Οι παλαιότεροι θα αντιληφθήκατε ότι συζητούμε για τα "ψιλοφάσουλα", όπως ήταν γνωστά σε όλο τον κάμπο και αποτελούσαν ένα από τα βασικά χειμωνιάτικα φαγητά. Μπελαλίδικη ιστορία το μαγείρεμά τους μέχρι να φύγει ο φλοιός, αλλά εύγευστη και χορταστική η σούπα, συνοδευόμενη με τα όσα διέθετε το νοικοκυριό.
Τα ψιλοφάσουλα δεν είναι μόνον ανάμνηση μιας εποχής, αλλά παραμένουν ένα αγαπημένο φαγητό όταν έρχεται ο καιρός τους. Μπορεί η καλλιέργεια ουσιαστικά να εξαφανίστηκε (ελάχιστοι είναι εκείνοι που επιμένουν ή επανήλθαν σε αυτήν), όμως τα ψιλοφάσουλα εισαγωγής ζουν και βασιλεύουν. Πολλά, ακόμη και παραδοσιακά καταστήματα, τέτοια έχουν - χωρίς να σημαίνει ότι επειδή είναι εισαγωγής είναι και κακής ποιότητας. Το ζήτημα όμως βρίσκεται αλλού: Η περιοχή θα μπορούσε να έχει ένα ακόμη προϊόν και μάλιστα Προστατευόμενης Ονομασίας Προέλευσης, αλλά κανένας δεν ασχολείται με αυτό το θέμα. Οπως και με πολλά άλλα που έχουν σχέση με την αγροτική παραγωγή.
Παλαιότερα η καλλιέργεια ήταν δύσκολη, γινόταν στους βάλτους όταν έφευγαν τα νερά, οι εκτάσεις μικρές και η διαδικασία απόσπασης του φασολιού από το φλοιό βασανιστική. Κανένας δεν διανοείται βεβαίως να επιστρέψει σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Σήμερα δεν μπορεί παρά να συζητούμε για σύγχρονο τρόπο καλλιέργειας και συγκομιδής, για συνεργατικές μορφές εκμετάλλευσης που μεγιστοποιούν την έκταση και μειώνουν το κόστος, έτσι ώστε να παράγεται ποιοτικά άριστο προϊόν και σχετικά ανταγωνιστικό στην αγορά.
Τα ψιλοφάσουλα είναι απλώς η... πρόφαση. Γιατί ο κάμπος είχε κι άλλα προϊόντα τα οποία πλέον έχουν εκλείψει και τα κρατάνε ορισμένοι "με τα δόντια" - με κλασικότερο παράδειγμα αυτό του ρυζιού. Η καλλιέργεια του οποίου θα μπορούσε να επεκταθεί και να εκσυγχρονιστεί εφόσον υπήρχαν τα αναγκαία έργα υποδομής για το πότισμα. Και ως εκ τούτου, εκείνο που τίθεται ως θέμα είναι η ανάγκη να ζωντανέψει ο κάμπος, να γίνει και πάλι παραγωγικός για τους ανθρώπους του και την τοπική οικονομία.
Αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς την ενεργητική συμμετοχή των δήμων και την επιστημονική υποστήριξη από το ΤΕΙ Πελοποννήσου που... γειτονεύει με αυτόν. Ασφαλώς ορισμένες επεμβάσεις στην περιοχή του κάμπου (με πρώτο το αεροδρόμιο) έχουν αλλάξει τη φυσιογνωμία του και σηματοδοτούν περιορισμούς σε ορισμένα πράγματα, με τους οποίους ήρθαν αντιμέτωποι κάποιοι που επιχείρησαν να επενδύσουν στην κτηνοτροφία. Παρ’ όλα αυτά υπάρχει μια τεράστια έκταση προς αγροτική εκμετάλλευση, για την οποία απαιτείται ένα μεγάλο σχέδιο που θα περιλαμβάνει έργα υποδομής, δράσεις και καλλιέργειες.
Για να γίνει κάτι τέτοιο, θα πρέπει η υπόθεση να ανέβει ψηλά στην ατζέντα ενδιαφέροντος των όμορων δήμων (πρωτίστως Καλαμάτας και Μεσσήνης), οι οποίοι οφείλουν να συνεργαστούν. Αυτό όμως προϋποθέτει από τη μια πλευρά έναν νέο προσανατολισμό στη δραστηριότητα των δήμων και από την άλλη δομές στο εσωτερικό τους που θα ασχολούνται με τα θέματα αγροτικής ανάπτυξης.
Οι φωτογραφίες με τους αγρότες δεν αρκούν για την παραγωγική ανάταξη του κάμπου. Χρειάζεται επιστημονικό σχέδιο, χρηματοδοτικό πρόγραμμα και πραγματικό ενδιαφέρον.

Ηλίας Μπιτσάνης