Ολα αυτά με την προϋπόθεση βεβαίως ότι δεν μαγειρεύουν κάποιοι τα στοιχεία με συγκεκριμένες στοχεύσεις, όπως έχει συμβεί τόσο στο απώτερο όσο και στο πρόσφατο παρελθόν.
Ως εκ τούτου έχει ενδιαφέρον να δούμε ορισμένα από τα στοιχεία που δόθηκαν.
Στην Περιφέρεια Πελοποννήσου ο κλάδος "Γεωργία, δασοκομία και αλιεία" εμφανίζει τη μεγαλύτερη ποσοστιαία συμμετοχή, 25,6%, στο σύνολο των απασχολουμένων της. Πιο πίσω η Ανατολική Μακεδονία και Θράκη με ποσοστό 20,7%, η Δυτική Ελλάδα με 19,5% και με μικρότερα ποσοστά οι υπόλοιπες περιφέρειες. Αντιθέτως για την Πελοπόννησο στον κλάδο "Δραστηριότητες υπηρεσιών παροχής καταλύματος και υπηρεσιών εστίασης" το ποσοστό στο σύνολο της απασχόλησης είναι μόνον 7,5% πιο πίσω ακόμη και από τους κλάδους "Χονδρικό και λιανικό εμπόριο - επισκευή μηχανημάτων" (14,5%), "Κατασκευές" (8,5%) και "Δημόσια Διοίκηση και άμυνα - υποχρεωτική κοινωνική ασφάλιση".
Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και άλλα στοιχεία της στατιστικής που αφορούν το 2009 και την αγροτική οικονομία. Σύμφωνα με αυτά στην Περιφέρεια Πελοποννήσου υπήρχαν 156.782 απασχολούμενοι σε γεωργικές εκμεταλλεύσεις, μόλις 2.514 μόνιμοι εργάτες γης και 193.098 εποχικοί εργάτες. Οι τελευταίοι φέρονται να έκαναν 13,5 μεροκάματα ο καθένας αλλά είναι προφανές ότι πρόκειται για πλασματικό στοιχείο, καθώς ουσιαστικά πρόκειται στη μεγάλη πλειοψηφία για ανασφάλιστους εργάτες, ενώ οι ασφαλισμένοι στον ΟΓΑ δήλωναν πολύ λιγότερα μεροκάματα.
Τα στοιχεία καταδεικνύουν το αναμενόμενο: Η Πελοπόννησος ήταν, είναι και θα παραμείνει μια κατ’ εξοχήν αγροτική περιοχή και ως εκ τούτου είναι απαραίτητη η χάραξη μιας πολιτικής στήριξης του τομέα και ανάπτυξης της μεταποιητικής δραστηριότητας που στηρίζεται σε αυτόν. Είναι ταυτοχρόνως μια περιοχή με τον τομέα της αγροτικής οικονομίας σε κρίση, καθώς πέραν των άλλων υπάρχουν πολύ σοβαρά προβλήματα με τα κύρια προϊόντα της, όπως είναι το ελαιόλαδο, η σταφίδα και τα εσπεριδοειδή. Υπάρχουν μερικές "φωλιές" με δυναμική ανάπτυξη νέων καλλιεργειών και καλλιεργητικών μεθόδων (όπως είναι η Τριφυλία) που δείχνουν τις δυνατότητες αλλά και τα προβλήματα που θα πρέπει να αντιμετωπιστούν για να αναπτυχθεί ο τομέας. Και αυτά έχουν να κάνουν με τις υποδομές, την επιστημονική στήριξη και την πολιτική που μπορεί να οδηγήσει σε παραγωγική ανασυγκρότηση του πρωτογενούς τομέα.
Πέρασαν ολόκληρες δεκαετίες και δαπανήθηκαν τεράστια ποσά από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων και Κοινοτικούς πόρους, χωρίς να σχεδιαστούν και να υλοποιηθούν μεγάλα έργα υποδομής στη γεωργία. Ακόμη και τα ελάχιστα που εντάχθηκαν μετά από πολλές πιέσεις, καθυστερούν σημαντικά. Ενώ άλλα για τα οποία έχουν δοθεί κατά καιρούς υποσχέσεις δεν βρίσκονται… ούτε στα χαρτιά, δηλαδή τις μελέτες.
Η επιστημονική στήριξη είναι απολύτως αναγκαία για την καθοδήγηση και επιμόρφωση των αγροτών και την εισαγωγή νέων καλλιεργειών, αντιλήψεων, μεθόδων καλλιέργειας και άλλων στοιχείων που έχει ανάγκη ο τόπος. Για πολλά χρόνια μόνιμη "καραμέλα" είναι η υπόθεση των αναδιαρθρώσεων αλλά δεν έχει γίνει καμία σοβαρή και αποτελεσματική προσπάθεια. Η υπόθεση μεταφράστηκε σε μια πολιτική εκριζώσεων και προσφάτως σε παραινέσεις για εξωτικές καλλιέργειες με τους αγρότες να παρακολουθούν αμήχανοι και προβληματισμένοι.
Η πολιτική απέναντι στη γεωργία εδώ και δεκαετίες είναι ανύπαρκτη και συνδεδεμένη με τον… αυτόματο πιλότο της Κομισιόν, που οδηγεί τα πράγματα εκεί που θέλει και χωρίς ουσιαστική ελληνική παρέμβαση. Ενώ εδώ και μια 5ετία αποτελεί ουσιαστικά απόληξη της πολιτικής λιτότητας και ιδιωτικοποίησης των πάντων. Η αγροτική οικονομία χρειάζεται εθνική πολιτική παραγωγικής ανασυγκρότησης, η οποία παραμένει πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό και επιστημονικό ζητούμενο.
Ηλίας Μπιτσάνης
