Είπα να μην ασχοληθώ σε αυτό εδώ το σημείωμα με τη δικαιολογημένη αγωνία όλων μας για τις πολιτικές -και οικονομικές συνάμα- εξελίξεις στη χώρα μας. Αλλωστε, όποια κρίση κι αν εκφράσω την ώρα αυτή που γράφω τούτες εδώ τις γραμμές, σίγουρα θα φαντάζει παρωχημένη όταν εσείς θα τη διαβάζετε... με όλα όσα έχουν, προφανώς, προηγηθεί.
Είπα λοιπόν να ασχοληθώ με τις νοοτροπίες των ανθρώπων που αδιαφορούν -αν δεν το αποστρέφονται πλήρως- για το απλό και το προφανές, όπως το ότι πρέπει να μοιραζόμαστε τον κόσμο με άλλες υπάρξεις. Είναι, αν θέλετε, οι νοοτροπίες αυτές που κατέστησαν επί δεκαετίες την Ελλάδα στάσιμη, μέχρι να την πάρει ο κατήφορος στον οποίον ακόμα κατρακυλάει.
Το τελευταίο 48ωρο έζησα μιαν άλλη αγωνία. «Υποδεέστερη» θα πουν πολλοί, μιας και αφορούσε την τύχη ενός αδέσποτου που βρήκα φριχτά βασανισμένο. Και το οποίο -παρά τη φροντίδα ανθρώπων που κάλεσα κι έσπευσαν ανιδιοτελώς να το βοηθήσουν- υπέκυψε τελικά στο μοιραίο.
Βλέπετε, οι βασανιστές του είχαν φροντίσει να του προκαλέσουν «ανήκεστο βλάβη» που δεν έπαιρνε γιατρειά.
Δείχνει παράταιρο λέτε να με απασχολούν τέτοια «δεύτερης κατηγορίας» προβλήματα, όπως η κακομεταχείριση των αδέσποτων ή -στην καλύτερη περίπτωση- η αδιαφορία της Πολιτείας για την τύχη τους; Οταν διανύουμε μάλιστα εποχές οικονομικής κρίσης που άνθρωποι χάνουν τη δουλειά τους, βλέπουν τις αποδοχές τους να συρρικνώνονται και ταυτόχρονα με όσες τους απομένουν καλούνται να καλύψουν υπέρογκα τέλη και καινοφανούς πρωτοτυπίας «χαράτσια»;
Ο καθένας μπορεί να σκέπτεται όπως θέλει - κανένας ωστόσο δεν έχει δικαίωμα να υποβαθμίζει ένα υπαρκτό πρόβλημα, όπως η άσχημη συμπεριφορά μας προς τα ζώα: ένα πάγιο δεδομένο, που πριν από την κρίση ακόμα, είχε ήδη αμαυρώσει το όνομα της χώρας μας στο εξωτερικό...