Σε κάθε περίπτωση και ανεξάρτητα από τη μελλοντική ιστορική έρευνα, προκαλεί τουλάχιστον εντύπωση ότι πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο οι ανακοινώσεις τοπικών φορέων κατά των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, ενώ όλοι κοιμόντουσαν ήσυχοι όταν η εξόρυξη και η καύση του λιγνίτη κατέστρεφε το περιβάλλον και την υγεία των ανθρώπων. Ασχημη εντύπωση επίσης προκαλεί η αδιαφορία, με την οποία ο μέσος πολίτης αντιμετωπίζει τόσο τις ανεξέλεγκτες χωματερές όσο και την απροθυμία πολλών αρχόντων να λύσουν το πρόβλημα της διαχείρισης των απορριμμάτων.
Εννοείται ότι το "Not in My Backyard" (ΝIMB) είναι διεθνές και ότι παντού στον κόσμο οι άνθρωποι δεν θέλουν δίπλα στο σπίτι τους ενοχλητικές δραστηριότητες. Η ελληνική εκδοχή τού "Όχι στη δική μου αυλή" τείνει όμως να πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, καθώς πίσω από τους διαμαρτυρόμενους στοιχίζονται πάντα οι τοπικοί άρχοντες, τα τοπικά αιρετά συμβούλια και τα κόμματα της εκάστοτε αντιπολίτευσης.
Αν στο παραπάνω κάδρο προστεθούν οι επαγγελματίες διαμαρτυρόμενοι, οι θεωρίες συνωμοσίας στα κοινωνικά δίκτυα και οι ψηφοθήρες λαϊκιστές έχουμε μπροστά μας ολάκερη την εικόνα της Ελλάδας, που αρνείται πεισματικά την πρόοδο. Όποιος σταθεί απέναντι σε αυτές τις δυνάμεις της παρακμής, κινδυνεύει όχι μόνο να απομονωθεί αλλά και να λιμοκτονήσει, καθώς οι τοπικές κοινωνίες στοχοποιούν με περισσή ευκολία όποιον τολμήσει να υποστηρίξει τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας ή τις μονάδες διαχείρισης απορριμμάτων. Αν δε τολμήσει να μιλήσει και για επιχειρηματικότητα ή κέρδος, καλό είναι να τα μαζεύει και να πάει σε άλλη χώρα, καθώς το ελληνικό κίνημα του ΝIMB θέλει μόνο... λεφτόδεντρα στην αυλή του.
Θαανάσης Λαγός
