει σπίτι του και να πάει στη δουλειά με τα πόδια. Στο τέλος βρίσκει ένα χώρο και τρυπώνει το αυτοκίνητο. Το πεζοδρόμιο αποτελεί μια δοκιμασία μετ’ εμποδίων με τραπεζοκαθίσματα και κάθε λογής αντικείμενα προς έκθεση, με παγίδες στα φρεάτια των παροχών ύδρευσης, τις τρύπες από τις σπασμένες πλάκες ή εκείνες που… χορεύουν σάμπα, τα δέντρα που κάποιοι έχουν φυτέψει και τις ζαρντινιέρες που έχουν κατασκευάσει για να μην… καβαλάνε αυτοκίνητα.

Ενόψει αυτών και ο δρόμος είναι μια λύση, αλλά εκεί χρειάζεται άσκηση για να μην τον πατήσει κανένα αυτοκίνητο, να μην τον… καταβρέξει άλλο με τα νερά που λιμνάζουν και φυσικά να μην πατήσει μέσα σε… λούμπα. Αν όλα πάνε καλά και δεν υπάρχει κανένα… ατύχημα, κάποια στιγμή θα φθάσει στον προορισμό του, αφού προηγουμένως παρακάμψει δυσάρεστες καταστάσεις όπως αυτές των μικρών παιδιών που ξεπαγιάζουν στο χειμωνιάτικο πρωινό στο βωμό των κυκλωμάτων επαιτείας.

Αυτή βεβαίως είναι η… συνήθης διαδρομή γιατί αν χρειαστεί να περάσει κάποιος από ορισμένες περιοχές, όπως είναι για παράδειγμα οι πεζόδρομοι, θα πρέπει να προσθέσει ακόμη ορισμένες καθημερινές πληγές της πόλης στο μακρύ κατάλογο ο οποίος έχει ήδη σχηματισθεί. Και για τις οποίες ο δήμος δεν φαίνεται να δίνει και ιδιαίτερη σημασία, καθώς η εικόνα όχι μόνον δεν έχει αλλάξει εδώ και πολλά χρόνια, αλλά διαρκώς χειροτερεύει.

Κατά πώς δείχνουν όμως τα πράγματα, οι πολίτες έχουν πάθει ένα είδος… ανοσίας σε αυτή την κατάσταση και για λόγους αυτοπροστασίας του νευρικού τους συστήματος έχουν πάψει να ασχολούνται. Απλώς για εκτόνωση ρίχνουν πού και πού κανένα βρισίδι στους κατά καιρούς αρμοδίους και συνεχίζουν το δρόμο της καθημερινότητας.

Ηλίας Μπιτσάνης

belias@internet.gr