Ουσιαστικά ο κ. Μανιτάκης ζητάει από την κοινωνία να δώσει άπλετο χρόνο στην κυβέρνηση, για να υλοποιήσει τη διοικητική μεταρρύθμιση η οποία θα ξεριζώσει τις νοοτροπίες που ρίζωσαν όταν... απέτυχε η επανίδρυση του κράτους την οποία εξήγγειλαν οι προκάτοχοι του κ. Μανιτάκη. Αν δεν τα καταφέρει μέσα στις επόμενες δεκαετίες, ο διάδοχος του κ. Μανιτάκη θα ζητήσει κι αυτός με τη σειρά του άπλετο χρόνο από την κοινωνία, για να ξεριζώσει τις πρακτικές και τις νοοτροπίες οι οποίες ρίζωσαν κατά τα χρόνια που… ξερίζωναν τις νοοτροπίες.
Δεν είναι όμως μόνο ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης που κοσκινίζει επειδή δε θέλει να ζυμώσει. Ολοι οι υπουργοί το ίδιο κάνουν, αφού εδώ και δυο δεκαετίες όλα τα κόμματα εξαγγέλλουν... εξυγίανση των δημοσιονομικών, προώθηση των διαρθρωτικών αλλαγών στο Δημόσιο, καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, δικαιότερη κατανομή των φόρων, δημιουργία ενός υγιούς ασφαλιστικού συστήματος, άνοιγμα των αγορών και των επαγγελμάτων, αποκρατικοποιήσεις, εκσυγχρονισμό του τραπεζικού συστήματος.
Ολα αυτά είναι ζητούμενα από την εποχή του… Σημίτη, αλλά τα χρόνια περνούν και οι υπουργοί συνεχίζουν το κοσκίνισμα επειδή δε θέλουν να ζυμώσουν. Οσοι έλπιζαν ότι η κρίση θα μετατραπεί σε ευκαιρία για μεταρρυθμίσεις, διαψεύστηκαν οικτρά, καθώς διαπιστώνουν καθημερινώς ότι κανένας υπουργός δεν είναι διατεθειμένος να κόψει τα κλαδιά του πελατειακού κράτους πάνω στα οποία κάθεται. Ακόμα και οι πολυδιαφημισμένοι από πολλά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ως "θαρραλέοι εκσυγχρονιστές πολιτικοί" αποδεικνύονται στην καλύτερη περίπτωση κατώτεροι των περιστάσεων.
Για παράδειγμα, ο πολυπαινεμένος ως σοβαρός και τολμηρός Κωστής Χατζηδάκης εξήγγειλε προχθές το άνοιγμα της αγοράς των ΚΤΕΛ από το… 2015. Ο κουτοπόνηρος υπουργός θα κοσκινίζει δυο χρόνια αφήνοντας τον διάδοχό του να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Αν σπάσει ο διάβολος το ποδάρι του και παραμείνει υπουργός έως το 2015, θα δώσει μια μικρή παράταση στη σημερινή κατάσταση μέχρι το… 2017, "ώστε να προετοιμαστούν οι επιχειρήσεις για το άνοιγμα της αγοράς" που θα ολοκληρωθεί, αν δεν έχει αλλάξει στο μεταξύ η κυβέρνηση, το 2019.
Ο κ. Χατζηδάκης δεν κάνει τίποτα παραπάνω από όσα έκαναν και οι προκάτοχοί του, με το άνοιγμα της αγοράς των φορτηγών και των ταξί. Μόνο ο πρώην υπουργός Γιάννης Ραγκούσης πήγε να απελευθερώσει την αγορά, αλλά τελικώς το μόνο που κατόρθωσε είναι να φάει το κεφάλι του - όπως το είχε φάει και ο αείμνηστος Σάκης Πεπονής όταν το 1994 δημιούργησε το ΑΣΕΠ προκειμένου να γίνουν αξιοκρατικές οι προσλήψεις στο Δημόσιο. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο "νόμος Πεπονή" υπονομεύτηκε από όλα τα κόμματα και τελικώς μετά από δεκάδες ρουσφετολογικές τροπολογίες κατάντησε… ανεφάρμοστος. Αντιθέτως, εφαρμόζονται πλήρως και με ευλάβεια όλες οι τροπολογίες που παρέχουν την άνεση σε βουλευτές και δημάρχους να διορίζουν τους πελάτες τους.
Το έχουμε γράψει και θα το ξαναγράψουμε πολλές φορές: Στον κρατικοδίαιτο καπιταλισμό, υπέρτατος νόμος είναι το δίκιο του... πελάτη. Από εκεί και πέρα οι πολιτικοί, έχοντας ως μοναδικό στόχο την επανεκλογή τους, ψηφίζουν διάφορους νόμους για να ικανοποιήσουν ακόμα και τα πιο απίθανα αιτήματα των πελατών ψηφοφόρων. Με τη σειρά τους οι πελάτες ψηφίζουν μόνο πολιτικούς που κάνουν ρουσφέτια, ενώ "μαυρίζουν" όσους τολμήσουν να απειλήσουν το σάπιο οικοδόμημα του κρατικοδίαιτου καπιταλισμού.
Ο φαύλος πολιτικός κύκλος δεν πρόκειται να διακοπεί όσο υπάρχουν… δανεικά. Γι' αυτό οι ανίκανοι πολιτικοί που εκλέχτηκαν με τις ψήφους των πελατών θα διαπραγματεύονται μέχρι τελικής πτώσης με τους τροϊκανούς, προκειμένου να μην αλλάξει τίποτα, ώστε να διατηρηθούν τα προνόμια της κομματικής τους πελατείας. Ουσιαστικά οι πολιτικοί ζητούν χρόνο και νέα δανεικά για να συνεχίσουν τα ρουσφέτια... αερολογώντας ταυτόχρονα για την "ανάγκη εκσυγχρονισμού των δομών της οικονομίας".
Ομως, όσο θα παραμένουν ανέγγιχτες οι δομές του κρατικοδίαιτου καπιταλισμού, τόσο θα μεγαλώνει το χάσμα που χωρίζει την ελληνική οικονομία από τις σύγχρονες οικονομίες. Μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο, η ελληνική οικονομία θα γίνεται όλο και λιγότερο ανταγωνιστική - μέχρι να καταστραφεί πλήρως ώστε να ξεκινήσει πάλι από την αρχή, απαλλαγμένη από τα βαρίδια του κρατικοδίαιτου καπιταλισμού.
Φυσικά υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν ότι τελικώς όλοι οι… πελάτες του Νότου θα πείσουν το Βορρά είτε να δώσει νέα δανεικά είτε να κόψει χρήμα για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του κρατικοδίαιτου καπιταλισμού. Ισως και να έχουν δίκιο. Ομως και σε αυτή την περίπτωση, καθώς οι δομές του κρατικοδίαιτου καπιταλισμού θα παραμένουν ανέγγιχτες, θα μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο το χάσμα που χωρίζει τις οικονομίες του Νότου από τις σύγχρονες οικονομίες του Βορρά και τις αναπτυσσόμενες οικονομίες της Κίνας, της Βραζιλίας και της Ινδίας: Μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο, οι οικονομίες του Νότου θα γίνονται όλο και λιγότερο ανταγωνιστικές - μέχρι να καταστραφούν πλήρως ώστε να ξεκινήσουν πάλι από την αρχή, απαλλαγμένες από τα βαρίδια του κρατικοδίαιτου καπιταλισμού.
Είτε έτσι είτε αλλιώς, δηλαδή, το δίκιο του... πελάτη φέρνει την καταστροφή.
