Μαρία Τομαρά

Ολοι μας έχουμε να κάνουμε κι από ένα τουλάχιστον παράπονο για τη συμπεριφορά κάποιων επαγγελματιών υγείας, ειδικά όταν μιλάμε για δημόσιους λειτουργούς: Μα ο γιατρός του ΙΚΑ μας κακομίλησε, μα δεν μας έδωσε το καλό φάρμακο (γιατί έχουμε και άποψη, εννοείται), μα η νοσοκόμα μάς τάραξε όταν μας έκανε την ένεση (α πα πα, καθόλου ελαφροχέρα η άτιμη), μα ο γιατρός στο νοσοκομείο δεν μας έδωσε σημασία και περιμέναμε σφαδάζοντας από τον πόνο.
Σίγουρα τέτοια περιστατικά έχουν συμβεί σε όλους μας. Ε, και καθώς συχνά μας αρέσει... να υποφέρουμε, βάζουμε κι από λίγη υπερβολή. Σπάνια βέβαια θα παραδεχτούμε ότι κι εμείς ίσως ήμασταν υπερβολικοί ή ότι ο γιατρός έκανε απλώς τη δουλειά του (και υπομονή με την περίπτωσή μας).
Πρόσφατα όμως ήμουν παρούσα σ' ένα περιστατικό στο Νοσοκομείο Καλαμάτας, που νιώθω υποχρέωση να το αναφέρω. Ημέρα αργίας, και στα Επείγοντα -ειδικά από το μεσημέρι και μετά- γινόταν ένας μικρός χαμός, με περιστατικά να καταφτάνουν συνέχεια. Αλλος δύσπνοια, άλλος λιποθυμικό επεισόδιο, άλλος χτυπημένος... και μια κυρία που απλώς ήταν πιασμένη η πλάτη της και πονούσε! Ηξερε ότι είχε πρόβλημα με τον αυχένα της και αποφάσισε εκείνη την ημέρα, που είχε ευκαιρία, να πάει να το κοιτάξει. Οχι άλλη μέρα στα εξωτερικά ιατρεία, όχι! Τότε της ήρθε, τότε πήγε, στα Επείγοντα.
Κι όταν ο εφημερεύων ορθοπεδικός τόλμησε να πει ότι το μόνο που μπορούσε να της κάνει εκείνη τη στιγμή είναι μια παυσίπονη ένεση... άστραψε και βρόντηξε η κυρία! Ξέχασε και τον πόνο και το πιάσιμο και όλα, κι άρχισε να απειλεί θεούς και δαίμονες. "Ποιος είσαι εσύ, πώς σε λένε, πώς τολμάς, τώρα θα δεις τι θα πάθεις" κι άλλα χαριτωμένα!
Καλά... όχι πως τη φοβήθηκε κανείς, αλλά τέλος πάντων, γιατί να κάνουμε την τρίχα τριχιά και τα νεύρα μας κορδόνια; Δεν φτάνουν όσα μας τσιτώνουν έτσι κι αλλιώς;