Ο άνθρωπος κατέστρεψε το φυσικό σύστημα απορροής των νερών και τώρα πληρώνει το τίμημα και μάλιστα πολύ ακριβά. Το "άνθρωπος" βεβαίως είναι πολύ γενικό και ορισμένες φορές λειτουργεί και αθωωτικά από κοινωνική και πολιτική άποψη. Γιατί κάθε φορά και σε κάθε περίπτωση οι ευθύνες είναι και συγκεκριμένες αλλά και προσωποποιημένες. Η καταπάτηση ενός ρέματος δεν γίνεται από έναν άνθρωπο. Η Πολιτεία και οι συντεταγμένοι θεσμοί της ευθύνονται γιατί δεν έχουν οριοθετηθεί οι υδάτινοι αποδέκτες. Ο ιδιοκτήτης γιατί καταπατά ή αγοράζει καταπατημένο ρέμα. Ο μηχανικός γιατί εκδίδει την άδεια για να χτιστεί το σπίτι μέσα στο ρέμα. Η Πολεοδομία γιατί εγκρίνει την εν λόγω άδεια. Μακρύς ο κατάλογος, οι δικαιολογίες πολλές και κατά κανόνα ο ένας τα ρίχνει στον άλλον.
Μπορεί να χρησιμοποιούμε ενεστώτα χρόνο αλλά όλα αυτά έχουν συμβεί σε τόση έκταση κατά το παρελθόν που τώρα ο καθένας μπορεί να σκεφθεί "απίδια φαγωμένα, κάτσε μέτρα τις ουρές τους". Θα επιμείνουμε όμως να… μετράμε και τις ουρές γιατί κατ’ αρχήν ορισμένα πράγματα μπορούν να σωθούν και οι κάθε είδους αρμόδιοι δεν κάνουν τίποτε για να αντιμετωπίσουν την κατάσταση. Αντιθέτως μπορούμε να ισχυριστούμε ότι πολλές φορές κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει οριοθέτηση για να μην συγκρουστούν με τους καταπατητές. Για να δοκιμάσουν να οριοθετήσουν για παράδειγμα τον Πάμισο ή τον Αρι αποβάλλοντας τους καταπατητές και τότε θα δούμε τι πανηγύρι έχει να γίνει. Χωρίς την προϋπόθεση αυτή όμως δεν μπορείς να κάνεις μελέτη αντιπλημμυρικών έργων και πολύ περισσότερο δεν μπορείς να κάνεις επεμβάσεις ανάδειξης των ποταμών, αφού πρώτα πρέπει να προσδιορίσεις τι είναι δημόσιο και τι ιδιωτικό.
Θα ήταν περιττό να τονίσει κάποιος τη σημασία που έχει πλέον η οριοθέτηση των ρεμάτων στις υπό ένταξη περιοχές, η οποία ισχύει νομοθετικά αλλά από ορισμένους ιδιοκτήτες γίνονται μάχες για να περιοριστούν τα ρέματα στο ελάχιστο. Χωρίς να παίρνουν υπόψη τους ότι θα είναι αυτοί τους οποίους θα πνίξουν πρώτους τα νερά και θα διαμαρτύρονται για τα μέτρα που δεν παίρνει το κράτος. Σε αυτές τις περιπτώσεις η οριοθέτηση είναι μείζονος σημασίας και ασφαλώς δεν μπορεί να περιοριστεί στην τυπική χάραξη ενός… αυλακιού που θα παίξει το ρόλο του ρέματος το οποίο σχηματίστηκε από τη φύση.
Το θέμα με τους υδάτινους αποδέκτες είναι τεράστιο, έχει πάρα πολλές πλευρές και δεν εξαντλείται στα όρια ενός σημειώματος. Αλλωστε πολλές φορές και μάλιστα… εκτός εποχής έχουμε αναφερθεί εκτενώς σε διάφορα ζητήματα. Υπάρχουν όμως κάποια πράγματα τα οποία δεν μπορεί να χωνέψει κανένας. Ενα από αυτά είναι η υπόθεση του Νέδοντα και των κινδύνων οι οποίοι έχουν και εντοπισθεί και μελετηθεί. Οι κάθε είδους αρμόδιοι θα έπρεπε να τρέμουν στην ιδέα ότι θα σκάσει το σύννεφο πάνω από τη λεκάνη απορροής του ποταμού στον Ταΰγετο. Τότε οι εικόνες καταστροφής που παρέλασαν την προηγούμενη εβδομάδα από τα μέσα ενημέρωσης θα είναι ασήμαντες μπροστά σε αυτές οι οποίες μπορούν να προξενηθούν αν τα ορμητικά νερά δεν βρουν διέξοδο, τινάξουν το τσιμεντένιο σκέπασμα του ποταμού και εισβάλλουν στην πόλη. Τότε δεν θα υπάρχει καμία δικαιολογία για την ολιγωρία, την ασυνεννοησία, τις ελλείψεις του θεσμικού πλαισίου και τη γραφειοκρατία που καθυστερεί ακόμη και τα ελάχιστα που θα μπορούσαν να γίνουν.
Κάθε περιοχή μπορεί να πληγεί, ο καιρός δεν κάνει διακρίσεις και θα ήταν φρόνιμο να το συνειδητοποιήσουν όλοι εκείνοι που ζητούν την ψήφο των πολιτών για να διευθύνουν τις τύχες τους.

Ηλίας Μπιτσάνης