Συγκεκριμένα το 2007 η “Ε” έγραφε: “Το υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας (ΥΕΝ) εξετάζει την πρόταση που κατάθεσαν ιδιωτικές εταιρείες για δημιουργία υδατοδρόμιου στην Καλαμάτα με στόχο την έναρξη δρομολογίων με υδροπλάνο στη γραμμή Καλαμάτα - Λαύριο. Τα παραπάνω αναφέρονται σε χθεσινή ανακοίνωση του ΥΕΝ που εκδόθηκε με αφορμή την υπογραφή κοινών υπουργικών αποφάσεων για τη δημιουργία 26 νέων υδατοδιαδρόμων στην Ελλάδα. Ο εμπορικός διευθυντής της Αirsea Lines Μιχάλης Ασσαριώτης απαντώντας σε ερώτηση της "Ε" δηλώνει ότι η εταιρεία έχει ζητήσει από το υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας να δώσει άδεια λειτουργίας υδατοδρόμιου στη μεσσηνιακή πρωτεύουσα γιατί προτίθεται να δρομολογήσει υδροπλάνα στη γραμμή Καλαμάτα - Λαύριο. Η Καλαμάτα μπορεί να γίνει συγκοινωνιακός κόμβος της Νότιας Πελοποννήσου καθώς διαθέτει αεροδρόμιο και λιμάνι”.
Από τότε πέρασαν επτά ολόκληρα χρόνια, αλλά τα υδροπλάνα ακόμα δεν ήρθαν στην Καλαμάτα και φυσικά η μεσσηνιακή πρωτεύουσα δεν έγινε ποτέ συγκοινωνιακός κόμβος της Νότιας Πελοποννήσου. Τις πταίει; Ψάχνοντας στο αρχείο για τα υδροπλάνα βρήκα μια επιστολή του Steven R. Earle ο οποίος από το 2003 έως το 2008 ήταν διευθύνων σύμβουλος μιας νέας αεροπορικής εταιρείας που επένδυσε 20 εκατομμύρια ευρώ στην Ελλάδα προκειμένου να αναπτυχθούν οι αερομεταφορές με υδροπλάνα μεταξύ απομονωμένων νησιών. Ας δούμε τι λέει λοιπόν για τις επενδύσεις στην Ελλάδα: “Η προσπάθεια αυτή μας έδωσε την ευκαιρία, τόσο σε εμένα όσο και στους συνεργάτες μου, να έχουμε άμεση επαφή και πρόσβαση σε όλους τους υπουργούς της κυβέρνησης, στους ανώτατους τραπεζικούς, στην τοπική αυτοδιοίκηση, στους γραφειοκράτες και στα ΜΜΕ. Συγχρόνως, γνωρίσαμε την ελληνική εργασιακή ηθική και κουλτούρα, καθώς και το νομικό πλαίσιο που διέπει την εργασία στη χώρα. Βρεθήκαμε όπως αποδείχθηκε, ως άλλη Αλίκη, στην χώρα των θαυμάτων”.
Η Αλίκη στη χώρα των υδροπλάνων συμπεραίνει: “Ολόκληρο το πολιτικό και οικονομικό τους σύστημα είναι έτσι σχεδιασμένο ώστε να ξεζουμίζει τις ξένες επενδυτικές προσπάθειες. Να αποσπά χρήματα από τις ξένες τράπεζες και τα άλλα κράτη. Στην πραγματικότητα το χρέος, η οικονομική βοήθεια, η χρηματοδότηση της ανάπτυξης και η προσαρμογή των άλλων στο δυσλειτουργικό τους σύστημα αποτελεί μέρος του επιχειρηματικού τους σχεδίου. Οι πολιτικοί τους δεν αντιμετωπίζουν το χρέος ως τέτοιο, αλλά μάλλον ως εισόδημα. Το ελληνικό κράτος δέχεται χρήματα που δεν μπορεί, δεν θέλει, και δεν έχει καμία πρόθεση να επιστρέψει. Είναι ένα υβριδικό είδος, που συνδυάζει το κόλπο της πυραμίδας (Ponzi scheme), τον ζητιάνο και τον εξαρτημένο συγγενή”.
Θανάσης Λαγός
e-mail: lathanasis@yahoo.gr
