Κατάντησε κουραστικό, όποτε βρέχει, να αφιερώνονται πρωτοσέλιδα στα τεράστια προβλήματα που δημιουργούνται τόσο μέσα στην πόλη της Καλαμάτας, όσο και στα χωριά του διευρυμένου δήμου της μεσσηνιακής πρωτεύουσας.
Η πιστή αντιγραφή και στην Καλαμάτα του εκτρώματος της Αθήνας -όπου όλα έγιναν και συνεχίζουν να γίνονται τσιμέντο- αποτελεί, φαίνεται, μπούσουλα των δημοτικών αρχών, που είναι πλέον δεδομένο ότι επιζητούν μόνο ψήφους για το σήμερα, αδιαφορώντας για το αύριο.
Ετσι, κάνουμε τα χατίρια των ιδιοκτητών ψηφοφόρων, δίνουμε οικόπεδα, ξεχειλώνουμε ασύστολα την πόλη προς πάσα κατεύθυνση και χωρίς υποδομές. Τσιμεντάρουμε τα ρέματα, αστικοποιούμε τους λόγγους, διώχνουμε κάθε μορφή φύσης όλο και πιο μακριά από το κέντρο, δημιουργούμε μια τσιμεντούπολη χωρίς αρχή, μέση και τέλος.
Μετά βαφτίζουμε  ως «ακραίο καιρικό φαινόμενο» τη νεροποντή της μιάμισης ώρας και... ρίχνουμε ακόμα περισσότερο τσιμέντο και άσφαλτο.
Από την άλλη, είναι τα... χωροταξικά και η υποβάθμιση διαφόρων περιοχών που μας έχουν μαράνει - όταν εμείς οι ίδιοι τα αναιρούμε και τα αναστέλλουμε, ανάλογα με το προς τα πού γέρνει η πλάστιγγα.
Το μόνο που κατορθώνουμε είναι να δημιουργούμε ανοχύρωτες πόλεις απέναντι στα απλά καιρικά φαινόμενα που χαρακτηρίζουν την κάθε εποχή - καθώς πριν από 30 χρόνια υπήρχαν ακόμα ρέματα για να διώξουν τα νερά στη θάλασσα, υπήρχαν ακόμα δέντρα και χώμα για να πιουν το νερό, υπήρχε κοινός νους που έλεγε ότι δεν είναι δυνατό να «κόβω» οικόπεδα δίπλα στο ρέμα...
Ωρες ώρες αναρωτιέται κανείς, πού να βρίσκεται στ’ αλήθεια εκείνος ο λαός που κατοικούσε στον τόπο αυτό, έχοντας κάνει τρόπο ζωής του το μέτρο και το σεβασμό στη φύση;
Πού πήγε άραγε αυτός ο λαός;
Βασίλης Μπακόπουλος