Οι προσδοκίες που είχαν δημιουργηθεί προεκλογικά, για επίλυση του προβλήματος με τις ιδιοκτησίες οι οποίες χαρακτηρίζονταν δασικές, ήταν μεγάλες. Στην πράξη όμως αποδείχτηκε ότι τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα από τις προεκλογικές υποσχέσεις. Όπως και άλλη φορά έχουμε αναφέρει, το πρόβλημα με τους δασικούς χάρτες είναι νομικό αλλά και πολιτικό. Η συνταγματική ρύθμιση η οποία προστατεύει το δάσος από τη μία πλευρά και η πολιτική κυριαρχία «της προστασίας του δάσους ως δημόσιου αγαθού» από την άλλη δημιουργούν το πλαίσιο του προβλήματος των δασικών χαρτών.
Η Ελλάδα σήμερα, με βάση τις μελέτες, έχει περισσότερα δάση από όσα είχε το 1945. Παρά ταύτα, στην κοινή γνώμη υπάρχει η εντύπωση ότι έχουν εξαφανιστεί τα δάση και θα πρέπει να προστατευθεί και το μικρότερο κλαδάκι. Αν δεν αλλάξει το πλαίσιο της πολιτικής συζήτησης και η στρεβλή αυτή εντύπωση της κοινής γνώμης, δεν μπορεί να προωθηθεί επίλυση στο πρόβλημα. Η προστασία του περιβάλλοντος πουλάει πολιτικά, αλλά όταν είναι τυφλή και εμμονική, δεν παράγει εισόδημα. Η χώρα και οι πολίτες της χρειάζονται εισοδήματα, και εισόδημα παράγουν οι ελιές και όχι τα πουρνάρια, οι ασφάκες και οι αφάνες.   
Η αναγκαία προστασία του περιβάλλοντος δεν μπορεί να μετατρέπεται σε εργαλείο οικονομικής ακινησίας. Χρειάζεται να επανέλθει η ισορροπία και η κοινή λογική, τόσο για την αγροτική παραγωγή όσο και για την παραγωγή ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές, προκειμένου να ενισχυθεί η παραγωγή εισοδήματος για τους πολίτες αυτής της χώρας. Η κυβέρνηση οφείλει να κατανοήσει ότι όσο καθυστερεί η σύγκρουση με τις δυνάμεις της ακινησίας, τόσο το πολιτικό κόστος θα αυξάνεται. Οι παρατάσεις δίνουν πολιτικό χρόνο, αλλά μεταβιβάζουν και το πρόβλημα στο μέλλον. Ο χρόνος που κερδίζεται θα πρέπει να οδηγήσει σε λύση ολοκληρωμένη και συνολική, διαφορετικά το πολιτικό κόστος θα είναι μεγάλο και το οικονομικό δυσβάσταχτο για όλους.