Τετάρτη, 24 Φεβρουαρίου 2016 22:19

Ιδια νοοτροπία στην πόλη που αλλάζει

Γράφτηκε από τον

Ιδια νοοτροπία στην πόλη που αλλάζει

Αφού εξασφάλισε το χρήμα, ο "Μορέας" έβαλε μπροστά και ανοίγοντας πολλά εργοταξιακά μέτωπα μπήκε στον περιφερειακό αυτοκινητόδρομο. Αρχισε και η... διαρροή χρονοδιαγραμμάτων, συνήθως όλο και κάτι δεν έχει προβλεφθεί και η υπόθεση πάει πίσω αλλά κατά πως φαίνεται, αργά ή γρήγορα ο δρόμος θα φθάσει στην Καλαμάτα, η οποία... καρτερικώς αναμένει τις συνέπειες. Γιατί ο περιφερειακός μπορεί να μην φέρει κόσμο, το βέβαιο όμως είναι πως θα φέρει σημαντική αναστάτωση και καινούργια προβλήματα στο κυκλοφοριακό της πόλης.

Προσφάτως ο δήμαρχος Παν. Νίκας πήγε στην Αθήνα για να συζητήσει ορισμένα από τα πλέον εμφανή προβλήματα στη διέλευση του αυτοκινητόδρομου μέχρι να φθάσει στην πόλη. Με πρώτο αυτό που αφορά στον κόμβο των Λεΐκων. Κατά τη σχετική ανακοίνωση ζήτησε "ανάπτυξη του κόμβου ώστε να εξυπηρετείται και η κίνηση προς Αρεόπολη και σύνδεση με την περιφερειακή οδό της περιοχής των Πλακωτών, συμπεριλαμβανομένων των απαραίτητων εργασιών οδοποιίας της ημιτελούς δημοτικής οδού". Και κατά το ρεπορτάζ ο κ. Νίκας πήρε θετικές απαντήσεις και για τον κόμβο και για το δρόμο της Λαγκάδας που έχει εγκαταλειφθεί κάτι... τετραετίες. Πρόκειται για ένα θέμα το οποίο επεσήμανα την εποχή της "μάχιμης" δημοσιογραφίας εδώ και πολλά χρόνια. Το οποίο, όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, η δημοτική αρχή αγνοούσε και το ανακάλυψε όταν το... συνειδητοποίησαν και οι κάτοικοι της περιοχής. Για να γίνει κατανοητό, με τη σημερινή μορφή του κόμβου οι κάτοικοι (και οι επισκέπτες φυσικά) θα έχουν την δυνατότητα να μπουν μόνον στον κλάδο προς Αθήνα, ενώ για να μετακινηθούν προς την Καλαμάτα θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν τη Λεΐκων ή το δρόμο της Λαγκάδας (αν ολοκληρωθεί η κατασκευή του). Εκείνο που προξενεί εντύπωση, είναι το γεγονός ότι παρόμοια υπόσχεση είχε δοθεί πολύ πριν σταματήσουν τα έργα του αυτοκινητόδρομου, το θέμα είχε παρουσιαστεί ως τελειωμένο, αλλά όπως φαίνεται... πάμε πάλι από την αρχή και βλέπουμε.

Υπάρχουν αιτήματα και για άλλα σημεία, στην πράξη και στη λειτουργία θα εμφανιστούν περισσότερα, αλλά εκείνο το οποίο έχει ξεχωριστή σημασία είναι το γεγονός ότι δεν έχει γίνει ουσιαστικά καμία προετοιμασία και δεν υπάρχει ένα κατ' αρχήν σχέδιο "υποδοχής" του αυτοκινητόδρομου. Μόνη ορατή επίπτωση το ξήλωμα των δέντρων στη νησίδα της Αρτέμιδος, η οποία θα υποδεχθεί και το μεγάλο όγκο των οχημάτων που θα φθάσουν στην πόλη μέσω του περιφερειακού. Ο οποίος σε ένα βαθμό θα κριθεί και από το αν θα υπάρχουν ή όχι πλευρικά διόδια στην είσοδο της πόλης, κάτι το οποίο δεν έχει ακόμη διευκρινιστεί. Λογικά θα έπρεπε ήδη να έχουν αντιμετωπιστεί άλλα ζητήματα στη διαδρομή με πρώτο αυτό του μηχανοστασίου του ΚΤΕΛ. Το οποίο θα έπρεπε ήδη να έχει μετακινηθεί από την υπαίθρια... κατασκήνωση στην Αρτέμιδος, ανεξαρτήτως περιφερειακού δρόμου. Αυτονοήτως δεν είναι δυνατόν να παραμείνει η σημερινή κατάσταση, η αναγκαιότητα μετακίνησης είναι καταγεγραμμένη εδώ και πολλά χρόνια, η ώρα του περιφερειακού κάποια στιγμή θα έφτανε αλλά κατά πως δείχνουν τα πράγματα δεν υπάρχει κανένα σχέδιο. Γιατί είναι προφανές ότι παρά τις κατά καιρούς ανακοινώσεις, όλοι άφησαν να πάει ο κόμπος στο χτένι ποντάροντας σε διαφορετικά πράγματα. Ομως σε αυτό το τμήμα θα πρέπει να ξεκινήσουν άμεσα τα έργα αφού πρόκειται να κατασκευαστεί νησίδα και να γίνουν διάφορες παρεμβάσεις για την προσαρμογή του δρόμου με τον αυτοκινητόδρομο αλλά και το υπάρχον δίκτυο.

