Αφετηρία για τέτοιου είδους σκέψεις, το ρεπορτάζ της "Ελευθερίας" με την καθημερινότητα του φίλου Γιώργου Λαζαρίδη που μιλάει για τη δική του εμπειρία σχετικά με την καθημερινότητα των ανθρώπων που αντιμετωπίζουν κινητικά προβλήματα. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, "με την εξαίρεση της πεζοδρομημένης Αριστομένους και της κεντρικής πλατείας, όπως ο ίδιος ο Γ. Λαζαρίδης δηλώνει, η μετακίνηση στους υπόλοιπους δρόμους του Ιστορικού Κέντρου και εν γένει της Καλαμάτας είναι -στην καλύτερη περίπτωση- προβληματική, καθώς τα πεζοδρόμια είναι είτε ανύπαρκτα επί της ουσίας, όπως στην οδό Αναγνωσταρά, είτε έχουν καταληφθεί στο παραμελημένο βορινό, γεγονός που φυσικά δεν καταγράφεται στα θετικά μιας πόλης που επιδιώκει να αποτελέσει τουριστικό προορισμό, αλλά και να αναδειχθεί Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης το 2021. Ο Μεσσήνιος πρωταθλητής παρατηρεί ότι θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμο στον σχεδιασμό τέτοιων υποδομών, για την εξυπηρέτηση των ΑμεΑ, να συμμετέχουν και εκπρόσωποι των ΑμεΑ, συνεισφέροντας με την εμπειρία τους [...] Η ελαστική εφαρμογή των νόμων, η παρατηρούμενη έλλειψη παιδείας, όπως και η απουσία υποδομών αποτελούν τις αιτίες, σύμφωνα με τον Γ. Λαζαρίδη, για τις οποίες η Καλαμάτα -αλλά και η χώρα μας γενικότερα- υπολείπεται σημαντικά από άλλες χώρες στο θέμα του βασικού δικαιώματος ελεύθερης πρόσβασης και των ΑμεΑ σε πολλούς χώρους, είτε αυτοί στεγάζουν δημόσιες υπηρεσίες, είτε ιδιωτικές επιχειρήσεις, όπως επίσης και σε χώρους αναψυχής".
Η Καλαμάτα είναι μια πόλη η οποία εκ των πραγμάτων θα μπορούσε να είναι φιλική για τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν κινητικά προβλήματα. Για τον απλούστατο λόγο ότι στη μεγάλη της έκταση είναι ουσιαστικά επίπεδη ή με ελάχιστες κλίσεις, γεγονός που δημιουργεί όλες τις προϋποθέσεις για να είναι φιλική σε όλους τους κατοίκους ή επισκέπτες. Παρόλα αυτά, αν ο Γιώργος έδωσε τη δική του μάχη και την κέρδισε για να αναδειχθεί στη συνέχεια σε διακεκριμένο πρωταθλητή στο χώρο των ΑμεΑ, υπάρχει ένα πλήθος ανθρώπων που αναγκάζονται να μένουν στο σπίτι τους και να μετακινούνται σε εξαιρετικές περιπτώσεις γιατί ούτε οι υποδομές, αλλά ούτε και ορισμένοι πολίτες πολλές φορές, το επιτρέπουν. Τα χρόνια που στον καταμερισμό εργασίας της εφημερίδας είχα στην ευθύνη μου την υποδοχή των παραπόνων, ανεπιφύλακτα θα μπορούσα να γράψω ότι ποσοστιαία τα περισσότερα αφορούσαν ζητήματα καθημερινότητας τα οποία είχαν σχέση με τη μετακίνηση. Τα στενά πεζοδρόμια, η κατάληψη και του ελαχίστου εύρους τους πολλές φορές από τραπεζοκαθίσματα ή εμπορεύματα, το φράξιμο των διόδων για τα ΑμεΑ εκεί όπου υπάρχουν (ακόμη και η χρησιμοποίησή τους για... εύκολο παρκάρισμα) δυστυχώς εδώ και πάρα πολλά χρόνια αποτελεί μόνιμο πρόβλημα για την πόλη και... ακόμη περισσότερο -δυστυχώς- διογκώνεται παρά την ευαισθητοποίηση μέρους του πληθυσμού. Με ανάγλυφο τρόπο αυτή η κατάσταση αποτυπώνεται στη σελίδα στο Facebook με το όνομα "Στην Καλαμάτα οδηγώ και παρκάρω όπου γουστάρω". Μπορεί να έχει κάπου 2.500 φίλους, καθημερινά όμως κατακλύζεται από εικόνες οι οποίες μόνο σε... "Ευρώπη" και στοιχειώδη σεβασμό του πολίτη δεν παραπέμπουν.
