Ο πρωθυπουργός θα είχε ακούσει περισσότερα από τους βουλευτές, αν δεν είχαν διαλυθεί τα κομματικά δίκτυα που κατέγραφαν εγκαίρως στο παρελθόν τη δυσαρέσκεια των πολιτών. Ο πρωθυπουργός επίσης θα γνώριζε περισσότερα για την πραγματική κατάσταση των Ελλήνων, αν κατά τη διάρκεια των περιοδειών στην επαρχία έδινε συνεντεύξεις Τύπου και άκουγε τις κοινότοπες ίσως ερωτήσεις των τοπικών δημοσιογράφων για τα προβλήματα του πολίτη της διπλανής πόρτας. Το επιτελείο όμως του πρωθυπουργού έχει επιλέξει να κυβερνά από την «απαγορευμένη πόλη» του Μαξίμου και να κάνει μόνο επικοινωνιακές φιέστες στην επαρχία.
Αν ο πρωθυπουργός «άκουγε» τους πολίτες θα γνώριζε πολύ πριν τις ευρωεκλογές ότι πάνω από τη χώρα πλανάται ένα σύννεφο δυσαρέσκειας εξαιτίας της αδυναμίας αναπλήρωσης των εισοδημάτων που χάθηκαν κατά τη διάρκεια της πολυετούς ύφεσης μετά τη χρεοκοπία του 2010. Η κυβέρνηση προφανώς θεωρεί ότι αρκεί η επίτευξη ρυθμού ανάπτυξης μεγαλύτερου από τον μέσο ευρωπαϊκό για την επιστροφή στην κανονικότητα. Η πραγματική όμως αύξηση του εισοδήματος των περισσοτέρων εργαζομένων και μικροεπιχειρηματιών είναι αρνητική εξαιτίας του πληθωρισμού και για αυτό οι περισσότεροι πολίτες αισθάνονται να βουλιάζουν καθημερινά στον βάλτο της στασιμότητας και της αβεβαιότητας.
Βεβαίως δεν βουλιάζουν όλοι στον βάλτο της στασιμότητας. Οι παρατρεχάμενοι της εξουσίας, οι ΕΣΠΑκηδες και oι ολιγάρχες που μοιράζονται τους πόρους του Ταμείου Ανάκαμψης, έχουν πολλούς λόγους να θεωρούν κανονικότητα τη στασιμότητα και για αυτό να αγωνίζονται παντοιοτρόπως, ώστε να μην αλλάξει τίποτε άλλο εκτός από την αύξηση της κρατικής πίτας. Ουσιαστικά η άρχουσα τάξη για να διασφαλίσει την κυριαρχία της, υπονομεύει για μια ακόμα φορά το μέλλον της Ελλάδας και οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια την οικονομία σε νέα χρεοκοπία.
Στην άλλη άκρη της κοινωνίας, οι περισσότεροι εργαζόμενοι και επιχειρηματίες έχουν να αντιμετωπίσουν καθημερινά εκτός από την ακριβή ενέργεια, τον πληθωρισμό και την υπερφορολόγηση, που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο ανάπτυξης. Ειδικά η ακριβή ενέργεια στερεί από τους πολίτες και τις περισσότερες επιχειρήσεις αναγκαίο εισόδημα για τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου, που επιδεινώθηκε δραματικά μετά τη χρεοκοπία του 2010. Μια πραγματική πολιτική ηγεσία θα χτυπούσε το χέρι στις Βρυξέλλες και θα απαιτούσε «εδώ και τώρα» αλλαγή της ευρωπαϊκής ενεργειακής πολιτικής, που οδηγεί στη φτώχεια και σε αντιδημοκρατικές επιλογές.
Μια πραγματική πολιτική ηγεσία θα σταματούσε επίσης να πολεμά τους ανεμόμυλους της φοροδιαφυγής (που ουσιαστικά είναι η άλλη όψη του νομίσματος της αυταπάτης τού «λεφτά υπάρχουν») και θα απελευθέρωνε τις παραγωγικές δυνάμεις των μικρομεσαίων επιχειρήσεων από τον ζουρλομανδύα του διαρκούς ελέγχου μιας πραγματικά ανεξέλεγκτης αγοράς. Το μέγεθος της «γκρίζας οικονομίας» στην Ελλάδα, αν αφαιρέσουμε το λαθρεμπόριο των καυσίμων, δεν είναι μεγαλύτερο από την παραοικονομία των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών, αλλά κανένα κράτος στην Ε.Ε. δεν αγωνιά τόσο πολύ για το εισόδημα του καφετζή στην Άνω Ραχούλα. Τα σύγχρονα κράτη απλώς περιορίζουν το λαθρεμπόριο καυσίμων. Αλλά για αυτό δεν μιλάει κανένας στην Ελλάδα. Έτσι δεν είναι Κυριάκο; Έτσι δεν είναι Αντώνη;
lathanasis@yahoo.gr
Θανάσης Λαγός
