Οπως φαίνεται, ένας μεγάλος αριθμός ψηφοφόρων που μεταξύ άλλων δεν θέλει να παραδεχτεί ότι έκανε λάθος οικονομικές επιλογές το 2015, ενώ στρέφει την πλάτη του στην κυβέρνηση, συνεχίζει να πιστεύει το λαϊκιστικό αφήγημα για το ανάδελφο έθνος που μάχεται κατά της παγκοσμιοποίησης και όλων των γειτόνων του...
Στην πραγματικότητα οι περισσότεροι Ελληνες ακόμα και όταν ενηλικιωθούν εξακολουθούν να πιστεύουν το ηρωικό αφήγημα που διδάχτηκαν στο δημοτικό σχολείο, για τον περιούσιο λαό ο οποίος έχει αποστολή να μάχεται εναντίον των αλλόθρησκών και αλλόφυλων επειδή η μοίρα τον έχρισε προστάτη μιας μεταφυσικής δικαιοσύνης.
Σε κάθε περίπτωση και ανεξάρτητα από το αν το μεταφυσικό δίκιο έχει χριστιανικό ή αριστερό πρόσημο, η πίστη των περισσότερων Ελλήνων εξακολουθεί να εδράζεται στον φυλετικό εθνικισμό που έχει τις ρίζες του στην αρχαϊκή αντίληψη για την οικογένεια.
Σαν να μην πέρασε μια μέρα από τα χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ο μέσος Ελληνας αντιλαμβάνεται την οικονομία ως ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος, στο οποίο τα κέρδη της μιας οικογένειας είναι οι ζημιές της άλλης. Σε αυτοδιοικητικό επίπεδο, ο μέσος δήμαρχος στο πλαίσιο της ίδιας κοσμοαντίληψης θεωρεί μάλλον ότι τα κέρδη του δήμου του ισούνται με τις ζημιές των άλλων, και γι' αυτό αντί να αναζητεί διαδημοτικές συνεργασίες διεκδικεί ολοένα και περισσότερα κονδύλια για τις φατρίες των ψηφοφόρων. Ακόμα και σε εθνικό επίπεδο, οι τελευταίες ελληνικές κυβερνήσεις πιστεύουν ότι στο παγκόσμιο παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος κερδισμένος βγαίνει όποιος ξεγελάσει τους συμπαίκτες του και αποσπάσει περισσότερα δανεικά κι επιδοτήσεις.
Εννοείται ότι σε αυτές τις συνθήκες είναι ανώφελη κάθε συζήτηση για οικονομική ανάπτυξη, αφού ο μέσος Ελληνας ενδιαφέρεται να αυξήσει το μερίδιό του από την υπάρχουσα πίτα, αδιαφορώντας πλήρως (και αγνοώντας επιδεικτικά τους τρόπους) για τη μεγέθυνσή της. Εννοείται επίσης, λοιπόν, ότι κάθε προσπάθεια μεγέθυνσης της πίτας αντιμετωπίζεται ως απόπειρα... κλοπής του αμετάβλητου (σύμφωνα με την κοσμοαντίληψη του μέσου Ελληνα) εισοδήματος - και γι' αυτό μεταξύ άλλων εξακολουθούν να ασκούν γοητεία στην ελληνική κοινωνία όλες οι αντικαπιταλιστικές θεωρίες. Δεν είναι τυχαίο ότι η ιδέα της ισότητας στη φτώχεια δείχνει να γοητεύει περισσότερο τους Ελληνες, από μια έστω και άνιση βελτίωση της οικονομικής τους θέσης.
Ακόμα χειρότερα: Πολλοί Ελληνες προτιμούν να παραμείνουν φτωχοί, αρκεί να πάρουν μεγαλύτερο μερίδιο από τους άλλους, παρά να πλουτίσουν κι οι ίδιοι, παίρνοντας ίσως μικρότερο μερίδιο από τους υπόλοιπους. Σε τελική ανάλυση προτιμούν να παραμένουν φτωχοί διορίζοντας αναξιοκρατικά τα μέλη της οικογένειάς τους στο Δημόσιο και στον κρατικοδίαιτο ιδιωτικό τομέα, παρά να παραδώσουν τα ηνία της οικονομίας στους ικανούς, για να δημιουργήσουν επιχειρήσεις που θα μπορούν να παράγουν ανταγωνιστικά προϊόντα και υπηρεσίες, αυξάνοντας την απασχόληση και τα εισοδήματα. Προτιμούν επίσης να κληροδοτήσουν τα βουλευτικά τους γραφεία στα παιδιά και στα εγγόνια τους, παρά να αφήσουν τους άξιους να κυβερνήσουν, όπως κυβερνούν οι πολιτικοί στον υπόλοιπο κόσμο.
Ετσι, απλώς συνεχίζεται ο φαύλος κύκλος της αντιπαραγωγικής και αναποτελεσματικής διαχείρισης των πόρων, που οδηγεί την οικονομία σε πτωχεύσεις και την ελληνική κοινωνία σε ακόμα μεγαλύτερη εσωστρέφεια.