Η ενασχόληση με το θέμα αυτό έχει και μια άλλη αιτία. Οταν ανάρτησα το σχετικό ρεπορτάζ στη σελίδα μου στο Facebook, έσκασε μύτη ένα σχόλιο σε κακογραμμένα ελληνικά. Ηταν σχόλιο ενός διαδικτυακού φίλου από περιοχή της Γερμανίας με ευαισθησία για το θέμα αυτό. Ερχόταν χρόνια στην Καλαμάτα όπου είχε αποκτήσει και φίλους αλλά και στέκι, συνοδεύοντας τη σύζυγό του που αντιμετώπιζε κινητικά προβλήματα. Ελληνικά δεν γνωρίζει, ούτε εγώ γερμανικά. Ομως γράφει αυτό που θέλει, το βάζει στον αυτόματο ηλεκτρονικό μεταφραστή και το... στέλνει ελληνικά. Γι' αυτό το λόγο τα "κακογραμμένα" που ανέφερα προηγουμένως. Ευχαριστούσε λοιπόν για το θέμα που είχε προβάλει το eleftheriaonline γιατί ο ίδιος μου είχε προτείνει να γίνει κάποια στιγμή που θα βρισκόταν η σύζυγός του στην Καλαμάτα. Αλλά ταυτοχρόνως εξέφραζε τη θλίψη του γιατί υπάρχουν άνθρωποι που φέρονται "εγωιστικά" απέναντι σε εκείνους που αντιμετωπίζουν κινητικά προβλήματα. Συνιστούσε πάντως εμμέσως... υπομονή γιατί και στη Γερμανία χρειάστηκε πολύς χρόνος και να συνειδητοποιηθεί η ανάγκη εφαρμογής των μέτρων εξυπηρέτησης των ατόμων με κινητικά προβλήματα. Η αναφορά στο σχόλιο αυτό έχει κατά τη γνώμη μου πολλαπλή αξία. Πέραν του αυτονόητου για τους ανθρώπους που ζουν σε αυτή την πόλη, προέρχεται από έναν άνθρωπο ο οποίος αγαπά την Καλαμάτα, παρακολουθεί τι γίνεται με τον τρόπο που προανέφερα και ουσιαστικά δείχνει το δρόμο που θα πρέπει να ακολουθήσει η πόλη για να είναι φιλική και προς τους επισκέπτες. Να το γράψω και "αγοραία", καθώς ορισμένοι τη σήμερον εποχή βλέπουν μόνον ευρώ: Για να προσελκύσει ΑμεΑ καθώς έχει όλες τις φυσικές προϋποθέσεις για ευχάριστη παραμονή τους.
Και τώρα θα... αναρωτηθεί κανένας, τι να κάνουμε. Η απάντηση είναι σχετικά απλή και ως εκ τούτου εξαιρετικά δύσκολη κατά τον πάγιο κανόνα. Να γίνουν εκείνα τα οποία δεν γίνονται και εντοπίζει ο Γιώργος Λαζαρίδης. Το πρώτο είναι ο σχεδιασμός διαδρομών που θα επιτρέπουν την μετακίνηση σε πολίτες με αμαξίδια, ο οποίος θα εκπονηθεί σε συνεργασία με τους ανθρώπους οι οποίοι βιώνουν το πρόβλημα έτσι ώστε να είναι αποτελεσματικός. Μπορεί να... ακούγεται καλό, απαιτεί όμως και πολιτική βούληση κατά πως λένε όταν πίσω από αυτή έκφραση... θέλουν να πουν περισσότερα. Γιατί ένα τέτοιο σχέδιο θα περιλαμβάνει τη διεύρυνση κάποιων πεζοδρομίων σε βάρος των αυτοκινήτων φυσικά, την απομάκρυνση αντικειμένων και διαφόρων παρελκομένων σε άλλες περιοχές και γενικά ένα... ξεβόλεμα αρκετών από εκείνους για τους οποίους προτεραιότητα είναι ο... εαυτός τους. Φυσικά θα περιλαμβάνει και εφαρμογή των κανόνων που θα έπρεπε να ισχύουν γιατί καταπατούνται. Πράγμα που σημαίνει ότι κανένας δεν μπορεί να κλείνει ράμπες και να καβαλάει πεζοδρόμια, την ώρα που οι δημοτικοί αστυνομικοί ψάχνουν απλώς να γράψουν ποιος έχει σταθμεύσει στην ελεγχόμενη ζώνη χωρίς να... περάσει από το ταμείο. Υπάρχει βεβαίως και ο άλλος παράγοντας που επισημαίνει ο Γιώργος, και είναι η παιδεία. Εδώ... σηκώνουμε ψηλά τα χέρια σε μια εποχή που οι αντικοινωνικές συμπεριφορές διευρύνονται και η ιδεολογία "υπέρ πάρτης" αγκαλιάζει ουκ ολίγα στρώματα της κοινωνίας μας. Οι υποδομές όμως και η εφαρμογή των κανόνων, ίσως λειτουργήσουν και... παιδευτικά για πολλούς οι οποίοι θα χρειαστεί ενίοτε να "ποιήσουν την ανάγκην φιλοτιμίαν".
Και ως ακροτελεύτειον: Ολα εξαρτώνται από εκείνους που διαχειρίζονται τις τύχες του τόπου. Και κάθε φορά πάντα υπάρχει η ελπίδα ότι θα διαψευσθεί η λαϊκή σοφία περί του "στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα".
