Το γεγονός ότι έχουν περάσει από τότε σχεδόν 25 χρόνια χωρίς να γίνει καμία ουσιαστική παρέμβαση, δείχνει με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο την αδιαφορία των τοπικών παραγόντων και την ανικανότητά τους να αντιμετωπίσουν σοβαρά προβλήματα της καθημερινότητας του πολίτη.
Επανερχόμαστε στο θέμα αυτό με αφορμή την είδηση για προκήρυξη μελέτης βελτίωσης του συγκεκριμένου δρόμου. Αν δεν μας απατά η μνήμη μας, στην προηγούμενη θητεία υπήρχε η υπόσχεση ότι θα συμπεριληφθεί το εν λόγω τμήμα σε μεγάλη εργολαβία για έργα βελτίωσης των δρόμων της Μεσσηνίας. Πρόκειται για την πλέον πρόσφατη υπόσχεση γιατί παλαιότερα έχουμε ακούσει πολλές και θα ακούσουμε ακόμη περισσότερες δικαιολογίες για να καλυφθεί η απροθυμία επεμβάσεων. Αυτή η ιστορία έχει κοστίσει πολλά τόσο σε ανθρώπους, όσο και στην πόλη της Μεσσήνης που βρέθηκε απομονωμένη ουσιαστικά από την Καλαμάτα. Ορισμένες φορές μοιάζει τόλμημα ένα δρομολόγιο στο κομμάτι αυτό του δρόμου και το βιώνουν καθημερινά πολλοί συμπολίτες.
Το σκοτάδι βαθύ και η ορατότητα προβληματική, μικρά και μεγάλα ζώα κυκλοφορούν στο δρόμο ανεξέλεγκτα, οι τσιγγάνοι πετάγονται από τον κάμπο για να κάνουν παντιές, δεν νομίζουμε ότι υπάρχει πιο προβληματικό τμήμα δρόμου σε ολόκληρη τη Μεσσηνία (και όχι μόνον). Αν σκεφθούμε ότι όλα αυτά συμβαίνουν σε έναν άξονα στη μέση περίπου του οποίου βρίσκεται το διεθνές Αεροδρόμιο Καλαμάτας, μπορούμε να αντιληφθούμε και τις διαστάσεις που παίρνει ή μπορεί να πάρει αυτή η ιστορία.
Ουσιαστικές προτάσεις βελτίωσης στο επίμαχο τμήμα, σκόνταψαν σε άλλους σχεδιασμούς και σκοπιμότητες. Υπενθυμίζουμε ότι αυτές πρόβλεπαν δεύτερο κλάδο κυκλοφορίας νοτίως της σιδηροδρομικής γραμμής, νέα γέφυρα και μια όδευση διαφορετικότερη από τη σημερινή για την παράκαμψη του οικιστικού ιστού της πόλης. Από τους δημοτικούς παράγοντες της Μεσσήνης όλο το βάρος ρίχτηκε στην κατασκευή ενός παραθαλάσσιου δρόμου και αγνοήθηκε τόσο η πρόταση, όσο και η ανάγκη βελτίωσης του υπάρχοντος δρόμου. Αυτός ο δρόμος, αφού πήγε πέρα - δώθε, όταν σταθεροποιήθηκε, γεννήθηκαν τα ζητήματα σχετικά με τα γεωμετρικά του χαρακτηριστικά και τις δυνατότητες πρόσβασης σε αυτόν. Πέραν των εμφανών καθυστερήσεων σε ό,τι αφορά την κατασκευή του, ουσιαστικά ακόμη δεν υπάρχει συμφωνία σχετικά με το δρόμο που ενδεχομένως κατασκευαστεί. Το "ενδεχομένως" έχει να κάνει με το κόστος τόσο των απαλλοτριώσεων όσο και της κατασκευής του δρόμου.
Εκ των πραγμάτων η υπόθεση του νέου παραλιακού δρόμου και η βελτίωση του υπάρχοντος είναι σε στενή αλληλεξάρτηση τόσο χρηστική, όσο και κατασκευαστική. Συζητούμε για το αυτονόητο, η αίσθηση του οποίου φαίνεται πως έχει χαθεί προ πολλού από τους θεσμικούς παράγοντες. Υπάρχουν δύο πράγματα που κινούνται παράλληλα και θα πρέπει να συνεξετασθούν ως συνολική συγκοινωνιακή παρέμβαση σε μια περιοχή. Είναι αδιανόητο ο καθένας να σχεδιάζει διαφορετικά και στο τέλος να προκύπτουν μεγάλες δαπάνες χωρίς λόγο ή να δίνονται λύσεις ανεπαρκείς για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Υπάρχει βεβαίως και η εκδοχή του άρπα κόλα για να δείξουν κάποιοι πως κάτι κάνουν. Δεν θέλουμε ούτε να την σκεφθούμε...
Ηλίας Μπιτσάνης
