Από τη μία χτίζουμε σε κάθε ελεύθερο χώρο κι από την άλλη αναζητούμε ελεύθερους χώρους -για αναψυχή, ξεκούραση, καταφυγή σε περίπτωση μιας φυσικής καταστροφής.

Είναι εύκολο να λέει κανείς ότι για όλα αυτά φταίνε οι δήμοι, η πολιτεία -αν και είναι βέβαιο ότι έχουν σοβαρότατη ευθύνη που οι πόλεις μας μετατράπηκαν σε καμίνια.

Βλέπετε, οι όποιοι κοινόχρηστοι χώροι προβλέπονταν στα κατά καιρούς εκπονούμενα πολεοδομικά σχέδια δεσμεύονταν μεν, αλλά σε ελάχιστες περιπτώσεις οι εν λόγω χώροι γίνονταν αυτό που προοριζόταν να γίνουν: κοινόχρηστοι! Κι αυτό γιατί ούτε οι δήμοι ούτε η πολιτεία διέθεσαν -αν είχαν- ποτέ τις πιστώσεις για την αποζημίωση των ιδιοκτητών. Κι έτσι οι χώροι αυτοί κατέληγαν από πράσινο ή παιδική χαρά ή πλατεία να γίνουν πολυκατοικίες και εμπορικά κέντρα.

Φθάσαμε σχεδόν στην άλλη άκρη, δεν αρκεί που καρατομούνται τα όποια δέντρα απομένουν σε ελάχιστα ιδιωτικά οικόπεδα μέσα στον αστικό ιστό, τώρα τελευταία μας ενοχλούν και τα δέντρα στα πεζοδρόμια, στις πλατείες, στις νησίδες των δρόμων. Ο καθένας μπορεί να επικαλεστεί ό,τι θέλει και να ζητήσει να κοπεί το δίπλα ή το απέναντι δέντρο. Ασχέτως αν εννέα φορές στις δέκα το επίμαχο δέντρο βρισκόταν στη θέση εκείνη, ενδεχομένως πριν αυτός γεννηθεί καν ή πριν φτιάξει το σπίτι που τώρα ο ίδιος δηλώνει ότι κινδυνεύει από το δέντρο.

Ας πρόσεχε -το δέντρο βεβαίως, που... φυτρώνει εκεί που δεν το σπέρνουν. Αλλωστε, η θέση των δέντρων είναι το δάσος, τι δουλειά έχουν στις πόλεις;

Βασίλης Γ. Μπακόπουλος