Αντί να διαθέσει 5 εκατ. ευρώ για τη λειτουργία του προαστιακού σιδηροδρόμου της Μεσσηνίας, που θα εξυπηρετεί καθημερινά πάνω από 100.000 κατοίκους και εποχικά περισσότερους από 300.000 επιβάτες του Αερολιμένα Καλαμάτας, προτιμά να δαπανήσει 3,5 εκατ. ευρώ για τη μελέτη μετατροπής της γραμμής Κόρινθος - Τρίπολη - Καλαμάτα σε ποδηλατόδρομο. Μια μελέτη που, όπως συμβαίνει συχνά, κανείς δεν γνωρίζει τι θα κοστίσει τελικά ούτε αν θα καταλήξει ποτέ σε έργο.
Κανείς επίσης δεν γνωρίζει τι έσοδα θα φέρει ένας ποδηλατόδρομος μήκους εκατοντάδων χιλιομέτρων, ενώ όλοι γνωρίζουν τι σημαίνει η λειτουργία ενός προαστιακού: καθημερινές μετακινήσεις με χαμηλό κόστος, αποσυμφόρηση του οδικού δικτύου, αναζωογόνηση δεκάδων οικισμών. Ένα τρένο που θα μπορούσε να επανασυνδέσει τη Μεσσήνη, τη Θουρία, τον Αρι, τη Βαλύρα και το Διαβολίτσι με την Καλαμάτα, δίνοντας πνοή σε χιλιάδες κλειστά σπίτια. Σε μια ορθολογική κοινωνία τα πράγματα θα ήταν απλά. Οι πολίτες θα απαιτούσαν τα χρήματα της μελέτης του ποδηλατόδρομου να διατεθούν άμεσα για τη λειτουργία του προαστιακού. Και η αυτοδιοίκηση θα κινούσε γη και ουρανό για να τον λειτουργήσει υπό την αιγίδα της, σε συνεργασία με το ΚΤΕΛ και τον ιδιωτικό τομέα. Θα έθετε μάλιστα ως επόμενο στόχο τη δημιουργία τραμ στο παραθαλάσσιο μέτωπο, από τις Κιτριές ως το Πεταλίδι και από τον Μελιγαλά ως την Αρχαία Μεσσήνη.
Αντί για αυτό, πολιτικοί, επιχειρηματίες και πολίτες έχουν προσαρμοστεί σε ένα σύστημα, που τρέφεται από τις μελέτες και τις επικαιροποιήσεις τους. Μελέτες που γράφονται στο πόδι, ξεχνιούνται σε συρτάρια και, όταν κάποτε εφαρμοστούν, αποδεικνύονται ελλιπείς. Στον δρόμο Μεσσήνη - Λάμπαινα δεν προβλέφθηκε καν η ύπαρξη δικτύου ύδρευσης. Στον δρόμο Τζάνε - Καλαμάκι αποκαλύφθηκε ότι περνά μέσα από αρχαιολογικό χώρο. Κανείς δεν τιμωρήθηκε, ούτε καν διερευνήθηκε το πώς και το γιατί. Η δικαιοσύνη δεν έχει αγγίξει ποτέ τη σχέση που συνδέει αιρετούς, γραφειοκράτες, αναπτυξιακές εταιρείες, ΜΚΟ, μελετητικά γραφεία και εργολήπτες. Κι όμως, αν ξεκινούσε μια τέτοια έρευνα, το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ θα έμοιαζε με μελτέμι πριν τον τυφώνα. Πιθανότερο, ωστόσο, είναι να δούμε τους μελετητές και τους εργολήπτες να αναρριχώνται σε όλα τα κάστρα της εξουσίας παρά να διερευνηθεί ποτέ αυτό το πλέγμα. Στο τέλος, οι μόνοι που μένουν κερδισμένοι είναι εκείνοι που συντάσσουν ή υλοποιούν τις μελέτες, ενώ χαμένοι είναι οι φορολογούμενοι. Αυτοί που πληρώνουν πανάκριβα έργα χωρίς ουσία, που καθυστερούν χρόνια, και που –όταν τελειώσουν– σπάνια αλλάζουν τη ζωή κανενός. Γιατί σε αυτό το σύστημα, οι ράγες της λογικής έχουν προ πολλού ξηλωθεί.