Και με... πάρκινγκ τι γίνεται; Η λογική λέει πως όταν κατασκευάζεται ένας τέτοιος αυτοκινητόδρομος και έχεις αποκλείσει ως λύση το υπόγειο πάρκινγκ στο κέντρο, οφείλεις να φροντίσεις ώστε να κατασκευαστούν πάρκινγκ στην είσοδο της πόλης. Ευρωπαϊκές... καλλιγραφίες τώρα θα πείτε, αλλά χωρίς αυτές ο κίνδυνος του κυκλοφοριακού χάους είναι ορατός και σχετικά προβλέψιμος. Και το μεγάλο πρόβλημα στην ιστορία είναι το γεγονός ότι όχι μόνον δεν προβλέπεται να γίνει γρήγορα κάτι τέτοιο, αλλά δεν υπάρχει ούτε ως πολεοδομικός σχεδιασμός, ούτε ως προβληματισμός σε εκείνους που διαχειρίζονται τις τύχες της πόλης. Πράγμα που σημαίνει ότι ουσιαστικά ακυρώνεται και για το μέλλον η ιδέα μιας τέτοιας λύσης με πάρκινγκ στις παρυφές της πόλης. Οταν η κυκλοφορία "πέφτει" στη Νέα Είσοδο έχουμε μια κατανομή της κίνησης προς διάφορες κατευθύνσεις τόσο της Παραλίας, όσο και του κέντρου. Εδώ δεν υπάρχει τέτοια... πολυτέλεια, όποιος μπαίνει και δεν έχει εναλλακτική λύση, ντουγρού για το κέντρο και όπου βρει (αν βρει) να παρκάρει, διαφορετικά βόλτες σαν την... άδικη κατάρα μέσα στο κέντρο. Οταν απορρίπτεις ή ακυρώνεις όλες τις πιθανές λύσεις, τότε είναι βέβαιο ότι θα βρεθείς προ αδιεξόδου. Και οι λύσεις στη στάθμευση (και ως εκ τούτου στην κυκλοφορία) ήταν δύο: Υπόγειο μεγάλο πάρκινγκ κάτω από την πλατεία με είσοδο-έξοδο που δεν θα επιτρέπει την άσκοπη κίνηση στο κέντρο ή περιμετρικά πάρκινγκ στις εισόδους της πόλης και αστική συγκοινωνία. Μετά έρχεται ο... μύλος, ειδικά αν οι συνθήκες γίνουν πρόσφορες για την προσέλκυση επισκεπτών.

Κατά τα άλλα αναμένουμε το... έργο του αιώνα κατά πως έλεγαν κάποιοι εκ των φανατικών υπερμάχων του φαραωνικού έργου, αλλά οι μελέτες θα γίνουν μετά το... σοκ. Ειδικά αυτή η περίφημη κυκλοφοριακή (γιατί άραγε δεν ήταν ποτέ και συγκοινωνιακή;) η οποία εξαγγέλλεται κατά καιρούς, αλλά κανένας δεν έχει συζητήσει τις πολιτικές πάνω στις οποίες θα εκπονηθεί. Οι πολιτικές είναι υπόθεση μιας μεγάλης συλλογικής συζήτησης στην πόλη στην οποία θα τεθούν επί τάπητος όλα τα θέματα. Η οποία συζήτηση θα έπρεπε να καταλήξει σε κατευθύνσεις τις οποίες θα έπαιρναν υπόψη τους εκείνοι οι οποίοι θα καλούνταν να δώσουν λύσεις (αν υπάρχουν τελικά). Οι πεζοδρομήσεις και η στάθμευση για παράδειγμα είναι τεχνικές παρεμβάσεις αλλά πρωτίστως είναι ζήτημα πολιτικών επιλογών. Οι οποίες δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνονται μέσα από μυστικοσυμβούλια και συζητήσεις με ομάδες συμφερόντων (και με αντάλλαγμα τα ψηφαλάκια της επόμενης αναμέτρησης), αλλά με ανοιχτή συζήτηση στην οποία θα κατατεθούν προβληματισμοί και θα γίνει ώσμωση στο μέτρο του δυνατού, ανάμεσα στις διαφορετικές αντιλήψεις. Και για να είμαι σαφής: Συζήτηση μεταξύ "λόχων" ειδικά για τα τοπικά ζητήματα, είναι καρικατούρα δημοκρατίας. Οταν αυτό γίνεται πρακτική στα βουλευόμενα θεσμικά όργανα, τότε έχουμε το τέλος της δημοκρατίας από την οποία μένει μόνον το κόκκαλο: Η προκαθορισμένη πλειοψηφία στην οποία σύρονται εκόντες ακόντες ακόμη και εκείνοι οι οποίοι δεν συμφωνούν αλλά... απαγορεύεται να διαφωνούν δημοσίως. Ενίοτε και... ιδιωτικώς για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο και το πολιτικό μέλλον... ανέφελο.

Επιμύθιον: Η πόλη αλλάζει (για πολλούς και διαφορετικούς λόγους) όχι όμως οι νοοτροπίες και οι πρακτικές των αρχόντων.

Τελευταία τροποποίηση στις Τετάρτη, 24 Φεβρουαρίου 2016 22:35