"Βράζει" ο τόπος στην Καλαμάτα και πέραν της υψηλής θερμοκρασίας, το τσιμέντο είναι εκείνο που μετατρέπει το κέντρο της πόλης σε θερμοκήπιο. Είναι το τσιμέντο των πολυκατοικιών που "σάρωσαν" την παλιά πόλη από τα μέσα της δεκαετίας του ’60, αλλά και το άφθονο τσιμέντο που έπεσε στους ελεύθερους χώρους την ίδια περίοδο. Η πλατεία έγινε "γυαλί" με τις πλάκες πάνω στο τσιμέντο και επιβίωσαν σε κακή κατάσταση λίγα δέντρα τα οποία διασώθηκαν ή και φυτεύτηκαν μετά την τσιμεντοποίηση. Χάθηκε όμως και το ποτάμι που αποτελούσε "φυσικό κλιματιστικό" για την πόλη τον παλιό καλό καιρό.
Η αναστροφή της κατάστασης είναι εξαιρετικά δύσκολη και δεν εξαρτάται πάντοτε από τις καλές προθέσεις των εκάστοτε παραγόντων. Οι πολυκατοικίες θα παραχωρήσουν τη θέση τους σε χαμηλότερα κτίσματα πολλές γενιές αργότερα και εφόσον το επιτρέπουν οι συνθήκες αυτής της εποχής που δεν φαίνεται ούτε με το… τηλεσκόπιο. Ως εκ τούτου εκείνο που μπορούμε να αλλάξουμε είναι η κατάσταση στους ελεύθερους χώρους προκειμένου να αποκτήσουν περισσότερο πράσινο.
Το χειροπιαστό πλέον ζήτημα που τίθεται είναι αυτό της ανάπλασης στην κεντρική πλατεία. Για μια ακόμη φορά θα επιμείνουμε στην αναγκαιότητα να γίνουν οι απαραίτητες αναπροσαρμογές για να αναπτυχθεί όσο περισσότερο γίνεται υψηλό πράσινο, για να γίνει η πλατεία πραγματικά φιλόξενη για τους κατοίκους. Υπήρχαν όλα τα περιθώρια να "πρασινίσει" η πλατεία και να παίξει πραγματικά το ρόλο του κέντρου και του χώρου συνάντησης των κατοίκων. Φαίνεται όμως ότι όλα αυτά ελαχίστως απασχόλησαν τους κατά καιρούς διευθύνοντες την τύχη του δήμου, αν κρίνουμε από το κομμάτι στα "Ψαράκια" που αναπλάσθηκε πριν από 5-6 χρόνια και αποτελούσε μέρος της συνολικής μελέτης.
Από εκεί και ύστερα υπάρχει το μεγάλο πρόβλημα της κοίτης του Νέδοντα, η οποία από λεκάνη απορροής μετατράπηκε σε φαρδύ… τσιμενταύλακα. Και το ερώτημα είναι αν υπάρχει τρόπος να αλλάξει αυτή η εικόνα με δεδομένη την κατάσταση η οποία έχει δημιουργηθεί. Και αν έχουν εξαντληθεί όλα τα περιθώρια "πρασινίσματος" κατά μήκος της διαδρομής του μέσα από την πόλη. Ενα ακραίο σενάριο θέλει το νερό να κυλάει πάλι μέσα από το ποτάμι και μάλιστα άφθονο. Δεν είναι επιστημονικής φαντασίας, απλώς είναι ένα σχέδιο για το μέλλον καθώς υπό όρους μπορεί να ξαναγυρίσει στην κοίτη του ποταμού η τεράστια ποσότητα νερού που χάνεται καθημερινά στη θάλασσα μέσα από την επεξεργασία που γίνεται στη μονάδα βιολογικού καθαρισμού. Τεχνικά είναι κάτι το εφικτό, οικονομικά όμως στις σημερινές συνθήκες αδύνατον. Ως εκ τούτου και με δεδομένη την απουσία σχεδίου γι’ αυτή τη ζώνη, εκείνο το οποίο προέχει είναι η προστασία και ο εμπλουτισμός του πρασίνου που ήδη υπάρχει. Η περιοχή στα όρια της πόλης θα πρέπει κυριολεκτικά να "σαρωθεί". Να υπάρχει συστηματική φροντίδα και καθημερινός καθαρισμός, να απομακρυνθούν αντικείμενα και αυτοκίνητα που υποβαθμίζουν το περιβάλλον, να πυκνώσει το πράσινο και να… εισβάλει στο ποτάμι καλύπτοντας το τσιμέντο με πράσινο, όπως έχει γίνει μάλλον τυχαία σε ορισμένα σημεία. Από τη γέφυρα της αγοράς μέχρι τις εκβολές, υπάρχει… πεδίον δόξης λαμπρόν για εκείνους που αντιλαμβάνονται τη σημασία του πρασίνου σε αυτή τη ζώνη.

Ηλίας Μπιτσάνης
ilias.bitsanis@eleftheriaonline.gr